Αν δεχθούμε ότι η κυβερνητική δημοσιονομική πολιτική αποτυπώνεται στον εκάστοτε κρατικό προϋπολογισμό, τα περί «παροχών» είναι υπερβολές. Ο κρατικός προϋπολογισμός 2019 μειώνει ελαφρά και σταδιακά τη φορολογία επιχειρήσεων και επιχειρηματικών κερδών και τις ασφαλιστικές εισφορές και, με όσα απομένουν, αφήνει μικρά περιθώρια για κάποιες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (δραστικά περιορισμένες συγκριτικά με τις αρχικές δεσμεύσεις), όπως επιδόματα ενοικίου κ.λπ. Αυτά δεν είναι παροχές, είναι μάλλον καρικατούρα παροχών.

Υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε στην απαξίωση συνολικά του πολιτικού συστήματος και σε επικίνδυνες επιλογές για την ίδια τη Δημοκρατία αν κυριαρχήσει η επικίνδυνη αντίληψη ότι στην πολιτική είμαστε όλοι το ίδιο. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Είμαι 40 ετών με την επαγγελματική, ακαδημαϊκή και πολιτική μου πορεία και δεν θέλω τόσο προσωπικά όσο και η συλλογικότητα που εκπροσωπώ να συνδεθεί έστω και κατʼ ελάχιστον με οποιαδήποτε ανοχή σε φαινόμενα και πράξεις διαφθοράς. Δίνουμε καθημερινή μάχη για να μην πάρει διαζύγιο η πολιτική από την ηθική. Όσοι διαπιστωμένα έχουν βάλει το χέρι στο μέλι να μπουν φυλακή. Οι τυχοδιώκτες δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατική παράταξη.