Μετά τις εκλογές έχει διαμορφωθεί ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό. Πρώτη φορά μία κυβέρνηση εμφανίζεται σε τέτοιον βαθμό ανέλεγκτη από κρατικά όργανα και πολιτικές δυνάμεις που οφείλουν να λειτουργούν ως θεσμικά αντίβαρα. Το κρισιμότερο έλλειμμα θεσμικών αντισταθμισμάτων απέναντι στο υφιστάμενο κέντρο διακυβέρνησης αποτελεί η ισχνή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία που η αξιωματική αντιπολίτευση να έχει εκλογική δύναμη μικρότερη του 20% και ταυτόχρονα η απόστασή της από την κυβερνητική πλειοψηφία να υπερβαίνει το 20%.

Η εκλογική, κοινοβουλευτική και δημοσκοπική αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνοδεύεται από δύο ακόμη πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά:

Πριν από λίγες μέρες, ένας πολιτικός της κεντρικής πολιτικής σκηνής που ανήκει στην Κεντροαριστερά με πλησίασε και μου είπε ευθέως ότι στο βιβλίο μου «Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα» (εκδ. Πόλις, 2017) αναφέρομαι σε ιδέες που έχουν πεθάνει. Αυτή δεν είναι μία μεμονωμένη άποψη κάποιων προσώπων, αλλά εντάσσεται σε ένα ευρύτερο ρεύμα για το μέλλον των ιδεών που από τη σκοπιά της πολιτικής γεωγραφίας εντοπίζονται στον χώρο μεταξύ μετριοπαθούς Δεξιάς και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Του απάντησα ότι ο θάνατος (ή η αυτοκτονία) της Σοσιαλδημοκρατίας έχει αναγγελθεί δεκάδες φορές τα τελευταία 50 χρόνια, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, και έχουν γραφεί ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά αυτή παραμένει ολοζώντανη,

Μια καινοτόμος πρόταση για τη διεύρυνση της συμμετοχής των πολιτών στις εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς, ιδίως των νέων και των Ελλήνων του εξωτερικού, είναι να δοθεί η δυνατότητα, παράλληλα με τη φυσική κάλπη, όσοι επιθυμούν να ψηφίσουν ηλεκτρονικά. Ολοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι του υπό διαμόρφωση κόμματος έχουν ταχθεί υπέρ αυτής της καινοτομίας. Καθηγητές πανεπιστημίου και εμπειρογνώμονες που μετέχουν στην ανεξάρτητη Επιτροπή Διαδικασιών και Δεοντολογίας έχουν καταλήξει ομόφωνα στις βασικές αρχές και τους όρους που θα διέπουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Η μία μετά την άλλη, οι βασικές συνιστώσες αυτού που αποκαλείται «ευρωπαϊκό μοντέλο» αποσυναρμολογούνται. Τα ευρωπαϊκά κράτη υποτίθεται ότι επιχείρησαν την ενοποίησή τους προκειμένου να διαφυλάξουν αυτές ακριβώς τις συνιστώσες, που ανάγονται σε κοινές θεσμικές, πολιτισμικές και κοινωνικές αναφορές.