Το Ποτάμι έκανε τον Ιούνιο το ιδρυτικό του συνέδριο και ψήφισε θέσεις και καταστατικό. Το παράδοξο αυτού του κόμματος δεν είναι τόσο η ασάφειες στην πολιτική του γραμμή (που διαμορφώνεται καθημερινά) αλλά ακριβώς η δομή και λειτουργία του.

...Ο πρόεδρος της Βουλής επέμεινε και πέρασε τελικά την άποψή του να συναντηθεί ο ΓΑΠ μόνο με "τα κόμματα της Βουλής". Υπερασπιζόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο, το "θεσμικό του δέντρο" έναντι του κοινωνικού δάσους της ανάγκης συνεννόησης και στήριξης εκ μέρους του συντριπτικού μέρους του ελληνικού πολιτικού φάσματος των βασικών μας αιτημάτων. Της ανάγκης κοινής οριοθέτησης μιας κόκκινης γραμμής όσον αφορά στην επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, την ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων και την έκδοση ευρωομολόγων.

...Τι συμβαίνει; Οι Οικολόγοι Πράσινοι (ως ηγεσία πάντα) χρωστούν ανταλλάγματα για την παραχώρηση σελίδας στην Αυγή και τα εξοφλούν αδέξια ή προσχωρούν σιγά σιγά υπό την επιρροή της ομάδας των πρώην "οικολόγων εναλλακτικών" (βλέπε Διάκος, Τσιρώνης) στον "κινηματικό" αστερισμό του Συριζα για να καλύψουν το κενό του Αλαβάνου; Ήδη οι ανακοινώσεις τους για Νομική, Διόδια, Κερατέα κάτι τέτοιο προϊονίζουν. Πήραν κεφάλι οι αριστεριστές της ρηχής οικολογίας ή είναι το γνωστό έλλειμμα που έχει ένα θεματικό κόμμα σε θέσεις κοινωνικής πολιτικής και που το αναγκάζει να προσκολληθεί από δω κι από κει, ανάλογα με την τρέχουσα ηγεσία του και τις πολιτικές της προτιμήσεις;

Με το ζήτημα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που άνοιξε -όπως άνοιξε- την περασμένη εβδομάδα, βγήκαν στο φως ξανά θέματα που το πελατειακό κράτος και οι "ημέτεροι" πελάτες του κρατούν επιμελώς στο σκοτάδι δεκαετίες τώρα μαζί με το ζήτημα των παράλογων εξοπλιστικών προγραμμάτων και προμηθειών.
Το ένα είναι η πελατειακή διάθεση/ενοικίαση δημόσιας περιουσίας σε ημετέρους με γελοία πρόσοδο για το δημόσιο (και που σχετικά στοιχεία βγαίνουν καθημερινά τώρα στην δημοσιότητα) και το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι η καταπατημένη δημόσια περιουσία (κατά 40% με πρόχειρους υπολογισμούς πχ του ΙΣΤΑΜΕ).

Η τρέχουσα ηγεσία των Οικολόγων Πρασίνων δεν αρνήθηκε μόνο την πρόταση συγκροτημένου διαλόγου που της έκανε επίσημα η Δημοκρατική Αριστερά αλλά με άρθρο του εκπροσώπου Τύπου της, αποκαλύπτει ότι κι αν γινόταν ο διάλογος αυτός, από μέρους τους θα ήταν προσχηματικός: "δεν τον υποτάσσουμε σε άλλους στόχους πέρα από το να εμπλουτίσουμε τις προτάσεις μας, να ελέγξουμε την εγκυρότητά τους και να πείσουμε κι άλλες δυνάμεις για κάποιες από τις θέσεις μας" - με λίγα λόγια, δεν έχουμε τίποτα να πάρουμε από τον συνομιλητή μας εκτός ίσως από ένα crash test των θέσεών ΜΑΣ.

Πριν λίγο καιρό και με αφορμή κοινή τοπική εκδήλωση στην Ανάκασα, διατυπώθηκε επίσημη πρόσκληση συνεργασίας (εδώ) από την ΔΑ προς τους ΟΠ μέσω του προέδρου της, Φ. Κουβέλη. Λίγες μέρες μετά ήρθε η απάντηση (εδώ) της γραμματείας και του συντονιστή των ΟΠ.

Η άρνηση επί της ουσίας, έναρξης συγκροτημένου διαλόγου ανάμεσα στους δυο πολιτικούς χώρους -που είναι διατυπωμένη επιθυμία του κόσμου της ευρύτερης αριστεράς και οικολογίας εδώ και καιρό- γίνεται απόπειρα να δικαιολογηθεί με εφευρήματα που θυμίζουν ...Παπαρήγα.

