Oι εκλογές στη Γερμανία θα γίνουν στις 21 ή στις 28 Σεπτεμβρίου. Του 2025. Το ξέρουν από τώρα. Θα πείτε τώρα: «Γερμανοί είναι αυτοί, έχουν εμμονή με την οργάνωση». Ας πιάσουμε τους Εσθονούς, που τόσο τους θαυμάζουν οι ακροκεντρώοι στην πατρίδα μας. Θα έχουν εκλογές στις 5 Μαρτίου, ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά τον Μάρτιο του 2019. Αυτό είναι προκαθορισμένο από καιρό. Δεν εξαρτάται από τα κέφια του εκάστοτε πρωθυπουργού. Το ίδιο και στη Φινλανδία, όπου οι εκλογές θα γίνουν στις 2 Απριλίου.

Tο ποδόσφαιρο εντός του γηπέδου είναι σχετικά απλό, είχε πει κάποτε ο Ζεπ Μπλάτερ, ο Ελβετός που ηγήθηκε της FIFA, της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, επί 17 ολόκληρα χρόνια: «Υπάρχουν κανόνες, ο διαιτητής, ο χρόνος είναι συγκεκριμένος και όλα παίζονται μέσα στις χαραγμένες λευκές γραμμές». Τι γίνεται, όμως, με το ποδόσφαιρο εκτός γηπέδων, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά προϊόντα παγκοσμίως;

Ένα μήνα μετά τις εκλογές και ο διάλογος για τα αίτια της ήττας της Αριστεράς (die Linke) συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και χωρίς να λείπουν τα συντροφικά μαχαιρώματα, κάτι που από μόνο του εξηγεί πολλά. Η απάντηση στο «γιατί;» σε καμιά περίπτωση πάντως δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη.

Στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αποδειχτεί ότι οι «καλύτερες» συμφωνίες ή μάλλον αυτές που έχουν κάποια ελπίδα να περάσουν από το χαρτί του ανακοινωθέντος στην πραγματική ζωή είναι εκείνες που αφήνουν όλες τις πλευρές ελαφρώς …δυσαρεστημένες. Και αυτό συνέβη με βεβαιότητα την Παρασκευή το βράδι στις Βρυξέλλες. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι η ελληνική πλευρά θα ήθελε αρκετά πράγματα παραπάνω.

Την ώρα που εμείς ασχολούμαστε, με το αν θα πρέπει να επιλέξουμε πρόεδρο της Δημοκρατίας “κατεψυγμένο ή νωπό” στην αυγουστιάτικη Ευρώπη, συνεχίζουν να τρέχουν εξελίξεις που θα μπορούσαν να μας φέρουν μπροστά σε ένα φθινοπωρινό τοπίο, πολύ διαφορετικό από εκείνο που είχαμε στη φαντασία μας. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ ρίχνει κάποιες μπηχτές για την ανάγκη ενός μεγάλου σχεδίου επενδύσεων στην Ευρώπη και εξαγριώνει το Βερολίνο, που βλέπει πίσω από αυτό τις γαλλο-ιταλικές επιθυμίες για χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας.

Η πολυγλωσσία είναι πλεονέκτημα, όταν κατέχεις μια θέση, που σε υποχρεώνει να συνεννοηθείς με συχνά “δύστροπους” αρχηγούς κρατών. Και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το γνωρίζει καλά. Προφανώς γι αυτό και επέλεξε να μιλήσει σε τρεις γλώσσες στους ευρωβουλευτές, από τους οποίους τελικά κατάφερε να “πείσει” την Τρίτη το μεσημέρι τους 422, έτσι ώστε να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Από τα γαλλικά πέρασε στα γερμανικά και έκλεισε με αγγλικά.