Την Κυριακή, συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει τις προτάσεις Ραγκούση για τον Καποδίστρια ΙΙ που αφορά την νέα διοικητική δομή της περιφερειακής αυτοδικοίκησης, αλλά και τον νέο εκλογικό νόμο, την ιδιότυπη εφαρμογή του Γερμανικού μοντέλου στην ελληνική πραγματικότητα.

Ηδη τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν εκφράσει τις διαφωνίες τους πρίν ακόμη δούνε την πρόταση. Διαφωνούνε όλοι.

Η Αριστερά ξαναθυμήθηκε την πάγια θέση της για απλή και άδολη αναλογική και έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ –με όσες ενστάσεις έχει κανείς για την τοποθέτησή του στην αριστερά- σπεύσαν να καταδικάσουν την νέα πρόταση σαν μια νέα προσπάθεια καλπονοθείας.

Είναι κοινός τόπος στην πολιτική επιστήμη ότι τα εκλογικά συστήματα δεν αποτελούν απλή παράθεση διατάξεων και «εμπνεύσεων» του εκάστοτε νομοθέτη που μετατρέπουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ψήφους σε κοινοβουλευτικές έδρες.

Ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να το δανειστεί και να το φέρει -λέει- στα ελληνικά μέτρα. Που σημαίνει, ότι ένα σύστημα απλής αναλογικής μπορεί να γίνει κανονικός Φρανκενστάιν στα χέρια ενός πολιτικού αρχηγού.

Το εκλογικό σύστημα στη Γερμανία είναι αρκετά περίπλοκο, καθώς η χώρα έχει ομοσπονδιακή δομή και κάθε κρατίδιο πρέπει να εκπροσωπείται ανάλογα με τον πληθυσμό του, ενώ σε κάθε κρατίδιο οι μισοί βουλευτές εκλέγονται πλειοψηφικά και οι άλλοι μισοί αναλογικά.

Ένα φάντασμα πλανιέται, εδώ και χρόνια, πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας: το γερμανικό εκλογικό σύστημα. Ήδη από την πρώτη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, φήμες (ή κατευθυνόμενες διαρροές) μιλούσαν για μια ριζική εκλογική μεταρρύθμιση, εμπνευσμένη από το γερμανικό εκλογικό σύστημα, χωρίς όμως ποτέ οι ιδέες αυτές να μορφοποιηθούν σε συγκεκριμένο σχέδιο.