Η εκλογή Προέδρου είναι αναγκαία για να δοθεί χρόνος στη χώρα να διαπραγματευτεί το χρέος, στην Κεντροαριστερά για να συγκροτηθεί και στον ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσει πραγματική αριστερή φυσιογνωμία.
Αντί προκήρυξης εκλογών, οι αρχηγοί των κομμάτων οφείλουν να συζητήσουν καθαρά και ανοικτά, σε μια κοινή σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, τι πρέπει να προτείνει η χώρα μας για την αναδιάρθρωση του χρέους. Θα ήταν πολύ θετικό μια τέτοια πρόταση να την είχαν ήδη κάνει τα δύο κόμματα της ελληνικής «Κεντροαριστεράς».
Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: τι Πρόεδρο χρειαζόμαστε ακριβώς; Αν είναι σωστή η ανάλυση που θεωρεί ότι στο άμεσο μέλλον αλλάζει η πολιτική ατζέντα στην Ευρώπη, τότε η Ελλάδα χρειάζεται Πρόεδρο που θα μπορεί να εκπροσωπεί τα στοιχεία του ευρωπαϊκού κεϊνσιανισμού.

Κρίση, εξ ορισμού σημαίνει αστάθεια. Και η αστάθεια δεν αφήνει άθικτη καμία χώρα της Ευρώπης, όπως δείχνουν οι κυβερνητικές ανακατατάξεις, οι εύθραυστες συμμαχίες, οι ρευστοί συσχετισμοί δυνάμεων που διαμορφώνονται από χώρα σε χώρα. Αλλά πέραν της κυβερνητικής αστάθειας, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που ταλανίζονται σήμερα από βαθύτερη αστάθεια, πολιτική αστάθεια. Από έλλειψη πολιτικής (όχι απλά κυβερνητικής...) σταθερότητας.

Παράδειγμα, μια τέτοια κατηγορία είναι εκείνες στις οποίες τίθεται ως διακύβευμα ή ίδια η κρατική συνοχή, το ενιαίο της κρατικής τους οντότητας.

Στο Συνέδριο της ΔημΑρ δεν θα πάω και το έχω κάνει σαφές από τον Ιούνιο. Στην δραματική Κεντρική Επιτροπή που έγινε μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, ζήτησα να παρθούν αποφάσεις άμεσα, χωρίς συνέδρια και εσωστρέφεια, με άνοιγμα προς την κοινωνία και σαρωτικές αλλαγές ανανέωσης μέσα στην παράταξη, με κύριο το στίγμα της ανανέωσης και την ταυτόχρονη καταγραφή των όποιων λανθασμένων επιλογών. Με στροφή του τιμονιού και επόμενο βασικό στόχο το σαφές πολιτικό πρόσωπο και την κρυστάλλινη πολιτική στόχευση. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή. Άρα Συνέδριο θεωρώ πως δεν έπρεπε να υπάρξει. Ούτε εσωστρέφεια. Και δεν θα συμμετέχω άλλο σε τέτοιες διαδικασίες εσωτερικής χρήσεως.

Οι δυσμενείς διεθνείς εξελίξεις και η οικονομική στασιμότητα της ευρωζώνης δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Το Μνημόνιο θα τελειώσει, αλλά η αναγκαία δημοσιονομική ισορροπία, η ανάπτυξη και η ανασυγκρότηση γίνονται πιο δύσκολες στο επιδεινούμενο σκηνικό.

...Στην πολιτική οι ανάγκες καθορίζουν και τις επιλογές. Την ώρα που η πιο λογική προσέγγιση στο θέμα προεδρία της δημοκρατίας είναι ότι αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στην ώρα του, έρχεται στην επικαιρότητα το ζήτημα από την κυβερνητική πλευρά- χωρίς και να αναλαμβάνει την ευθύνη της ανακίνησής του- με κίνδυνο και να το «κάψει». Και αυτό γιατί, λίγο πριν από τη συνάντηση των Παρισίων, κρίνεται από τα κυβερνητικά επιτελεία ότι προέχει, ως εντελώς απαραίτητη, μια «ένεση» ενίσχυσης της πολιτικής σταθερότητας της Ελλάδας και η διασφάλιση ενός βάθους χρόνου διακυβέρνησης. Η τρέχουσα διαπραγμάτευση για τις εξελίξεις στην ύστερη μνημονιακή και μεταμνημονιακή Ελλάδα έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας όταν και οι εταίροι μπορούν να πιστέψουν ότι ο «σκόπελος» της προεδρίας μπορεί να παρακαμφθεί.

