Η ισχνή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς αντικατοπτρίζει δύο βασικά ελλείμματά του. Πρώτον, του χάσματος μεταξύ εκλογικής και κοινωνικής αντιστοίχισης και τη μη ενσωμάτωση της θεσμικής αυτοδιοικητικής κουλτούρας της ανανεωτικής Αριστεράς, παρά τα φιλότιμα, αλλά όχι τολμηρά και λόγω των μνημονιακών συνθηκών, βήματα που έγιναν στον «Κλεισθένη» και επιχειρησιακά στον «Φιλόδημο». Δεν είναι τυχαίο ότι στη συζήτηση για τον «Κλεισθένη» κυριάρχησε μονομερώς ο εκλογικός νόμος και για την αποτίμηση του δυσμενούς εκλογικού αποτελέσματος ο τρόπος καθόδου.

Η κυριαρχία της λέξης «κρίση» είναι απόλυτη στις μέρες μας. Κάθε πολιτικός, ραδιοτηλεοπτικός σχολιαστής, θαμώνας καφενείου που «σέβεται τον εαυτό του» κάτι έχει να πει στην κοινωνία, στη δουλειά και στην παρέα του, απέναντι στο κακό που μας βρήκε. Απόλυτα φυσιολογικό μια που η κρίση επηρεάζει άμεσα την ζωή όλων μας.
Στην καθ΄ ημάς Αριστερά αποτέλεσε και αποτελεί μια πρόκληση αναστοχασμού πολιτικού και προγραμματικού. Αν και τα αποτελέσματα των πρώτων προγραμ-ματικών μας προσεγγίσεων ως ΣΥΝ δεν είναι ασήμαντα, δυστυχώς δεν αποτελούν πεδίο, ούτε στοιχειώδους, ενασχόλησης των κομματικών μας μελών.

Το σκηνικό του 6ου Συνεδρίου του ΣΥΝ ξεστήνεται, το πανό «της δράσης, της ενότητας, της αλληλεγγύης» θα τοποθετηθεί αποσυναρμολογημένο στα υπόγεια των κομματικών γραφείων, με τις έννοιες του συνθήματος σοβαρά τραυματισμένες και ένιες εξ΄αυτών ακυρωμένες.
Ο ΣΥΝ θα επιμείνει στο «φωτεινό μονοπάτι» του ΣΥΡΙΖΑ, η Ανανεωτική Πτέρυγα εξετάζει «ανεμολόγια και ορίζοντες», καθόλου «έτοιμη από καιρό» και η ηγετική ομάδα κοιτά αμήχανη, αυτό που επέβαλε με την «βοήθεια» και την υποστήριξη των αγανακτισμένων μελών, για τα οποία πάντα φταίει η ηγεσία και επείγονται να πάρουν το κόμμα στα χέρια τους.

Η εμπλοκή του ΔΝΤ στη χώρα μας, αποτελεί μια πρωτόγνωρη διαδικασία που θέτει σε αμφισβήτηση τις κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης και ναρκοθετεί το μεσοπρόθεσμο μέλλον των Ελλήνων. Πέραν των τεράστιων ευθυνών των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων του δικομματισμού, τους ανεπαρκέστατους χειρισμούς και αξιολογήσεις του πινόκιο-Παπανδρέου, η εμπλοκή του ΔΝΤ οριοθετεί τις «δυνατότητες» και τα μεγάλα ελλείμματα της σημερινής θεσμικής και πολιτικής λειτουργίας της ΕΕ.

Η χώρα οδεύει σε αυτοδιοικητικές εκλογές εν μέσω κρίσης και με το σχέδιο «Καλλικράτης» προ των πυλών της Βουλής. Ως αριστερά, έχουμε πρώτοι τονίσει την ανάγκη μιας ουσιαστικής δημοκρατικής διοικητικής μεταρρύθμισης, με επιτελικό κράτος, ισχυρές αιρετές περιφέρειες με εσωτερική αποκέντρωση στις νομαρχίες, μητροπολιτική αυτοδιοίκηση στα πολεοδομικά συγκροτήματα, ισχυρούς δήμους -λαμβάνοντας υπόψη τις γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητές τους, χωρίς πληθυσμιακό τυφλοσούρτη- με αποκέντρωση στα τοπικά συμβούλια, με πόρους και αρμοδιότητες.

