Πολλοί εκτός των συνόρων παράγοντες των αγορών βλέπουν την Ελλάδα με αισιοδοξία, ενώ άλλοι, που ζουν εδώ, όχι και τόσο. Πολλοί εξ όσων βλέπουν τη χώρα από μακριά πιστεύουν ότι η κατάσταση και οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας είναι πολύ καλές. Αντιθέτως –μας έλεγε τραπεζικός παράγοντας εκ των κορυφαίων- Έλληνες επιχειρηματίες και αλλοδαποί που έχουν ήδη εγκατασταθεί εδώ μιλούν για τις προοπτικές με μεγάλη συγκράτηση και, ιδιαίτερα από τα τέλη 2026, με σχετική απαισιοδοξία. Υπάρχει, άραγε, κάτι που φαίνεται από κοντά και δεν πολυφαίνεται εκ του μακρόθεν; Ή, μήπως, οι «μακριά» βλέπουν τη μεγάλη εικόνα που είναι καλή ενώ οι «εδώ» μιζεριάζουν με μικροπράγματα;

Με τις πρώτες βροχές, οι πρώτες πλημμύρες. Πνίγηκε προχθές το Αιτωλικό, ανάλογα φαινόμενα σημειώνονται πρώιμα σε πολλές περιοχές, και στην ίδια την πρωτεύουσα – ακόμα κι αν έχουν καθαριστεί οι αγωγοί παροχέτευσης των νερών της βροχής. Γιατί όλοι αυτοί οι αγωγοί είχαν κατασκευαστεί με τα δεδομένα προηγούμενων εποχών, ήταν επαρκείς για τις τότε, μικρές, ποσότητες νερού, αλλά είναι τελείως ανεπαρκείς για τις πολύ έντονες βροχοπτώσεις στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής. Ακόμα και τα σχετικά νέα δίκτυα, δεν αντέχουν να προστατεύσουν τις πόλεις από πλημμύρες, χρειάζονται ενίσχυση και διεύρυνση. Κι αυτά απαιτούν λεφτά.

Ποια λέτε είναι η χώρα που διακρίνεται για την πολυπλοκότητα των διαδικασιών, το πλήθος των κανονισμών και το μεγάλο βάρος μιας κακής γραφειοκρατίας, που παρεμποδίζουν να αναπτυχθεί επιχειρηματική δραστηριότητα;

Το TMF Group είναι ο οργανισμός που παρακολουθεί ειδικά την πολυπλοκότητα του επιχειρηματικού περιβάλλοντος παγκοσμίως, και τις εκθέσεις του παίρνουν υπόψη οι πολυεθνικές και άλλοι διεθνείς επενδυτές. Φέτος, εξέτασε την πολυπλοκότητα των διαδικασιών σε 79 χώρες που καλύπτουν το 94% του παγκόσμιου ΑΕΠ, κατέταξε στην πρώτη, τη χειρότερη θέση όλων, την Ελλάδα. Η χώρα μας ανεβαίνει θέσεις, είχε καταταγεί στη δεύτερη το 2023 και βρέθηκε στην πρώτη πέρυσι.

Μια πραγματικά χρόνια παθογένεια της χώρας μας είναι ο βραχυπροθεσμισμός, που (όπως όλες σχεδόν οι χρόνιες παθογένειες που την ταλαιπωρούν…) όχι μόνο επιβιώνει αλλ’ αποκτά μεγάλες έως πρωτοφανείς διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Ειδικά, μάλιστα, στο πεδίο της δημοσιονομικής πολιτικής έχει συνέπειες που υπερβαίνουν την τρέχουσα κυβερνητική θητεία και θα τις κληρονομήσουν οι επόμενες κυβερνήσεις. Οι οποίες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μεταξύ άλλων, μία τριπλέτα παράλληλων και αλληλοσυνδεόμενων προβλημάτων

Mέσα σε πέντε μήνες από τότε που άρχισε η δημοσκοπική κατηφόρα της Ν.Δ., η κυβέρνηση βρήκε και διένειμε 3,5 δισ. ευρώ για (ατομικού χαρακτήρα) παροχές: 1 δισ. το Πάσχα για το 2025 και 2,5 δισ. προ ημερών για το 2025 και 2026, κυρίως με τη μορφή φοροελαφρύνσεων. Ο,τι περισσεύει θα το μοιράζουμε στις τσέπες σας – λέει η κυβέρνηση. Δεν της περνάει από το μυαλό ότι το κόστος μιας γερασμένης διοίκησης, το έλλειμμα δημόσιας ασφάλειας, οι αδύναμες δημόσιες υποδομές ή τα αντιπλημμυρικά που δεν αντέχουν, μας επιβαρύνουν μεν όλους, αλλά επιβαρύνουν δυσανάλογα τους οικονομικά ασθενέστερους, κι ότι και γι’ αυτά χρειάζονται λεφτά – δεν περισσεύουν.

Πόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία, γιατί δεν πέφτει τις νύχτες, πόσο θα διαρκέσει αυτό το κακό, ποια μέτρα προστασίας πρέπει να λαμβάνονται στις δουλειές, ποιες από αυτές αναβάλλονται, ποιες πρέπει να διακόπτονται τις μεσημεριανές ώρες, τι είδους μέτρα αυτοπροστασίας συνιστώνται για τη θερμική καταπόνηση του οργανισμού. Ο καύσωνας είναι το θέμα που απασχολεί την καθημερινότητα όλων μας. Είναι κι ο ισχυρότερος που ‘χει συμβεί εδώ και πέντε χρόνια.

Αυτά είναι μεγάλα θέματα της πολιτικής – ή θέματα μεγάλης πολιτικής. Ασχολείται με αυτά, εκούσα άκουσα, η ελληνική κοινωνία.

