Από την Ιταλία στην Ισπανία και από τη Σουηδία στη Φινλανδία η Κεντροαριστερά-Σοσιαλδημοκρατία αθροίζει τη μια ήττα μετά την άλλη.

Παρ’ όλο που οι εθνικές πολιτικές σκηνές έχουν την ιδιαιτερότητά τους, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής.

Στην Ευρώπη του Συμφώνου Σταθερότητας δεν χωρά ούτε η πιο ήπια παραλλαγή κυβερνητικής διαχείρισης με στόχο την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και την αναθέρμανση της οικονομίας μέσω της ενίσχυσης της ζήτησης.

Στην Τουρκία δεν έχει γίνει επί της ουσίας από το 1923 μέχρι και σήμερα ομαλή εναλλαγή στην εξουσία ως αποτέλεσμα εκλογικής αναμέτρησης.

Η ήττα του Ινονού και του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 1950 έφερε στην εξουσία τον Μεντερές και το Δημοκρατικό Κόμμα άφησε άθικτα τα στεγανά του κεμαλισμού, δηλαδή τις ένοπλες δυνάμεις και τους μηχανισμούς που αποκαλούνται «βαθύ κράτος».

Τα πραξικοπήματα του 1960 και του 1980, καθώς και το προνουντσιαμέντο του 1971 επιβεβαίωσαν το άβατο του σκληρού πυρήνα της εξουσίας, μια παράδοση που συνεχίστηκε μέχρι το 2007 όταν η στρατιωτική ηγεσία έβαλε με ένα email βέτο στην εκλογή του Γκιουλ στην προεδρία της Δημοκρατίας.

Τα οράματα για στρατηγική χειραφέτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ προϋποθέτουν αμυντική αυτάρκεια και πολιτική βούληση χωρίς τις οποίες η διατλαντική σχέση δεν θα γίνει ποτέ συμπαράταξη δύο ισότιμων πόλων.

Το θέμα ξαναήρθε στην επικαιρότητα από τον Μακρόν, ο οποίος επανέλαβε την πάγια ευρωπαϊκή στρατηγική της Γαλλίας που βλέπει στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας έναν ηγετικό ρόλο για το Παρίσι παρόμοιο με τον ηγετικό ρόλο που ασκεί άτυπα η Γερμανία στην ευρωζώνη.

Χειραφέτηση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην διάρρηξη της στρατηγικής σχέσης ΗΠΑ - Ευρώπης στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αλλά στην πράξη ενός διδύμου ΗΠΑ - Γαλλίας που θα διαμορφώνει καθοριστικά την πολιτική της Δύσης.

Τι ψηφίζουν ΗΠΑ και Ευρώπη στις τουρκικές εκλογές της 14ης Μαΐου; Η απάντηση δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο φαίνεται, αν υιοθετήσουμε την παραδοχή ότι η προτεραιότητα της Δύσης απέναντι στην Τουρκία είναι η διασφάλιση της σταθερότητας.

Μια επανεκλογή του Ερντογάν οδηγεί σε μια προβλέψιμη επόμενη μέρα σε όλα τα μέτωπα της ευρύτερης περιοχής στα οποία έχει εμπλέξει την Τουρκία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ερντογάν έσπευσε να δηλώσει πρόθυμος να μεσολαβήσει μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων με τη δεδομένη μέχρι πριν από έναν χρόνο στήριξη στη Χαμάς να θυμίζει μακρινό παρελθόν.

Η Σκανδιναβία αλλά και η Βόρεια Ευρώπη, συνολικά, στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις σταθερά αποτυπώνουν τη φθίνουσα πορεία της Σοσιαλδημοκρατίας - Κεντροαριστεράς και την ανοδική δυναμική της Δεξιάς και της Ακρας Δεξιάς.

Η σταδιακή αυτή ανατροπή ερμηνεύτηκε κυρίως ως συνέπεια της συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας που οδήγησε στην εναλλαγή της Δεξιάς και της Αριστεράς στην εξουσία, χωρίς αντιπαράθεση κοινωνικοοικονομικών μοντέλων.

Τον τελευταίο χρόνο, από τότε δηλαδή που η Σουηδία και η Φινλανδία ζήτησαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, καταγράφεται μια στροφή των ψηφοφόρων προς τα δεξιά παρ’ όλο που η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά είναι και οι δύο υπέρ της ένταξής στην Ατλαντική Συμμαχία.

