Έχουν περάσει 30 χρόνια, από την Παγκόσμια Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών, στο Ρίο το 1992, όταν η διεθνής κοινότητα αποφάσισε ότι πρέπει να προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Προέκυψε το αναιμικό Πρωτόκολλο του Κιότο, η φιλόδοξη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, η κλιματική αλλαγή αναβαθμίστηκε σε κλιματική κρίση, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έγιναν πλέον κυρίαρχο ρεύμα (mainstream) αλλά οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου συνεχίζουν να αυξάνονται!

H σημαντικότερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στην μετά-Μπαλί περίοδο είναι... η αδράνεια. Είναι σε όλους σαφές ότι η αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών περνάει μέσα από την εξοικονόμηση ενέργειας, τη μαζική προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τη δημιουργία αποκεντρωμένων συστημάτων παραγωγής ενέργειας.

Την ανησυχία του για την καθυστέρηση της απάντλησης του πετρελαίου εξέφρασε ο πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Greenpeace κ. Νίκος Χαραλαμπίδης σε συνέντευξή του στην "Κ.Α.".

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,
Διαβάσαμε με ιδιαίτερη προσοχή το πλήρες πακέτο που παρουσιάσατε πρόσφατα για την προσπάθεια σύγκλισης της Ελλάδας με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αγαθή η προσπάθεια και εύλογος ο στόχος. Σταθήκαμε με προσοχή στα λίγα που αναφέρετε σχετικά με τα περιβαλλοντικά πράγματα και, ειλικρινά, χάσαμε το κέφι μας με τα όσα καταγράφονται στο πόνημά σας. Η "βιωσιμότητα της ανάπτυξης" την οποία επικαλείστε, στις λίγες σελίδες που αναφέρεστε στο περιβάλλον, δε φαίνεται δυστυχώς να διαπερνά ως φιλοσοφία το υπόλοιπο πολυσέλιδο κείμενό σας. Η περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης στρογγυλεύει, μάλλον άκομψα, τα πράγματα, εστιάζει μυωπικά σε ελάχιστα θέματα και δεν υπόσχεται ριζικές αλλαγές που θα μας έκαναν να αναθαρρήσουμε πως, ναι από δω και μπρος κάτι μπορεί να αλλάξει, κάποια άλλη ατραπό μπορούμε να διαβούμε στο μακρύ ταξίδι για ένα βιώσιμο μέλλον.