Ένα θέμα που σέρνεται τουλάχιστον μια δεκαετία. Με τους οπαδούς του (Σούρλας, Τσουκάτος, Βενιζέλος, Δραγασάκης), με τους ανησυχούντες "εκσυγχρονιστές" (για την πιθανή απορρύθμιση της αγοράς...: Κ. Σημίτης, 2000), με τους εν αμφιβολία νεοφιλελεύθερους (Ν.Γκαργκάνας, ΤτΕ: "εάν η οικονομία πέσει σε κρίση ποιος θα πληρώνει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα;").

Λοιπόν έπεσε! Γι αυτό ακριβώς έπρεπε να υπάρχει ήδη θεσμοθετημένο και σε λειτουργία το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς προχωρά με γοργά βήματα στην κατεύθυνση της προγραμματικής συνάντησης με την οικολογία.
Μετά και την δημοσιοποίηση των 28 προτάσεων για διέξοδο από την οικονομική κρίση με όρθια την κοινωνία έδειξε ότι όχι μόνο παρακολουθεί τις αντίστοιχες διεργασίες στον χώρο των Οικολόγων Πρασίνων αλλά και συγκλίνει επί της ουσίας σε όλο και περισσότερα ζητήματα μαζί τους εμπλουτίζοντας και τις δικές τους αναζητήσεις με ότι πιο τολμηρό και συγκεκριμένο μπορεί να προέλθει από την αριστερά.

...Όσοι τώρα αρέσκονται στις προφητείες για την αναπόφευκτη πτώση του καπιταλισμού και θεωρούν ότι κάθε συγκεκριμένο αίτημα ...την καθυστερεί, ας παραμείνουν στο ακουστικό τους.
Ας είναι... έχουμε δει και χειρότερα από την παρωχημένη αριστερά.
Στο μεταξύ οι υπόλοιποι, μπορούμε να ενωθούμε σε κινητοποιήσεις με αιχμή τα αγωνιώδη και καυτά διακυβεύματα που μόνο αν γίνουν λαϊκά αιτήματα έχουν ελπίδες επιτυχίας;
Πάσχουμε που πάσχουμε από έλλειψη εναλλακτικών, ας μην χαρίζουμε και τις κινητοποιήσεις στους χιλιαστές της πολιτικής και τις συντεχνιακές αντιστάσεις.
Οι δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της οικολογικής εγρήγορσης πρέπει να κατεβούν στον δρόμο ...να εκφράσουν την εποχή και τα αιτήματά της.

Η δικαιοσύνη στην χώρα μας "είναι ο μεγάλος ασθενής" παραδέχονται όλοι. Όταν όμως κάποιος προσπαθεί να αγγίξει πραγματικά το ζήτημα εισπράττει την "ενόχληση" όλων των εμπλεκομένων.
Τελευταία ενόχληση του κλάδου επειδή υπήρξε δισέλιδο δημοσίευμα στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» με το τίτλο: "Ελλάδα- Η ασθένεια της ατιμωρησίας" και με υπότιτλο "Η Δικαιοσύνη αρνείται να κινήσει ποινική δίωξη σε υποθέσεις διαφθοράς".
Στην 26η τακτική Γενική Συνέλευση των μελών της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, ζητήθηκαν μέτρα εκσυγχρονισμού της δικαιοσύνης και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Η κρίση δεν το επιτρέπει - η παρουσία τους είναι απαραίτητη για την ανάκαμψη - η ενσωμάτωσή τους απαιτεί ίση μεταχείριση. Ποιος ωφελείται εάν γίνουν όλοι παράνομοι; Πρόκειται για αμέλεια ή για σκοπιμότητα;
Όλο το διάστημα που πέρασε από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, κανείς σχεδόν δεν ασχολήθηκε με τις συνέπειές της στους μετανάστες. Άνθρωποι που ζουν χρόνια στην χώρα μας, εργάζονται, φορολογούνται, έχουν οικογένεια, παιδιά και μια ζωή που λίγο πια διαφέρει από την δική μας βιώνουν την κρίση πολύ χειρότερα από τους ντόπιους. Γιατί;

Η εμφάνιση στο προσκήνιο της νέας γενιάς του Συνασπισμού ήρθε να φέρει ενθουσιασμό σε ένα κόμμα σταθερής στελεχιακής εικοσαετίας αλλά και σε μια κοινωνία κορεσμένη από τη διαφθορά και την ανικανότητα των εξηντάρηδων και άνω πολιτικών της.
Μαζί φάνηκε να σταθεροποιεί πολιτικές επιλογές του χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς για μέτωπο στην κεντροαριστερά και διεύρυνση των αριστερών συνεργασιών.