Επιτρέψτε μου τρεις αναγκαίες-κατά τη γνώμη μου-εισαγωγικές παρατηρήσεις.
Πρώτον, Ας μην ξεχνάμε τη συγκυρία. Ότι, δηλαδή, προτείνεται η ψήφιση ενός ανατρεπτικού νέου νόμου για την ανώτατη εκπαίδευση ενώ η χώρα τελεί, ουσιαστικά, υπό καθεστώς χρεοκοπίας, άρα το αρμόδιο υπουργείο βρίσκεται σε προφανή αδυναμία να χρηματοδότησει ακόμη και συντηρητικούς αναπτυξιακούς τετραετείς προγραμματισμούς, προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, συγχωνεύσεις τμημάτων για να μην μιλήσουμε για προσλήψεις ή μετακινήσεις κάθε κατηγορίας προσωπικού, άτοκα δάνεια και υποτροφίες σε φοιτητές κ.τ.λ.

Το δημόσιο πανεπιστήμιο μετεωρίζεται επικίνδυνα μεταξύ θεσμικών αγκυλώσεων και απραγματοποίητων δυνατοτήτων. Απαιτούνται αλλαγές αλλά όχι αυτές που προτείνει το υπουργείο Παιδείας. Η θέση μου δεν έχει καμία σχέση με εκείνες του αριστερού μηδενισμού ή της καθηγητικής αυταρέσκειας. Ομως, απαιτούνται, σήμερα παρά ποτέ, «κτηνώδης» λογική και ρεαλισμός. Επελέγη η απογείωση της «κάθετης» ρήξης με το παρελθόν.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια δημοφιλής έννοια στην ελληνική κοινή γνώμη. Υπάρχουν λόγοι προφανείς. Κανένα κόμμα, πολιτικός ή δημοσιογραφικός οργανισμός, δεν την υπερασπίζεται ανοικτά και με συνέπεια ενώ, αντίθετα, ιδιαίτερα στους κόλπους της αριστεράς οποιασδήποτε απόχρωσης, η αντιπαλότητα είναι κάτι περισσότερο από συστηματική και αδιάλειπτη.

Να αρχίσω^1^ με δύο απαραίτητες διευκρινήσεις. Δεν χρειάζονται, επειδή, στην Αθήνα ζούμε οι περισσότεροι, να εξηγήσω γιατί θεωρώ ότι το περιβάλλον της πόλης δεν είναι φυσικό. Κατοικούμε σε πόλεις δομημένες για τις ανάγκες του νεωτερικού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη θα ήταν ακριβέστερο, να υιοθετήσουμε τον κοινόχρηστο όρο: "ανθρωπογενές περιβάλλον".

Με έκπληξή μου διάβασα στο Διαδίκτυο το ομόφωνο ψήφισμα της Διοικούσας Επιτροπής της ΠΟΣΔΕΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των ΑΕΙ) της 14ης Απριλίου 2006, σύμφωνα με το οποίο καταγγέλλεται ότι "οι διοικήσεις δύο ιδρυμάτων προέβησαν σε περικοπές ή απόπειρες περικοπής αποδοχών των διδασκόντων (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας) που συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου".

Πριν από μερικούς μήνες, σε ένα σεμινάριο για την επικινδυνότητα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών, διακεκριμένος ομότιμος καθηγητής της ιατρικής, ακούγοντας έναν ομιλητή να επικαλείται την "αρχή της προφύλαξης", αναφώνησε: "Αν γίνει αποδεκτή αυτή η αρχή έχουν καταστραφεί η έρευνα και η επιστημονική πρόοδος".

Στην πολιτική έρχονται τα προβλήματα και σε βρίσκουν. Βολικό θα ήταν να συμβαίνει το αντίθετο: να κατασκευάζεις τα προβλήματα και στη συνέχεια να τα επιλύεις, επιστρατεύοντας τις θεωρητικές σου απόψεις και, ακόμα βολικότερο, καθαρές και αμόλυντες τις ιδεολογικές σου αρχές.

Η «επανίδρυση του κράτους». Ομολογώ ότι όταν άκουσα, για πρώτη φορά, ότι η Νέα Δημοκρατία είχε υιοθετήσει σαν κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής της εκστρατείας την επανίδρυση του κράτους, το μυαλό μου πήγε στους επικοινωνιολόγους του κόμματος.

Προβλέπω, και από άλλες συναφείς περιπτώσεις, ότι η συζήτηση για του Ολυμπιακούς αγώνες θα ανάψει μόλις σβήσουν οι προβολείς της τελετής λήξεως. Και όλα δείχνουν ότι μόνο η κοινή λογική δεν θα κυριαρχήσει σε αυτή τη συζήτηση. Ειδικότερα όταν ο προβληματισμός εστιασθεί στα, εκ των πραγμάτων, πολύπλοκα θέματα: τον οικονομικό απολογισμό, τις μετα-ολυμπιακές χρήσεις των αγωνιστικών εγκαταστάσεων, την πολιτική ανάπτυξης του αθλητισμού και βέβαια την αντιμετώπιση του κρατικοδίαιτου, όπως αποδεικνύεται, ντόπινγκ.

Να ομολογήσω από την αρχή ότι έχω μεγάλη δυσκολία να απαντήσω σε ερωτήματα περί «Αριστεράς» γενικώς. Ο λόγος είναι ολοφάνερος. Δεν υπάρχει μία αδιαίρετη οντότητα, ένα συλλογικό πολιτικό υποκείμενο που θα μπορούσαμε χωρίς σοβαρή προσυνεννόηση να ονομάσουμε «Αριστερά».