Η γραµµή είναιλεπτή – ιδίως σε καιρούς που απαιτούν έκτακτα µέτρα. Αυτό δεν σηµαίνει ότι δεν υφίσταται και ότι όσοιασκούν την εξουσία δεν οφείλουν να τη σέβονται – και να κρίνονται από το κατά πόσο τη σέβονται.

Πολιτική είναι να δηµιουργείς τις προϋποθέσεις ώστε το ηθικό να γίνει και νόµιµο, αυθαιρεσία να βρίσκειςτρόπους νατα ξεχωρίζεις. Αν η διακυβέρνηση της Νέας∆ηµοκρατίας σφραγίστηκεαπό τη φράση –και τηνπρακτική – «το νόµιµο είναι ηθικό», τίποτα δεν δικαιολογεί µια ανάλογη «ισοφάριση» από πλευράς της παρούσας κυβέρνησης.

Η πορεία της Πορτογαλίας ως την πρόσφατη «υποταγή» της στις σειρήνες της δικής της ευρωπαϊκής διασωλήνωσης είναι παραδειγματική από όλες τις άλλες απόψεις, εκτός από εκείνη που πρόβαλε η ελληνική κυβέρνηση.

Δείχνει το φαύλο κύκλο της ως τώρα αντιμετώπισης της κρίσης: η «βοήθεια» έρχεται με τρόπο που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την απαγκίστρωση από αυτήν (η Πορτογαλία δεν είχε ούτε τα δικά μας χρέη ούτε τα δικά μας δομικά προβλήματα, όμως οι υπαρκτές αδυναμίες της έγιναν η κερκόπορτα για να τα αποκτήσει).

Η αναβολή λήψης απόφασης για το συνολικό «ευρω-πακέτο» από τη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου σε κάποια Σύνοδο του Ιουνίου συνιστά πολλαπλά αρνητική εξέλιξη. Κυρίως για την Ευρώπη, αλλά και για κάποιες μεμονωμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας.

Πιστεύω- κι όχι μόνον εγώ, η γκάμα εκτείνεται από τη Σώτη Τριανταφύλλου ώς τον Νορμπέρτο Μπόμπιο- ότι αυτοί που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά είναι Δεξιοί. Πολιτική χωρίς διάκριση και κόμματα χωρίς φόρτιση αποτελούν νοηματικές αυτοαναιρέσεις.

Τα τρία μεγάλα σε δημοσιότητα και επιπτώσεις γεγονότα του 2005 - η τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο, ο τυφώνας Κατρίνα και το «όχι» στο ευρωπαϊκό Σύνταγμα - δίνουν το μέτρο μιας χρονιάς γενικής υποχώρησης της δημοκρατίας, περιορισμού των ελευθεριών και, στη χώρα μας, αποκαθήλωσης των ψευδαισθήσεων για δυναμική αλλαγή.

Μετά το προπατορικό αμάρτημα της απογραφής, ό,τι και να κάνει πια στην οικονομία η κυβέρνηση θα μοιάζει με πταίσμα. Αυτό μπορεί να είναι καλό για την ίδια (αν καλό θεωρεί ν’ αποφύγει να δημιουργήσει προσδοκίες και συγκρούσεις, δηλαδή να κυβερνήσει) είναι όμως κακό για τον τόπο.