Το μήνυμα από τη Σύνοδο του G20 στο μακρινό Μπρισμπέιν της Αυστραλίας μοιάζει με ευχή ή καλύτερα με εξορκισμό: ο στόχος για αύξηση της παγκόσμιας ανάπτυξης μέσα στην επόμενη πενταετία κατά 2% χωρίς αναφορά σε πολιτικές, εργαλεία και κυρίως διασφάλιση της απαιτούμενης ρευστότητας, αλλά και χωρίς την παραμικρή διασφάλιση για τις επιλογές της Γερμανίας, που έχει αναδειχτεί σε παγκόσμιο οικονομικό ταραξία, είναι ευχή.

O Γεράσιμος Γεωργάτος, υπεύθυνος για την ευρωπαϊκή και εξωτερική πολιτική της Δημοκρατικής Αριστεράς, σχετικά με τη σύνοδο των G 20 έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Οι ηγέτες των G 20, στη σύνοδο της Σεούλ, στη Νότια Κορέα, αποδεικνύονται επικίνδυνα κατώτεροι των περιστάσεων. Οι ελεύθερες νομισματικές διακυμάνσεις και ο γενικευμένος νομισματικός και εμπορικός ανταγωνισμός δεν πρόκειται να λύσουν κανένα από τα σοβαρά κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα πουθενά στον κόσμο. Αντιθέτως θα τα οξύνουν, όπως επισήμανε και ο απερχόμενος βραζιλιάνος πρόεδρος Λούλα ντα Σίλβα. Η ανθρωπότητα έχει σήμερα επείγουσα ανάγκη από ένα σύστημα σταθερών και βεβαίως διαπραγματεύσιμων νομισματικών ισοτιμιών, με ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης σε κάθε κράτος και ρύθμιση της ροής των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων ως άμυνα απέναντι στις κρίσεις και την κερδοσκοπία και ως ένα πρώτο βήμα για την επανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής απέναντι στις αγορές».

Ήταν «ιστορική» η σύνοδος των 20 ηγετών των μεγαλύτερων ανεπτυγμένων και αναπτυσσομένων χωρών του πλανήτη στο Λονδίνο; Οι αποφάσεις τους συνιστούν ένα πρώτο βήμα προς μιαν αναγκαία παγκόσμια διακυβέρνηση της οικονομίας, εφόσον οι δεσμεύσεις τηρηθούν. Για να ανακόψουν όμως τη σοβαρή επιδείνωση της ύφεσης - που ήδη αγγίζει και την Ελλάδα - δεν αρκούν.

Η παράδοση λέει ότι οι μεγάλες σύνοδοι κορυφής πάσης φύσεως έχουν δύο πιθανές καταλήξεις. Είτε οι συμμετέχοντες δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτε και αποχωρούν με άδεια χέρια και κατεβασμένα μούτρα, φροντίζοντας να ρίξουν ο καθένας σε κάποιον άλλο την ευθύνη, όταν επιστρέφουν στο εθνικό τους ακροατήριο, είτε καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα κοινό ντοκουμέντο.