Αλλος θυμήθηκε τις εκλογές του ’77 και τη «Συμμαχία», άλλος την Ομόνοια το 1981, άλλος το Σύνταγμα το 1985, άλλος «το συνέδριο της διάσπασης» του ΚΚΕ Εσωτερικού, το 1986, άλλος τα Φεστιβάλ «Αυγής - Θούριου» στη Νέα Σμύρνη... Τα αφιερώματα στη διαδρομή του Λεωνίδα Κύρκου την περασμένη Κυριακή, γίνονταν ολοένα και πιο πλήρη, όσο περνούσε η ώρα από την αναγγελία του θανάτου του. Οι τηλεοπτικοί συντάκτες ανέσυραν ολοένα και περισσότερα ντοκουμέντα από την πολύχρονη διαδρομή του στην πολιτική ιστορία της χώρας και της Αριστεράς.

Από την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, ακούω διαρκώς, σε δημόσιες και ιδιωτικές «συζητήσεις», από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής επιφάνειας, όταν επιχειρούν να σχολιάσουν ή να ονομάσουν τους σημερινούς κυβερνώντες να χρησιμοποιούν τις λέξεις «χούντα», «ναζί», «φασίστες». Είχε προηγηθεί μοντάζ σε τηλεοπτική σατιρική(;) εκπομπή που εξομοίωνε σημερινά πολιτικά πρόσωπα με τους πρωταίτιους της επτάχρονης δικτατορίας, χαϊδεύοντας με τον πιο άκριτο τρόπο το θυμικό του κοινού της.