Περίμενα ο Σπύρος Λυκούδης να παραιτηθεί από βουλευτής χωρίς εξηγήσεις και παρεξηγήσεις.

Περίμενα η ΔΗΜΑΡ να κατανοεί το ρόλο του άνδρα και της άποψης σ’ όλο αυτό το διάστημα και ν’ αναγνωρίζει τη συμβολή του και το δικαίωμα έκφρασης στο Κοινοβούλιο.

Θα πεις ψιλά γράμματα και υπερευαισθησίες…

Ίσως να είναι και έτσι.

Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι ότι χωρίς συλλογικότητα και χωρίς προσπάθεια συνεννόησης ο δρόμος δεν είναι μακρύς, ούτε όλοι μας εξαιρετικά χρήσιμοι.

Μάλλον κάτι έχουμε χάσει.

Μπαίνω λοιπόν στον πειρασμό…
«Ο μπαρμπαφώτης, ο κυρ Φώτης, ο υποψήφιος πρόεδρος Δημοκρατίας, το αριστερό δεκανίκι του συστήματος, το…, ο… »
Κοντά στα σχολιαρόπαιδα και τους προβοκάτορες και τ’ άλλα παιδιά των 40 χρόνων συμμετοχής.
Αισθητική που θα τη ζήλευαν σκληροί χουλιγκάνοι ποδοσφαιρικών ομάδων.
Απολυτότητες που εμφανίζονται με τα φουσάτα και τις σημαίες της μεγαλύτερης άγνοιας και του απόλυτου και πιθανά ένοχου εγώ.
Μέχρι που θα πάει η καταβαράθρωση της στοιχειώδους λογικής και της «ανεκτής» αισθητικής (όχι στο καρακιτσαριό και στις τζάμπα μαγκιές) στην πολιτική μας ζωή.
Φρίττει κανείς με την άνεση όλων όσων όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν.

Απόλυτα σεβαστή η επιλογή και εν πολλοίς δικαιολογημένη.

«Ερχόμαστε από μακριά και πάμε πολύ μακριά» λέγαμε κάποτε στην Ανανεωτική Αριστερά και, για να θυμίσω τον στίχο του ποιητή:
«Ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά, δύσκολο πια να χαμηλώσουν».
Όχι απλά δεν περισσεύει κανένας, είμαστε άκρως απαραίτητοι όλοι, ιδιαίτερα αυτοί, που δοκίμασαν στο πετσί τους τη χέρσα γη και την εκ των υστέρων δικαίωση.
Θα πουν κάποιοι, ότι αυτά είναι συναισθηματικά…
Ναι, είναι! Αλλά μαζί με τον ορθό λόγο που πρεσβεύουμε όλα τα χρόνια, αν δεν υπήρχε και η καρδιά, δεν θα ήμασταν εδώ.

Είμαστε πολλοί, που συμπορευτήκαμε χρόνια τώρα.
Ήταν πολλοί οι αγέρηδες και η καλύβα μας μικρή για να φυλάξει την ψυχούλα μας, το μυαλό και τις όποιες φιλοδοξίες.
Άλλος από εδώ, άλλος από εκεί αγαπηθήκαμε, χωριστήκαμε και ξανανταμώνουμε. Ανταμώνουμε κι άλλοι από διαφορετικούς δρόμους.
Τώρα που η ώρα είναι δύσκολη για τους πολλούς, για τις συλλογικότητες, για όλους…
Οφείλουμε να καταθέσουμε το καλύτερο από την πορεία μας: το νου και την καρδιά μας. Είναι ανάγκη.