Η εξομάλυνση των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ιράν είχε προεξοφληθεί προφανώς από το Ισραήλ, που ήθελε να διατηρήσει την αξιοπιστία της δυνατότητάς του να μπορεί να πλήξει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης.

Ετσι μπορεί ο εναέριος χώρος της Σαουδικής Αραβίας να μην είναι πλέον ανοιχτός στη διέλευση των μαχητικών αεροσκαφών του Ισραήλ με τελικό προορισμό το Ιράν, όμως το Τελ Αβίβ έχει διασφαλίσει νέα ασφαλή διαδρομή στην επικράτεια ενός νέου συμμάχου.

Γιατί οι Δήμαρχοι της Κωνσταντινούπολης και της Αγκύρας Ιμάμογλου και Γιαβάς είναι μακράν πιο επικίνδυνοι αντίπαλοι για τον Ερντογάν από ότι ο ηγέτης του CHP Κιλιτσντάρογλου?

Τι προκαλεί αυτή την διαφοροποίηση παρά το γεγονός ότι και οι τρείς ανήκουν στο Κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα?

Ένα είναι βέβαιο:Το προβάδισμα των Δημάρχων δεν οφείλεται ούτε στην διαφορά ηλικίας ούτε στο μεγαλύτερο επικοινωνιακό τους ταλέντο.

Εχει η Κίνα ως επείγουσα προτεραιότητα τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία; Εχει η Κίνα λόγο να ταυτιστεί με τη Ρωσία σε ένα αντιαμερικανικό μέτωπο;

Ο πόλεμος στην Ουκρανία εμπεριέχει τον κίνδυνο ενός ανεξέλεγκτου ντόμινο αποσταθεροποίησης με ολέθριες συνέπειες για το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις, άρα η παράτασή του ανησυχεί το Πεκίνο.

Η πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ την Άνοιξη του 1986 και η διαχείριση της από τον κρατικό μηχανισμό φώτισε δύο παράλληλα σύμπαντα: Την βαθιά αποδιοργάνωση και από τελμάτωση στην ΕΣΣΔ μιας χώρας που ήταν πυρηνική και διαστημική δύναμη. Και την ανάγκη τερματισμού της εμπλοκής της χώρας από το Αφγανιστάν, την Κούβα μέχρι την Αγκόλα την Μοζαμβίκη και την Αιθιοπία , για να μπορέσουν να υλοποιηθούν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ανατροπές.

Το επιχείρημα να μη χάσουμε την Τουρκία είναι η μόνιμη επωδός όλων όσοι στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες της Δύσης προκρίνουν τον κατευνασμό του Ερντογάν ως μονόδρομο.

Η διατύπωση να μη χάσουμε την Τουρκία έχει σημείο αναφοράς τη διαμάχη στις ΗΠΑ μετά τη νίκη του Μάο στην Κίνα, όταν οι Ρεπουμπλικανοί κατηγορούσαν τον Τρούμαν ότι έχασε την Κίνα.

Η Τουρκία όπως την ήξεραν οι ΗΠΑ μέχρι την άνοδο στην εξουσία του Ερντογάν και του ΑΚΡ έχει χαθεί.

«Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά», τραγουδούσαν στην δεκαετία του 1920 οι οπαδοί των κομμάτων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. «Τι τα θέλουμε τα όπλα;» αναρωτήθηκε η πολιτική ελίτ της Ενιαίας Γερμανίας μετά το 1990 και απάντησε στην πράξη με τον παροπλισμό των ισχυρότερων μετά τις ΗΠΑ ενόπλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Η απόκλιση ΗΠΑ –Γερμανίας κορυφώθηκε στο Ραμστάιν, με το Βερολίνο να συνδέει την προώθηση των Λέοπαρντ στην Ουκρανία με μια ανάλογη κίνηση από αμερικανικής πλευράς, αλλά και με ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ.

Το βαρομετρικό χαμηλό στις σχέσεις ΗΠΑ – Γερμανίας χρονολογείται από την δεκαετία του ‘90 όταν ο Κολ και στη συνέχεια ο Σρέντερ άφησαν αναπάντητη την προσφορά του Μπους πατρός και του Κλίντον να αναδειχθεί η Γερμανία σε «συνεταίρο στην ηγεμονία» ( partner in leadership), σε προνομιακό δηλαδή συνεταίρο των ΗΠΑ στην διεθνή σκηνή.