«Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά», τραγουδούσαν στην δεκαετία του 1920 οι οπαδοί των κομμάτων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. «Τι τα θέλουμε τα όπλα;» αναρωτήθηκε η πολιτική ελίτ της Ενιαίας Γερμανίας μετά το 1990 και απάντησε στην πράξη με τον παροπλισμό των ισχυρότερων μετά τις ΗΠΑ ενόπλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Στην ταινία «Καζαμπλάνκα» λίγο πριν από τους τίτλους τέλους ακούγεται η θρυλική στην ιστορία του κινηματογράφου φράση: «Αυτό είναι το ξεκίνημα μιας θαυμάσιας φιλίας».

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν να προσεγγίσει την επίσκεψη του καγκελαρίου Σολτς στην Κίνα ως το ξεκίνημα της ρήξης στις σχέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.

Αν θέλουμε να μάθουμε την βαρύτητα που έχει διαχρονικά για την Γερμανία η σχέση της με τη Ρωσία, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στις σχετικές τοποθετήσεις όλων των μεταπολεμικών καγκελαρίων της χώρας, μετά την αποχώρηση τους από την εξουσία.

Οι πρόσφατες δηλώσεις της Μέρκελ είναι μια παρέμβαση, ώστε η προσάρτηση των τεσσάρων κατεχόμενων επαρχιών της ανατολικής Ουκρανίας στην Ρωσία, να μην οδηγήσει στο κλείσιμο όλων των διαύλων επικοινωνίας με το Κρεμλίνο.

Η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, το αρχαιότερο κεντροαριστερό κόμμα στην Ευρώπη, επανέκαμψε την Τετάρτη στην καγκελαρία ύστερα από δεκαέξι χρόνια απουσίας.

Πριν από μερικούς μήνες το ιστορικό SPD φαινόταν να έχει κλείσει τον κύκλο του ως μεγάλο κόμμα καθώς οι δημοσκοπήσεις το κατέτασσαν στην τρίτη θέση μετά τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Πράσινους.

Οι κοινοί στόχοι, οι αποκλίσεις και οι συμβιβασμοί μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων στη Γερμανία

“Να τολμήσουμε περισσότερη πρόοδο” είναι ο τίτλος που επέλεξε για την προγραμματική συμφωνία της η νέα κόκκινη - πράσινη - κίτρινη κυβέρνηση συνασπισμού στη Γερμανία, εν είδει συνέχειας στο “να τολμήσουμε περισσότερη δημοκρατία” του Βίλι Μπραντ, όταν σχημάτισε το 1969 κυβέρνηση μαζί με τους Φιλελεύθερους.

Ποτέ άλλοτε πολιτικός ηγέτης στην Γερμανία αλλά και στην Δύση συνολικά δεν προκάλεσε παρόμοια θύελλα πριν καν αναλάβει τα καθήκοντα του και πριν οριστικοποιηθεί η επιλογή του για ένα συγκεκριμένο αξίωμα.
Ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Λίντνερ έχει εδώ και τέσσερα χρόνια κατοχυρώσει τον τίτλο του ταραχοποιού στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας όταν τορπίλισε αιφνιδιαστικά την μετεκλογική συμφωνία συγκυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών ,
Φιλελευθέρων και Πρασίνων υπό την Μέρκελ.

Ένα μήνα μετά τις εκλογές και ο διάλογος για τα αίτια της ήττας της Αριστεράς (die Linke) συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και χωρίς να λείπουν τα συντροφικά μαχαιρώματα, κάτι που από μόνο του εξηγεί πολλά. Η απάντηση στο «γιατί;» σε καμιά περίπτωση πάντως δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Γερμανίας μπορεί να ιδωθεί από δύο μεριές. Κοιτώντας το από το παρόν προς το παρελθόν των εκλογικών αναμετρήσεων στις δυτικές χώρες κατά την τελευταία πενταετία, είναι καθησυχαστικό, ίσως και ενθαρρυντικό. Αν όμως ιδωθεί από το παρόν προς το μέλλον, τότε η προοπτική γίνεται ανησυχητική.

Μπορεί το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία και οι συζητήσεις που διεξάγονται για τον σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης να επηρεάσουν την Ελλάδα και να προκαλέσουν αλλαγή στάσης του πρωθυπουργού και των αρχηγών των κομμάτων στο θέμα των συνεργασιών; Από πρώτη ματιά η απάντηση είναι αρνητική.

Αν δεχτούμε πως από τα σημαντικότερα κριτήρια για να υπολογίσουμε την αξιοσύνη ενός πολιτικού ηγέτη είναι η μέριμνά του για τη διαδοχή του και η επιλογή κληρονόμου, θα κατατάξουμε την Αγκελα Μέρκελ στη χορεία των αποτυχημένων. Μάρτυρας το 24,1% που απέσπασε ο εκλεκτός της Αρμιν Λάσετ ως υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών και των Χριστιανοκοινωνιστών.

Στη Γερμανία την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης την παίρνει αυτός που μπορεί να παρουσιάσει μια σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία

Το νέο πολιτικό τοπίο που προέκυψε από τις ομοσπονδιακές κάλπες της Κυριακής στη Γερμανία δεν επιτρέπει γρήγορες εκτιμήσεις για το ποιος θα διαδεχθεί τη Μέρκελ στην Καγκελαρία ούτε για το ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση συνασπισμού. Αριθμητικά είναι εφικτοί τουλάχιστον τρεις συνδυασμοί, η συνέχιση του μεγάλου συνασπισμού, η συνεργασία SPD, Πράσινων και FDP, καθώς και η συνεργασία CDU / CSU, Πράσινων και FPD, με τον πρώτο να είναι πολιτικά ανεπιθύμητος.

Σημαντική ενίσχυση των σοσιαλδημοκρατών του SPD, ιστορικό χαμηλό για τους Χριστιανοδημοκράτες CDU- CSU, μεγάλη άνοδος των Πρασίνων. Ιδιαίτερα θετική η άνοδος, συνολικά, του προοδευτικού χώρου. Προβληματισμός για την πτώση της γερμανικής Αριστεράς. Αυτή είναι μια πρώτη εικόνα του αποτελέσματος των γερμανικών εκλογών. Ας δούμε όμως κάποια δεδομένα.