Σήμερα, δύο και χρόνια μετά την εμφάνιση του εφιάλτη, όταν όλοι συμφωνούν πως το εμβόλιο είναι το σημαντικότερο όπλο εναντίον του, ενώ έχουν ήδη γίνει δισεκατομμύρια εμβολιασμοί σ’ όλο τον κόσμο κι όταν καθημερινά οι νεκροί στη χώρα μας ξεπερνούν τους 100, ουδείς δικαιούται να μιλά για δικαιώματα στην παράνοια και στον ανορθολογισμό που απειλούν τη ζωή, τη δημόσια υγεία, την οικονομία, την κοινωνική ζωή.

Η υγειονομική κρίση, πλην των δυσεπίλυτων προβλημάτων που συσσώρευσε, ανέσυρε στην επιφάνεια τους αξιακούς κώδικες της Αριστεράς

Πριν από λίγες ημέρες ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία υλοποίησε, μέσα σε πρωτόγνωρες "τηλεδιασκεψιακές" συνθήκες, την Προγραμματική του Συνδιάσκεψη.

Πρώτη φορά συζητήσαμε ένα κείμενο στρατηγικού χαρακτήρα, που φιλοδοξούμε να εμπεριέχει διάρκεια στον χρόνο αλλά και να διασφαλίζει τη δυναμική τής εξέλιξης και της επικαιροποίησης.

Το Μακεδονικό πρόβλημα ήταν το μεγαλύτερο, μετά τις ελληνοτουρκικές διαφορές, αγκάθι στην εξωτερική πολιτική της χώρας, για σχεδόν 30 χρόνια.

Κόστισε ανυπολόγιστα στο διεθνές κύρος της χώρας. Κατασπατάλησε το πολύτιμο διπλωματικό της κεφάλαιο. Της στέρησε τον ηγετικό ρόλο του διαύλου-συνδέσμου στη φάση μετάβασης των βαλκανικών χωρών στη Δύση (Κοινοβουλευτισμό, ελεύθερη αγορά, Ε.Ε., ΝΑΤΟ).

Η πανδημία επιβάλλει παγκοσμίως τους δικούς της κανόνες, αλλά λειτουργεί και ως επιταχυντής, επιφέροντας κοσμογονικές αλλαγές σε όλα τα πεδία. Ρίχνει ταμπού και δόγματα δεκαετιών, ανασύρει παραγκωνισμένες αρχές και αξίες και ταυτοχρόνως διευρύνει τις ανισότητες, δίνοντας την ευκαιρία στις εξουσίες να ενισχύσουν τη δύναμή τους, αξιοποιώντας την ως πρόσχημα.

Η ελληνική διπλωματία ανήκει, διαχρονικά, στη «σχολή της ακινησίας»: αφήνουμε για τους επόμενους την επίλυση προβλημάτων και διαφορών με τους γείτονες, ώστε να μην αναλάβουμε εμείς το πολιτικό κόστος της όποιας υποχώρησης ή αναγκαίου συμβιβασμού θα απαιτηθεί στη διαπραγμάτευση.

Δύο χρόνια χωρίς τον Λεωνίδα. Χωρίς τη φυσική παρουσία του Λεωνίδα.

Γιατί οι ιδέες του, οι αντιλήψεις του, οι πολιτικές του αναλύσεις, επιβεβαιώνονται καθημερινά από μια πραγματικότητα που είναι ολοένα πιο άσχημη, ολοένα πιο αδιέξοδη.

«Η παραγωγή απορριμμάτων αποτελεί προνόμιο των τελευταίων γενεών. Όπως η φύση δεν γνωρίζει τι σημαίνει απορρίμματα, έτσι και οι προηγούμενες γενιές επαναχρησιμοποιούσαν, ανακύκλωναν, ανακτούσαν υλικά από όποιο αντικείμενο (χρήσης, τροφής κτλ) ολοκλήρωνε την πρωτογενή του αξιοποίηση.

Το χθεσινό θρασύτατο περιστατικό έξω από τα Ζωνιανά δεν είναι δυστυχώς το πρώτο. Η κρισιμότητα όμως της κατάστασης του χτυπημένου αστυνομικού το κάνει ακόμη χειρότερο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουν δίκιο όσοι φωνάζουν για ανυπαρξία αστυνομίας. Η αυταπάρνηση και η ευσυνειδησία συγκεκριμένων αστυνομικών δεν μπορούν να αναπληρώσουν τον αποδεκατισμό του Σώματος. Ούτε, δυστυχώς, να αντιμετωπίσουν το ποιοτικό πρόβλημα επάρκειας μεγάλου μέρους της δύναμης.