Aς αρχίσουμε από ένα απλό ερώτημα: η χώρα χρειάζεται εκλογές; Οχι. Ετσι απαντά η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών στις έρευνες της κοινής γνώμης, που σημαίνει ότι η κοινωνία, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, κρατά στάση αναμονής. Είναι ενδεικτικό ότι η συμμετοχή σε όλες τις διαδηλώσεις ήταν πολύ μικρή, ενώ και οι λεγόμενοι Αγανακτισμένοι έχουν εξαφανιστεί.

Κατά συνέπεια, όσοι συμμερίζονται την παραπάνω εκτίμηση οφείλουν να βρουν τη φόρμουλα εκείνη που θα αποτρέψει τις εκλογές, αναζητώντας το πρόσωπο εκείνο που πληροί τις προϋποθέσεις για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Μια ορθή ανάλυσή του προϋποθέτει : νηφαλιότητα, εξέταση όλων των πτυχών και σωστή στάθμιση της επίδρασης κάθε παράγοντα. Βασική επιδίωξη πρέπει να είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων που δε θα έχουν εκ προοιμίου σκοπό να επιβεβαιώσουν τη μια ή την άλλη άποψη.

Πολλοί θεωρούν ως μια βασική αιτία της ήττας είτε την είσοδο είτε την έξοδο από την κυβέρνηση και εξαντλούν την κριτική τους στα δύο αυτά κομβικά σημεία.

Σειρά άρθρων(5) του Σ.Π.

Πολιτικά σενάρια φθινοπώρου. Εκδοχή πρώτη: ο κυβερνητικός συνασπισμός καταφέρνει να θέσει σε κίνηση τη μεγάλη ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, με έπαθλο το χρυσό τριφύλλι - απομείωση χρέους, δημοσιονομική χαλάρωση, αναπτυξιακή χρηματοδότηση. Eνας αριθμός 180 πρόθυμων βουλευτών σχηματίζει προεδρική πλειοψηφία, ο κυβερνητικός βίος παρατείνεται, ο «πολιτικός κίνδυνος» εξαφανίζεται, το τραπεζικό σύστημα σταθεροποιείται, επενδυτές ξεμυτίζουν στο ξέφωτο της ελληνικής οικονομίας. Λήξη συναγερμού.

Η Δημοκρατική Αριστερά θα παλέψει και θα πετύχει την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Όχι γιατί αυτό είναι αυτοσκοπός, αλλά γιατί το έχει ανάγκη η χώρα. Σας το είπα και εισαγωγικά: η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται έναν χώρο όπως ο δικός μας, που θα ανασυστήσει το προοδευτικό τόξο και θα δοκιμάσει να μειώσει τις αποστάσεις που δημιούργησε μεταξύ της κεντροαριστεράς και της αριστεράς ο νέος διπολισμός.

H χώρα πρέπει να βγει από το τούνελ, στο οποίο παραμένει εγκλωβισμένη. Μπορεί και πρέπει να κατακτήσει μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση, στην οποία έχουν θέση όλοι όσοι αντιπαρατίθενται στις συντηρητικές πολιτικές και συμφωνούν στη θέση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει σε σταθερή ευρωπαϊκή πορεία.

Η πολυγλωσσία είναι πλεονέκτημα, όταν κατέχεις μια θέση, που σε υποχρεώνει να συνεννοηθείς με συχνά “δύστροπους” αρχηγούς κρατών. Και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το γνωρίζει καλά. Προφανώς γι αυτό και επέλεξε να μιλήσει σε τρεις γλώσσες στους ευρωβουλευτές, από τους οποίους τελικά κατάφερε να “πείσει” την Τρίτη το μεσημέρι τους 422, έτσι ώστε να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Από τα γαλλικά πέρασε στα γερμανικά και έκλεισε με αγγλικά.