Σήμερα έφυγε μια ψυχή μέσα απ’ τα χέρια μου, πάνω σε μια καρότσα φορτηγού. Σε μια καρότσα φορτηγού, με ένα περιπολικό μπροστά να μας ανοίγει τον δρόμο μέχρι το νοσοκομείο. Δεν ξέρω αν το ασθενοφόρο θα έκανε τη διαφορά. Δεν υπήρχε διαθέσιμο, μια και ήταν στο Ψαλίδι για άλλο περιστατικό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε ένας απινιδωτής να έκανε τη διαφορά από το ΚΑΡΠΑ σε μια καρότσα εν κινήσει. Άλλωστε δεν είμαι καρδιολόγος, δεν είμαι καν παθολόγος.

Για να καταλάβω δηλαδή. Ένα βαριά κακοποιημένο παιδί εξιστορεί σε ψυχολόγο τα όσα ασύλληπτα έχει βιώσει και στη συνέχεια κάποιος ή κάποιοι παίρνουν αυτή την εξομολόγηση και την κάνουν φέιγ βολάν σε ΜΜΕ. Και όλο αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε ως κάτι το κανονικό σε έναν κόσμο που χάριν του θεάματος και μιας αρρωστημένης εκδοχής της ενημέρωσης όλα επιτρέπονται. Κανονικό είναι δηλαδή να δημοσιοποιείται ένα υλικό τόσο προσωπικό και ευαίσθητο που άλλο δεν πάει, ένα υλικό που αφορά αυστηρά τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης και τις διωκτικές Αρχές μοιράζεται απλόχερα στην κοινή γνώμη για να τραφούν τα χαμηλότερα των ενστίκτων των μελών μιας κοινωνίας της κλειδαρότρυπας.