Η αγάπη δεν είναι εγωισμός, κατοχή, κυριαρχία, παρερμηνευμένη περηφάνια. Η αγάπη, η πραγματική, είναι κάτι πολύ παραπάνω από σεβασμός: είναι δώρο, είναι δόσιμο, είναι ευαισθησία». Τον καθαρό λόγο του Προέδρου της Ιταλίας Σέρτζιο Ματαρέλα συμπλήρωσε ο Πάπας Φραγκίσκος: «Όποιος βλάπτει οποιαδήποτε γυναίκα βεβηλώνει τον Θεό». Οι δυο κορυφαίοι εκπρόσωποι της κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας στην Ιταλία δεν επέλεξαν τυχαία την καταγγελία των γυναικοκτονιών στα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους. Ανέδειξαν τη βία κατά των γυναικών ως το χαρακτηριστικότερο σύμβολο του μίσους που κυριαρχεί σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής -από τις διαδικτυακές αντιπαραθέσεις μέχρι τις συγκρούσεις στους δρόμους και, τελικά, τον πόλεμο. Καταγγέλλοντας τους εξοπλισμούς, ο Ματαρέλα ζήτησε να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα ειρήνης, που θα αντιπαρατεθεί σε όλα αυτά τα οποία «υπονομεύουν τα θεμέλια μιας κοινωνίας η οποία οφείλει να βασίζεται στον σεβασμό των ανθρώπων».

Όπου πηγαίνει η Ιταλία, σε λίγο θα βρεθεί κι η υπόλοιπη Ευρώπη. Το αξίωμα δεν επιβεβαιώνεται πάντοτε. Αλλά η αλήθεια είναι πως συχνά η Ιταλία αποδεικνύεται ένα πολιτικό εργαστήριο όπου δοκιμάζονται συνταγές που αργότερα εκτελούνται και σε άλλες εθνικές κουζίνες. Το ενδιαφέρον μας, συνεπώς, είναι κάτι περισσότερο από δικαιολογημένο: Πού πηγαίνει η Ιταλία;

Διυπουργικές επιτροπές για τον ορισμό και την εποπτεία των μυστικών υπηρεσιών, με τη συμμετοχή των υπουργών Εξωτερικών, Εσωτερικών, Άμυνας, Δικαιοσύνης, Οικονομικών και Ανάπτυξης, συν μια δεκαμελή κοινοβουλευτική επιτροπή ελέγχου που, διά νόμου, απαρτίζεται κατά το ήμισυ από στελέχη της αντιπολίτευσης. Όλα αυτά, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ο ορισμός της επιτελικής λειτουργίας, δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, αλλά στην Ιταλία. Μια χώρα που είδε στελέχη των μυστικών της υπηρεσιών να σχεδιάζουν πραξικόπημα -με τη συνδρομή, για να μην ξεχνιόμαστε, γνωστών Ελλήνων χουντικών. Μια χώρα-μέλος του G7, που βρίσκεται αντιμέτωπη με βιομηχανική κατασκοπεία. Μια χώρα που, λόγω Αγίας Έδρας, αντιμετωπίζει την απειλή της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ο δεξιός συνασπισμός των πρώην νεοφασιστών της Τζόρτζα Μελόνι, της λεπενικής Λέγκας του Ματτέο Σαλβίνι, και του παρηκμασμένου «Φόρτσα Ιτάλια» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, θα κερδίσει τις εκλογές της Κυριακής 25 Σεπτεμβρίου στην Ιταλία.

Όλα δείχνουν ότι η νίκη της ιταλικής Δεξιάς θα είναι καθαρή. Οι πολιτικοί επιστήμονες χρησιμοποιούν τον όρο «bandwagon effect» για να περιγράψουν τη στοίχιση των αναποφάσιστων (ή των αδιάφορων, ή των απληροφόρητων) πίσω από το άρμα εκείνου που παίρνει αέρα νίκης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό ενισχύεται από την πελατειακή συναλλαγή: ομάδες συμφερόντων, στη νόμιμη οικονομία ή και όχι, στο Νότο αλλά όχι μόνο, προσφέρουν στον διαφαινόμενο νικητή τα πακέτα ψήφων που διατείνονται ότι ελέγχουν, με αντάλλαγμα κάποια χαριστική σύμβαση ή ευνοϊκή ρύθμιση μετά τις εκλογές.

Παράξενη χρονιά για την Ιταλία το 2021. Εχοντας αφήσει πίσω της ένα ζοφερό 2020 (πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που κλυδωνίστηκε από την πανδημία), εγκαινίασε τον νέο χρόνο με μια κυβερνητική κρίση. Μέχρι εδώ τίποτε το αξιοσημείωτο: η πολιτική αστάθεια είναι το στερεοτυπικό χαρακτηριστικό της γειτονικής χώρας (67 κυβερνήσεις στα 75 τελευταία χρόνια). Οσα όμως ακολούθησαν ξάφνιασαν τους πάντες, με πρώτους τους ίδιους τους Ιταλούς.

«Καλησπέρα, είμαι ο Ματέο»: ασυνήθιστο πρώην πρωθυπουργός να σου συστήνεται με το μικρό του. Αλλά ο 46χρονος Ματέο Ρέντσι (πέραν της γνωστής μεσογειακής χαλαρότητας) έχει αυτή την άνεση των ανθρώπων που κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή πολύ νέοι.

«Είναι αισχρό να στοχοποιούν τους συγγενείς των θυμάτων που έκαναν μήνυση και ζητούν την αλήθεια και δικαιοσύνη»

«Ακόμη και εάν κάποιος κάνει μια μήνυση ζητώντας αποζημίωση για τον άνθρωπο που έχασε από τον κορωνοϊό και τις ζημιές που προκάλεσε η απώλειά του, είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και είναι σωστό να το κάνει σε μια χώρα κράτους δικαίου. Οι συγγενείς των θυμάτων θέλουν μια ξεκάθαρη απόφαση από το δικαστήριο, γιατί πέθαναν οι άνθρωποί τους, θέλουν δικαιοσύνη.

«Αν ήθελαν να μειώσουν τα επισφαλή χρέη στην εφορία, θα μπορούσαν να παρέμβουν σε όσους πραγματικά δεν μπορούν να πληρώσουν»

«Τους εργαζόμενους πρέπει να τους εμβολιάσουν, όχι να τους απολύσουν. Δεν χρειαζόμασταν μια νέα φορολογική αμνηστία για τους φοροφυγάδες ούτε τη μείωση της στήριξης του πρεκαριάτου στα 800 από τα 1000 ευρώ τον μήνα» τόνισε ο γενικός γραμματέας του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου CGIL Μαουρίτσιο Λαντίνι στον δημοσιογράφο της Repubblica Ρομπέρτο Μάνια σχολιάζοντας τα νέα μέτρα του Μάριο Ντράγκι για τη στήριξη των επιχειρήσεων, των εργαζομένων, αλλά και της φοροδιαφυγής.