Πηγαίνοντας προς το Συνέδριο και θέλοντας να συμβάλλω στην αυτοκριτική του χώρου, όπως ζήτησε και ο πρόεδρος, θα προσπαθήσω να σταθώ κριτικά και αυτοκριτικά στην ιστορία μας. Αν και οπαδοί του ιστορικού υλισμού, μελετητές της Ιστορίας, αναλυτές και κατήγοροι, φιλόδοξοι επιδιορθωτές και ανατροπείς, με επιμέλεια συντηρούμε και αναπτύσσουμε εντός μας το μεταπολεμικό «γερμανικό σύνδρομο». Για κάθε πρόβλημα του παρελθόντος ποτέ δεν φταίγαμε ουσιαστικά και εμείς, δεν συμμετείχαμε αδελφέ, έγινε κυρίως ενάντια σε μας, χωρίς εμάς.

Αν και ο Πλούταρχος δίνει σημαντικότερο ρόλο στον Καλλικράτη στα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα του χρυσού αιώνα του Περικλέους, στη σύγχρονη αυτοδιοικητική ιστοριογραφία της χώρας το σχέδιο «Καλλικράτης» χρειάζεται επειγόντως τη συνδρομή ενός σχεδίου «Ικτίνος».

Η απάντηση στην αναγκαία Διοικητική Μεταρρύθμιση της χώρας με αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση, δίνεται και πάλι από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δυστυχώς με έναν αναντίστοιχο ως προς τις ανάγκες τρόπο. Είναι απορίας άξιον γιατί ενώ υπάρχουν σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις, πλην εκλογικού νόμου, από τα συλλογικά όργανα της Αυτοδιοίκησης ΚΕΔΚΕ και ΕΝΑΕ, η κυβέρνηση 100 μέρες μετά καταθέτει μια έκθεση ιδεών

Η κατακερματισμένη συνεδριακή πλειοψηφία του ΣΥΝ στέκει αμήχανη μπροστά στα αποτελέσματα των πολιτικών επιλογών της. Το μοναδικό κομμάτι της που δικαιούται να είναι ,μερικώς, ευχαριστημένο από τα αποτελέσματα είναι το κόκκινο(κοκκινο)-πράσινο δίκτυο. Ο οραματισμός του για την κατοχύρωση θέσης στην γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, ως κοινού τόπου και προγραμματικής συνείδησης του χώρου σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνεται. Σύμμαχος, περιστασιακός πάντα, στους τακτικούς σχεδιασμούς του ο οβιδιακά μεταμορφούμενος Αλέκος Αλαβάνος, γιατί στους στρατηγικούς στόχους, τους χωρίζει «εθνική» και «αντι-ΚΚΕ» άβυσσος.

Εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει μια συζήτηση, αποκλειστικά εντός της Aριστεράς, για το τι είναι Αριστερός Ευρωπαϊσμός. Τι αυτό σημαίνει στην παρούσα φάση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ηγεμονίας, παρά την κρίση, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν η ύπαρξη και αποδοχή του σε ενσωματώνει στην κυρίαρχη συναίνεση έστω και με αστερίσκους επιφυλάξεων.

Ζήσαμε μια μακρά περίοδο, οικουμενικής κυριαρχίας των ανεξέλεγκτων χρηματαγορών, αυτού που ονομάσθηκε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ευτυχώς δείχνει να αμφισβητείται καθολικά. Σε πολιτικό επίπεδο φαίνεται πλέον να τερματίζεται η «μεταδημοκρατία των λογιστών» και παρά την «ελληνική εξαίρεση» και την «ευρωπαική υστέρηση» ,να αποκαθίσταται η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής , να ανοίγονται δυνατότητες για την πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης ,τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό των κοινωνιών, για δημοκρατικές συμμετοχικές διαδικασίες ,με τους πολίτες να έχουν καθοριστικό ρόλο στην λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν.

Ολοκληρώνοντας τον εκλογικό κύκλο με ένα θετικό αποτέλεσμα, για την κατάσταση και όχι τις δυνατότητες του σχήματος, ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα που είχαν οδηγήσει σε βαθιά κρίση και τους δύο σχηματισμούς. Προβλήματα που αλληλοσυνδέονται αλλά δεν ταυτίζονται.
Η συζήτηση στον ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει επίσημα ξεκινήσει με τη κατάθεση στην ΚΠΕ δύο κειμένων προβληματισμού, από τα δύο μέλη της αντιπροσωπείας στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, Φλαμπουράρη και Χ.Παπαδόπουλου (Κοκκινοπράσινο). Έχουν κοινά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορές.

Παρατηρώντας τις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης γίνεται φανερό ότι θα επιχειρηθούν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες, μένει να αποδειχθεί αν είναι μείζονος ή ελάσσονος σημασίας. Εστιάζονται σε θεσμικό και λειτουργικό επίπεδο (αντιγραφειοκρατία, αποκέντρωση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση κλπ) με παράγωγες επιπτώσεις στην Οικονομία, ενώ σε απάντηση της κρίσης, πρώτη προτεραιότητα θέτουν την πρόθεση για «πράσινη ανάπτυξη».