Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι.

Άλλη μία επέτειος από την 21η Απριλίου έρχεται και παρέρχεται, 43η αυτή τη φορά. Θα ήταν ευχής έργο αν μία από αυτές τις επετείους δεν είχε αναλωθεί μόνο σε γενικόλογες καταγγελίες και προσπάθειες σύνδεσης του 1967 με τρέχοντα πολιτικά γεγονότα, κι είχε επικεντρωθεί στο να καταλάβουμε τι έγινε εκείνη την ημέρα και στα επτά χρόνια που ακολούθησαν.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή αφήγηση, τη χούντα την έφεραν οι Αμερικάνοι, πατώντας σε μηχανισμούς του στρατού που είχαν στενή σχέση με τη δεξιά και το Παλάτι. Η χούντα τα έκανε θάλασσα, και έπεσε τελικά επειδή τα μπουρδούκλωσε με τον χειρότερο τρόπο και στην Κύπρο, αφήνοντας στη θέση της τον Καραμανλή, που ήρθε να μας σώσει και μας έβαλε και στην Ευρώπη.

Τις τελευταίες μέρες, σε συζήτηση Επερώτησης στη Βουλή, ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Π. Ευθυμίου, ένας ιδιαίτερα μορφωμένος πολιτικός, χρησιμοποίησε ένα ευφυές ρητορικό σχήμα: αναφέρθηκε σε λογοτεχνικούς χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν τον απλό λαό μιας χώρας. Μνημόνευσε τον Πλάτωνα Καρατάγιεφ του Τολστόι, τον Σβέικ του Χάσεκ, τον Βούλγαρο Μπάι Γκάνι και τον Αλέξη Ζορμπά.

Το μόνιμο παράπονο της υπό διαμόρφωση προεδρικής τάσης ότι βρίσκεται μεταξύ δύο πυρών, μεταξύ δύο άκρων, του Αλαβάνου/ΣΥΡΙΖΑ, και της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Είναι καμιά φορά εξαιρετικά επικίνδυνο να υιοθετεί κανείς το μανδύα του κεντριστή σε ένα αριστερό κόμμα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι βέβαια ιδιαίτερα επικίνδυνο για κανέναν, καθώς οι νέο-προεδρικοί συγκρίνουν ανόμοια πράγματα. Δεν είναι κομμουνιστές οι άνθρωποι της Ανανεωτικής Πτέρυγας, εν αντιθέσει με τους περισσότερους φίλους των άλλων δύο παρατάξεων. Και η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε επαναστατική κατάσταση, ώστε να έχει ουσιαστικό νόημα η χρήση του όρου κεντριστές.

O ΣΥΡΙΖΑ περικλείει μέσα του παραπάνω από μία μεγάλη αντίφαση. Ενώ πολλές από τις αντιφάσεις του έχουν αναλυθεί διεξοδικά, η μεγαλύτερη από όλες ακόμα και τώρα δεν έχει ειπωθεί ξεκάθαρα. Την αντίφαση αυτή υπαινίσσεται ο Περικλής Κοροβέσης μιλώντας, από τη δική του, στρεβλωμένη, οπτική γωνία, για το κυβερνητικό παρελθόν της ελληνικής Αριστεράς. Σχετίζεται άμεσα με το τι έκαναν οι αριστερές δυνάμεις το 1989-1990.

Η Ελένη Σωτηρίου(Ε.Σ.), υποψήφια με το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή της στην Αυγή, είπε για την Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού ότι είναι προσκολλημένη σε στερεότυπα της δεκαετίας του 70.
Η Ε. Σ. κάνει λάθος. Η Ανανεωτική Πτέρυγα δεν είναι τόσο προσκολλημένη στη δεκαετία του 70. Στην πραγματικότητα, η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι προσκολλημένη σε στερεότυπα του 18ου αιώνα. Πρωτίστως στο στερεότυπο του Διαφωτισμού, αλλά επίσης και στα στερεότυπα του Ορθού Λόγου και της Δημοκρατίας.

Τον τελευταίο καιρό έχουν ενταθεί οι διενέξεις μέσα στο Συνασπισμό. Έντονες διαφωνίες παρατηρούνται, μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας των Ανανεωτικών και μερίδας του Αριστερού Ρεύματος. Οι εφημερίδες έχουν επικεντρώσει την κόντρα στις υπαρκτές διαφορετικές απόψεις εντός του κόμματος για το τι πρέπει να κάνει ο Συνασπισμός και η εκλογική του συμμαχία, ο Συνασπισμός Ρ.Α, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας μετά τις επόμενες εκλογές. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι μόνο αυτή η αιτία των τριβών. Δεν είναι καν η κυρίαρχη.

Στο 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα διαμορφώθηκαν τα τρία βασικά ρεύματα της αριστεράς: το αναρχικό, το σοσιαλδημοκρατικό και το κομμουνιστικό. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους τους αριστερούς σήμερα. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα το αναρχικό ρεύμα περιθωριοποιήθηκε, το κομμουνιστικό ρεύμα επικράτησε σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της υφηλίου, πριν καταρρεύσει, και το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα έμεινε τελικά κυρίαρχο στο χώρο της αριστεράς.

Υπάρχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον site http://www.revolts.co.uk το οποίο αναλύει τις στάσεις των βουλευτών στη Βρετανική Βουλή. Στη Βρετανία οι ψηφοφορίες για κάθε νομοσχέδιο αλλά και για κάθε τι το κοινοβουλευτικό είναι ονομαστικές. Έχει δημιουργηθεί μία παράδοση ότι ο Βουλευτής έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να διαφωνεί με το κόμμα του αν κάτι πάει ενάντια στη συνείδησή του.

Μετά από 60 χρόνια πολέμου, είναι πιθανόν το Ισραήλ και η Συρία να υπογράψουν επιτέλους συνθήκη ειρήνης. Η επιβεβαίωση από τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Ολμέρτ των έμμεσων συνομιλιών μεταξύ των δύο κρατών, με τη μεσολάβηση της Τουρκίας δεν συγκίνησε ιδιαίτερα κανέναν. Έχουν προηγηθεί πολλές συνομιλίες στο παρελθόν, αλλά πάντα κάτι βρισκόταν και χάλαγαν. Το γεγονός ότι ο Ολμέρτ εγκαλείται για σκάνδαλα και ο Υπουργός Άμυνας Μπαράκ τον καλεί να παραιτηθεί δημιουργεί ακόμα περισσότερη δυσπιστία για το πόσο μπορούν να αποδώσουν οι συνομιλίες.