Η εμπορία και η εκμετάλλευση ανθρώπων είναι ένα πρόβλημα παγκόσμιο, αφού εμπλέκονται είτε με την ιδιότητα του θύτη, είτε με την ιδιότητα των θυμάτων, τα 2/3 των χωρών του πλανήτη. Και αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο δεν μπορεί να αφήνει κανένα μας αδιάφορο.

Παιδιά και γυναίκες, αλλά και άντρες, γίνονται θύματα εργασιακής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενάντια στη θέληση τους. Ο μέσος όρος ηλικίας, όλο και μικραίνει, αφού η παγκόσμια βιομηχανία αναζητά συνεχώς νεότερα θύματα – προϊόντα.

Όσο διάστημα δεν εφαρμόζεται η συμφωνία του Μινσκ και απλά συνεχίζονται οι κυρώσεις, οι συνέπειες για την Ένωση είναι ολοένα και πιο δυσάρεστες. Όχι μόνο οι οικονομικές, αλλά κυρίως γιατί η Ρωσική Ομοσπονδία γίνεται πόλος έλξης για τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις της Ευρώπης. Η νέα ιδεολογία των «Putin-Verstehers» (που καταλαβαίνουν και υποστηρίζουν τον Putin) σχετίζεται με το μίσος κατά της ενωμένης Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρώπη επέλεξε τη διαδικασία των Μονίμων Αντιπροσώπων, δηλαδή διπλωματική και όχι πολιτική οδό, για να παρατείνει τις κυρώσεις για ένα ακόμη εξάμηνο.

Πριν από 31 χρόνια, η ιταλική κοινωνία, και όχι μόνο η Αριστερά, αποχαιρετά έναν μεγάλο ηγέτη, τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Ο κινηματογραφικός φακός του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και το ντοκυμαντέρ «Το αντίο στον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ» καταγράφει την οδύνη του κόσμου που μπολιάστηκε από τη σκέψη και τα οράματα του μεγάλου πολιτικού.

Αν για τους συντρόφους του ο Τολιάτι ήταν «ο καλύτερος», ο Μπερλινγκουέρ ήταν «ο αγαπητός». Γκραμσιανός στη σκέψη, πιστεύει ότι τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, γεννήματα συγκεκριμένης ιστορικής και πολιτισμικής διαδρομής διαφέρουν από αυτά της Ανατολής .

Ο ευρωπαϊσμός, ως όρος και εννοιολογικό περιεχόμενο, ήταν πάντα δύσκολο να προσδιοριστεί στη χώρα μας. Αντικατοπτρίζει τη δυσκολία να γίνει αντιληπτή και να αφομοιωθεί από την ελληνική κοινωνία η Ευρώπη ως πολιτιστική, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Η παραδοσιακή αντιδυτική κουλτούρα και το ιδεολόγημα του «ανάδελφου έθνους» κράτησαν σε απόσταση το νεωτερικό ελληνικό κράτος από την ταχέως και αενάως εξελισσόμενη Ευρώπη. Η διαφορετική κοινωνική και πολιτιστική αφετηρία – ο Διαφωτισμός από τη μία, τα προφεουδαρχικά οθωμανικά δίκτυα από την άλλη – είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη και ενδυνάμωση απωστικών δυνάμεων.

Η βαθύτατη κρίση των τελευταίων ετών διαχέεται, με διαφορετικές εκφάνσεις, στο σύνολο της Ευρώπης. Η γραμμική σύνδεση της οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής έκφρασής της απολήγει σε τυπική αλλά και ουσιαστική αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, του θεμελιώδους συστατικού χαρακτηριστικού των νεωτερικών κρατών.
Είναι μια εξελικτική πορεία αποσύνθεσης, η οποία αφορά στο σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών. Μια διαδικασία αμφίδρομης δράσης που, αυξανόμενη γεωμετρικά, διαλύει τους αρμούς συνοχής των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Είναι η πρώτη φορά μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, που αμφισβητείται μαζικά ο πυρήνας των ιδεών και της ηθικής του Διαφωτισμού από δυνάμεις με διαφορετική κοινωνική, οικονομική και πολιτική ισχύ.

Ξεκίνησαν χθες(13/3) και κορυφώνονται αύριο (15/3) με την Πορεία Μνήμης που θα πραγματοποιηθεί από την Πλατεία Ελευθερίας έως τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. οι εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος της Θεσσαλονίκης

Ξεκινώντας από τη θέση του Jean Paul Sartre, το 1944, ότι “ο αντισημιτισμός δεν είναι απλά μια εβραϊκή υπόθεση, αλλά ευρύτερα θέμα ουσίας για μια δημοκρατία”, ας σταθούμε στο τι διαφοροποιεί τον αντισημιτισμό από τις άλλες μορφές διακρίσεων και ρατσισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο: αλλάζει εκφάνσεις, μορφές, ρητορική, αλλά είναι η πιο δραματική απόδειξη ότι ο σκοτεινός Μεσαίωνας δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τον δικαιωματικό 21ο αιώνα.