Τί γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα όταν υπάρχουν ενδείξεις ότι τελέστηκε κάποιο σοβαρό αδίκημα, ένα έγκλημα; Ενεργοποιείται η ανακριτική διαδικασία για να διακριβωθεί αν πράγματι τελέστηκε και, σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί, ακολουθεί ο καταλογισμός ευθυνών και η επιβολή των προβλεπόμενων ποινών, με απώτερη επιδίωξη να αποτραπεί η επανάληψή του –που ευνοείται από την ατιμωρησία.

Αυτά γίνονται σε ένα κράτος δικαίου. Καθ’ ημάς, την περασμένη Τετάρτη αυτή η πρακτική τσαλακώθηκε: Αντί να διερευνηθούν οι ενδείξεις για ποινικές ευθύνες δύο υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αποφασίστηκε να γίνει μια φιλολογικού χαρακτήρα συζήτηση στη Βουλή...

Διακηρυγμένος στόχος ήταν, αρχικά, η Ευρώπη να ανταποκριθεί στις αμυντικές ανάγκες της χωρίς να εξαρτάται από τις ΗΠΑ. Εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια, με τις γνωστές δηλώσεις αφοσίωσης στον «daddy» και την αποδοχή –πλην Σάντσεθ– της εντολής του να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ έως το 2035. Υποτίθεται, πάλι, ότι όλα γίνονται για τη συλλογική άμυνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά κοινή άμυνα χωρίς κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει. Τι υπάρχει;

Ηκοινή εμπειρία δείχνει ότι όταν χρειάζεται φως και καθαρές κουβέντες, αλλά επιλέγεις να επενδύεις στον κυνισμό και στη λήθη, στρώνεις το χαλί για το επόμενο σφάλμα.

Οταν τυχαία –από μια έρευνα που έκαναν οι υπηρεσίες ασφαλείας του Ευρωκοινοβουλίου– αποκαλύφθηκε το καθ’ ημάς σκάνδαλο των υποκλοπών, επιστρατεύτηκε ο κυνισμός: «Ε, όλοι τα ίδια κάνουν!». Οταν τα ρουσφέτια και –κυρίως– η έλλειψη έγνοιας (αφού ο αρμόδιος υπουργός είχε λάβει 12 επιστολές που προειδοποιούσαν για κίνδυνο, αλλά αδράνησε…) οδήγησαν στην τραγωδία των Τεμπών, οι ευθύνες αποδόθηκαν στις «χρόνιες παθογένειες» – στον κ. Κανένα. Κι όταν, τελευταία, η Ευρωπαία εισαγγελέας οδήγησε τη δικαστική έρευνα στον ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τέλους, έγινε επίκληση του «βαθέος κράτους».

Μέσα στον πόλεμο με το Ιράν, ενώ το Τελ Αβίβ και η Χάιφα βομβαρδίζονταν, το χρηματιστήριο του Ισραήλ ανέβηκε 6%. Την περασμένη Κυριακή μάλιστα, λίγες ώρες αφότου τα Β-2 βομβάρδιζαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ανέβηκε επιπλέον 1,8%, εξασφαλίζοντας συνολικά κέρδη περίπου 8% την εβδομάδα των βομβαρδισμών.

Με απάθεια αντέδρασαν στην πολεμική σύγκρουση και τα διεθνή και τα αμερικανικά χρηματιστήρια. Οι βραχείες διορθώσεις στάθηκαν αφορμές για νέες τοποθετήσεις και αύξηση θέσεων σε μετοχές, μέσα σε δέκα ημέρες υπερκαλύφθηκαν, και στο άνοιγμα της Παρασκευής, προχθές, ο S&P 500 απείχε μόλις μια ανάσα από το ιστορικό υψηλό του, τις 6.144 μονάδες της 19ης Φεβρουαρίου.

Ο λήθαργος δεν είναι μόνο της καθ’ ημάς ελίτ πρόβλημα. Είναι και μια κατάσταση των αγορών, από τον κορεσμό τους από κέρδη και την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει την κούρσα των χάρτινων υπεραξιών: Ένα 10ήμερο από την έναρξη της σύγκρουσης Ισραήλ-Ιράν, λες σε μια ιδιότυπη επίδειξη κυνισμού, τα διεθνή χρηματιστήρια έχουν ανακάμψει, οι βραχείες διορθώσεις τους αξιοποιούνται για νέες τοποθετήσεις και τίποτα δεν φαίνεται να ανακόπτει την ορμή τους. Το επίσημο και, κυρίως, το σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα, χειραγωγούν τις αγορές σε μια κατεύθυνση φούσκας και τις ωθούν σε απόσπαση όχι μόνο απ’ την πραγματική οικονομία αλλά κι από όλες τις δραματικές αλλαγές στον πραγματικό κόσμο.

Ο πληθωρισμός στην Ευρώπη αποκλιμακώνεται, καθ΄ ημάς κλιμακώνεται. Το Μάιο, έπεσε στην Ευρωζώνη στο 1,9% από 2,2% τον Απρίλιο, σε ‘μας σκαρφάλωσε στο 2,5% από 2% -ο μύθος του εισαγόμενου πληθωρισμού δεν στέκεται πολύ καλά. Άραγε –τίθεται συχνά το ερώτημα- είναι υψηλές οι τιμές ή μήπως είναι χαμηλοί οι μισθοί; Και τα δύο. Με πληθωρισμό κερδών και με καθηλωμένους τους μισθούς, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια πρωτοφανής αναδιανομή από τη μισθωτή εργασία στα κέρδη.