Αρθρο του κορυφαίου πολιτικού φιλοσόφου της εποχής μας καλεί τη Δύση να υπερασπιστεί το κεκτημένο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που αντικατέστησε την πολεμική βία με τον νόμο ως τον μοναδικό τρόπο επίλυσης των συγκρούσεων μεταξύ των κρατών.

Η κοσμοϊστορική καμπή του έτους 1989-1990 έχει σημαδέψει τη γερμανική ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων, ενώ ταυτόχρονα υπαγόρευσε στο ορθολογικό πλαίσιο τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τριάντα χρόνια μετά την κοσμοϊστορική καμπή του 1989/90 τα μοιραία εκείνα γεγονότα θα μπορούσαν ενδεχομένως να συντελέσουν σε μια νέα ιστορική τομή.

Αν σήμερα, δεδομένης της νέας ευρωπαϊκής δυναμικής, θέλουμε να προβούμε σε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη γερμανική με την ευρωπαϊκή πορεία, πρέπει κατ’ αρχάς να ανατρέξουμε στις καθυστερημένες επιπτώσεις της γερμανικής επανένωσης στην ευρωπαϊκή πολιτική. Παρά το γεγονός ότι η εγκατάλειψη του γερμανικού μάρκου, ως το τίμημα για την επανένωση του γερμανικού εθνικού κράτους, ήταν ένα σημαντικό βήμα ενσωμάτωσης με πολλές προεκτάσεις, η περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής συνεργασίας δεν προωθήθηκε αμέσως.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια αυξανόμενη δυσαναλογία ανάμεσα σε μια συστημικά ομογενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία και τον κατακερματισμό του κόσμου των κρατών, ο οποίος παραμένει απαράλλαχτος. Αυτό οδηγεί σε δύο σημαντικά προβλήματα. Τα κράτη που ενσωματώνουν τη θέληση και συνείδηση των πολιτών τους αποτελούν όπως πάντα τις μοναδικές συλλογικότητες, οι οποίες στη βάση της δημοκρατικής διαμόρφωσης της βούλησης των πολιτών μπορούν να δρουν αποτελεσματικά και να επηρεάζουν συνειδητά τις κοινωνίες τους.

Πολλοί από εμάς αισθανόμαστε ότι η κρίση που εξελίσσεται από το 2008 εισέρχεται αυτό το φθινόπωρο σε μία κρίσιμη φάση, καθώς η πολιτική του βραχυπρόθεσμου κατευνασμού των αγορών που εφαρμόστηκε έως τώρα έφτασε πλέον στα όριά της. Εν τω μεταξύ, ενισχύθηκε μεταξύ των πολιτικών η άποψη ότι το κοινό νόμισμα απαιτεί και μια κοινή δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική πολιτική. Αυτό, ωστόσο, οδηγεί προσωρινά μόνο σε μια φιλοευρωπαϊκή ρητορική, κενή περιεχομένου.

«Μόνο μία Ευρώπη ενωμένη σε πολιτικό επίπεδο και με επαρκή οικονομική ευρωστία, μπορεί να δαμάσει τον ξέφρενο οικονομικό καπιταλισμό». Αυτό τονίζει στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε ο Γερμανός διανοητής στην «Εφ.Συν.», λίγες μέρες πριν από την έλευσή του στην Αθήνα, προκειμένου να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας που γίνεται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ο Γ. Χάμπερμας επικρίνει τη στάση της Γερμανίας, τονίζοντας ότι για το δικό της όφελος θα έπρεπε να δεχτεί μια αναδιανεμητική πολιτική εις βάρος της, ενώ σημειώνει ότι η αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη αποτελεί το κλειδί για τη λύση των ελληνικών προβλημάτων. Τέλος, επιτίθεται στην τρόικα, λέγοντας ότι «δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μεταφράζει τις προσταγές των τραπεζών και των χρηματαγορών σε μέτρα λιτότητας και πακέτα διάσωσης».

Η Ευρώπη χρειάζεται μια νέα πορεία. Η αναδιοργάνωση της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς εθνικής κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι θεμελιακής σημασίας για να τελειώνουμε με την κρίση.
Η κρίση του ευρώ σηματοδοτεί την αποτυχία μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η γερμανική κυβέρνηση δεν διαθέτει το θάρρος να κινηθεί πέραν ενός status quo που δεν είναι πια βιώσιμο.

Μοιραίες μέρες: Η Δύση γιορτάζει στις 8, η Ρωσία στις 9 Μαΐου τη νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας -- και σʼ εμάς, στην επίσημη γλώσσα, αποκαλούνται "Ημέρες της Απελευθέρωσης". Φέτος, οι Ένοπλες Δυνάμεις των Συμμάχων του πολέμου κατά της Γερμανίας (μαζί και μια πολωνική μονάδα) βάδισαν μαζί στην παρέλαση της νίκης. Στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας η Άγγελα Μέρκελ στεκόταν ακριβώς δίπλα στον Πούτιν. Η παρουσία της υπογράμμιζε το πνεύμα μιας «νέας» Γερμανίας: οι μεταπολεμικές γενιές δεν έχουν λησμονήσει ότι απελευθερώθηκαν και από το ρωσικό στρατό -- αυτόν με τις μεγαλύτερες θυσίες.