«Αποφάσισαν χωρίς εμάς. Προχωράμε χωρίς αυτούς». Με τα λόγια αυτά, χαμηλόφωνα, ηγέτες της Ευρωζώνης ίσως αποφασίσουν προσεχώς να διακόψουν τη χρηματοδότηση, οδηγώντας την οικονομία μας σε ασφυξία. Εξωθώντας μας έτσι εκτός Ευρωζώνης, θα διαψεύδουν τους βαρύγδουπους νομικισμούς περί αδυναμίας αποβολής. Η εξέλιξη αυτή δεν θα αποτελεί εκδήλωση «ανθελληνισμού», αλλά προϊόν σύνθετου υπολογισμού κόστους-οφέλους, με απρόβλεπτες παραμέτρους για τις οποίες θα έχουν κάπως προετοιμαστεί.
Θεωρία παιγνίων, «chicken game»: δύο αυτοκίνητα οδεύουν προς μετωπική σύγκρουση. Ποιος θα παραμερίσει; Ποιος έχει αερόσακους;

Η βαθύτατη κρίση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα δύο διακριτών διαδικασιών που συναντώνται «χωροχρονικά» το 2009-2010, με εκρηκτικό αποτέλεσμα.

Πρώτον, τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ανεξέλεγκτη γιγάντωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που αντιπροσωπεύει πλέον πολλαπλάσιο του παραγόμενου πλούτου. Λόγω εξελίξεων όπως η κατάρρευση της Λέμαν και του Ντουμπάι, οι κινήσεις αυτών των κεφαλαίων έχουν γίνει ιδιαίτερα «νευρικές». Μάλιστα, χάρη στα νέα σύνθετα προϊόντα, επιδίδονται σε μια αποσταθεροποιητική κερδοσκοπία, με τη βοήθεια και των περίφημων οίκων αξιολόγησης.

Περισσότερη Ευρώπη, πιο αλληλέγγυα, μπορεί να αποτελέσει συστατικό μιας αριστερής πρότασης. Με τους παρόντες συσχετισμούς δεν μοιάζει εφικτή. Ρεαλιστικά, άμεσα μικρά βήματα θα ήταν θέσπιση ευρωομολόγων και αναθεώρηση του κλινικά νεκρού Συμφώνου Σταθερότητας, με προσθήκη κριτηρίων όπως η ανεργία. Όχι όμως κατάργησή του. Ας σημειωθεί ότι υπάρχουν κατεξοχήν νεοφιλελεύθερες φωνές που έχουν ταχθεί κατά του Συμφώνου Σταθερότητας, θεωρώντας ότι οι περίφημες αγορές θα κρίνουν μόνες τους την επίδοση κάθε χώρας, επιβραβεύοντας ή τιμωρώντας μέσω των επιτοκίων (όπερ υφιστάμεθα τώρα).

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς αναρχικός, με βόμβα Μολότοφ υπό μάλης, ούτε και κατ’ επάγγελμα γκρινιάρης (εθνικό σπορ που δεν έχει ακόμα συμπεριληφθεί στα Ολυμπιακά αγωνίσματα) για να διαπιστώσει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ο τίτλος του παρόντος δεν αποτελεί φθηνό τέχνασμα για να θεωρηθεί το άρθρο θεματολογικά κατάλληλο για τον Δαίμονα. Θα προσπαθήσω να σας το αποδείξω, βασιζόμενος στη μεθοδολογία της μικρο-οικονομίας

Ακόμα και ο ανανεωτικός ευρωαριστερός λόγος δεν γλιτώνει πάντα από την παγίδα του ξύλινου. Έχει όμως, τουλάχιστον, τη συνείδηση του κινδύνου, τα αίσθηση του αναστοχασμού: πέρα από την κριτική αμφισβήτηση, ο χώρος μας κουβαλάει μαζί του το κουραστικό αλλά γόνιμο σαράκι της αμφιβολίας: αυτό γίνεται ακόμα πιο αισθητό στις μέρες μας, που οι «μεγάλες αφηγήσεις» αγκομαχούν, παραχωρώντας τη θέση τους σε κλεφτοπόλεμους (μεταναστευτικό, ανεργία, περιβάλλον) όπου δεσπόζει η μερικότητα.