Η πολυπράγμων παρέα που μας κυβερνά δεν διοργανώνει μόνο συνέδρια. Και συντάγματα φτιάχνει...

Από τα πολλά χαριτωμένα που άφησε πίσω του το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου, ως μνημείο θράσους, αμετροέπειας αλλά και… σουρεαλισμού, η φράση του πρωθυπουργού: «Το δημοψήφισμα του Ιουλίου θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας σαν η μεγαλύτερη (sic) στιγμή της σύγχρονης ιστορίας και των αγώνων του λαού μας».

Πρώτα συμπεράσματα, με την ολοκλήρωση και του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών. Το πάρτι τσαγιού αλά ελληνικά, με μπόλικη αντιμνημονιακή δημαγωγία και με λαϊκισμό της χειρότερης δυνατής μορφής, απέτυχε. Ο κ. Σαμαράς, που φάνηκε προς στιγμήν να κοκορεύεται για το εύστοχο των επιλογών του (σε αντιπολιτευτική τακτική, αλλά και σε πρόσωπα), έχει ήδη καταπιεί σε μεγάλο βαθμό τη γλώσσα του.

Εγραφα στο προηγούμενο κείμενό μου: «Η υποψηφιότητα του Καμίνη στην Αθήνα, όπως και του Μπουτάρη στη Θεσ/νίκη, υποστηρίζεται από ένα μπλοκ δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι) που παρουσιάζει ενδιαφέρον, έστω και στο επίπεδο της πολιτικής γεωγραφίας και σημειολογίας προς το παρόν». Επειδή αρκετοί με ρώτησαν τι ακριβώς εννοώ και σε τι ακριβώς έγκειται αυτό το «ενδιαφέρον», σπεύδω να διευκρινίσω.

Το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου 1919, άντρες των γνωστών ως Freikorps παραστρατιωτικών μονάδων, που είχαν ήδη «επιβάλει την τάξη» στους δρόμους του Βερολίνου, συνέλαβαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Καρλ Λίμπκνεχτ και άλλους ηγέτες των λεγόμενων Σπαρτακιστών.