Σε μια ιδανική κοινωνία, μια θεματική ημέρα, όπως η σημερινή, δε θα είχε καμία αξία. Όμως, επειδή πόρρω απέχουμε από μια ιδανική κοινωνία, τέτοιες θεματικές ημέρες και επέτειοι είναι πάντα εδώ, για να μας θυμίζουν όσα έχουν κατακτηθεί, αλλά κυρίως, όσα μένουν ακόμη να κατακτηθούν.
Ζητήματα ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι θέματα ποιότητας Δημοκρατίας και, είναι προφανές, ότι η γυναίκα δεν έχει ακόμη αποκαταστήσει τη σχέση της με τη Δημοκρατία.
Σήμερα καλό είναι να επικεντρωθούμε σε ορισμένες κατηγορίες γυναικών, οι οποίες αγνοούν τη μέρα που η Δύση τούς έχει αφιερώσει.

Γεγονότα και δηλώσεις περνούν «κάτω από τα ραντάρ» μας, ιδιαίτερα σε μια χρονική περίοδο όπως αυτή που διανύουμε κάποιες εβδομάδες τώρα, εν μέσω προεκλογικού πυρετού. Σαν υπεύθυνη του Τομέα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα ήθελα να σταθώ σε δήλωση του Υπουργού Παιδείας κ. Λοβέρδου, η οποία μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, αφενός λόγω της χρονικής στιγμής που επέλεξε (ακριβώς πριν την προκήρυξη των εκλογών) και αφετέρου, για το περιεχόμενο αυτής.
Ο κ. Λοβέρδος εξήγγειλε ότι «μετά από πολύμηνη συνεργασία» με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, αποφασίσθηκε να απεμπλακεί η εισαγωγή των μελλοντικών μαθητών – σπουδαστών των στρατιωτικών σχολών (ΑΣΕΙ – ΑΣΣΥ) από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ως μοναδικό επιχείρημα, ο κ. Λοβέρδος ανέφερε πως για να υπηρετήσει κάποιος στις Ένοπλες Δυνάμεις, «θα πρέπει να το έχει σκοπό του».

Σήμερα με την εντεινόμενη κυριαρχία της οικονομίας στην πολιτική και την κοινωνία τίθεται μετ’ επιτάσεως το δίλημμα: ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας;
Στη χώρα μας το δίλημμα παρουσιάζεται με ένταση στα χρόνια της κρίσης. Καλλιεργείται η απαξίωση του δημόσιου, που εσφαλμένα ταυτίζεται με το κρατικό. Μια ταύτιση η οποία έχει ισχυρές ιστορικές καταβολές με δεδομένη την ιδιότυπη εξελικτική πορεία και διαχρονική παρουσία του ελληνικού κράτους.

Από τις αρχές της δημιουργίας του το νεώτερο ελληνικό κράτος ενσωμάτωσε τα πελατειακά δίκτυα της προνεωτερικής εποχής, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Η κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική και ηθική κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, ως αντανάκλαση και προέκταση της αντίστοιχης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας, καθιστά αναγκαίο τον επαναπροσδιορισμό των πολιτικών υποκειμένων, που καλούνται να τη διαχειριστούν. Οι μέχρι τώρα αναφορές σε ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα τίθενται, σκοπίμως ή εξ αντικειμένου, σε αμφισβήτηση.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και κατ’ επέκταση και η ελληνική, με την παγιωμένη ιστορικά διαφορά φάσης, ευτύχησαν να βιώσουν για σαράντα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, οικονομικής ανάπτυξης, υψηλής απασχόλησης, αποτελεσματικής κοινωνικής πολιτικής ενσωμάτωσης και άμβλυνσης των ανισοτήτων και κυρίως διεθνούς ειρήνης. Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στη διαμόρφωση αυτών των συνθηκών ήταν καθοριστικός.

Από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η οικονομία μας είναι η δραματική μείωση της κατανάλωσης. Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση αλλά και η συνεπαγόμενη πολιτική της λιτότητας έχει συμπιέσει σε τέτοιο βαθμό τα εισοδήματα, που οι δείκτες της κατανάλωσης βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων ετών.

Είναι προφανές ότι στην ελληνική οικονομία που βασίζεται κατεξοχήν στην αλληλεξάρτηση μεταξύ ζήτησης και επιπέδου μισθών, η πτώση του ενός οικονομικού παράγοντα οδηγεί αναγκαστικά και στην πτώση του άλλου.

Ένα νέο, μικρού εκλογικού ποσοστού και χωρίς κυβερνητική εμπειρία αριστερό κόμμα συνέβαλε στη διάσωση της χώρας με τη συμμετοχή του σε ένα τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα πραγματοποιώντας ένα ιστορικό άλμα και γενναίες υπερβάσεις. Η Δημοκρατική Αριστερά συνεισέφερε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο στην κυβέρνηση προσφέροντας χείρα βοηθείας, τόσο προς το ΠΑΣΟΚ για να απογαλακτισθεί (πρόσκαιρα;) από το επιβαρημένο κυβερνητικό του παρελθόν, όσο και προς τη Νέα Δημοκρατία για να αποσείσει ευκολότερα το αντί-μνημονιακό παρελθόν της. Το πράξαμε αυτό έχοντας πλήρη συνείδηση της απόφασής μας για τη συγκρότηση της κυβέρνησης που στόχευε στην παραμονή της χώρας στο ευρώ και, σε τελική ανάλυση, στη σωτηρία της.