Είχαν «αυταπάτες…», είχαν την «αθωότητα της Αριστεράς…», τα μέτρα που ψηφίζονται «είναι έξω από τον πυρήνα των ιδεών τους…». Κάτι τέτοια και πολλά άλλα ακούσαμε και ακούμε τον τελευταίο καιρό ενώ η κοινωνία είναι ποικιλοτρόπως γονατισμένη.
Σ’ αυτή τη νέα περίοδο, με αριστερή παράταξη στο τιμόνι – δεν συμπεριλαμβάνουμε το εκ δεξιών μπαστουνάκι των ΑΝΕΛ – έρχονται ορισμένα πολύ οχληρά, και επικίνδυνα, θα προσθέταμε, αρνητικά σημεία: α) Τα στεγανά σε διάφορους αποφασιστικούς τομείς της καθημερινής μας ζωής. β) Η προσωποποίηση των υπουργικών και συμβουλευτικών θώκων. γ) Η απομόνωση και η αποξένωση του λαϊκού παράγοντα. Κυρίως, δ) Οι υποσχέσεις, οι διαβεβαιώσεις, τα ταξίματα, που δεν έχουν πια κανένα αντίκρισμα για την κοινωνία, έστω κι αν μερικά απ’ αυτά υλοποιούνται.

Η φάση των αναζητήσεων, του προσανατολισμού, της διερεύνησης και της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, ή του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις κυβερνητικές ευθύνες, λήγει σιγά-σιγά με τον πιο επίσημο και οδυνηρό για την κοινωνία τρόπο. Είμαστε στον έκτο χρόνο της λιτότητας. Κι όμως, ούτε ο πόνος απαλύνθηκε, ούτε η ντροπή αποπλύθηκε, ούτε τα ερωτηματικά απαντήθηκαν, ούτε τα θύματα της οικονομίας δικαιώθηκαν, ούτε η γνώση έχει εμπλουτιστεί.

Υπάρχει ένα πανάρχαιο ιατρικό αξίωμα: ότι η αποτελεσματική θεραπεία προϋποθέτει τη σωστή διάγνωση. Αν δεχτούμε αυτό το αξίωμα – και πώς να μη το δεχτούμε; – τότε η προσπάθεια για την έξοδο από την κοινωνική και οικονομική κρίση αξιώνει προσεκτική αναζήτηση των διαγνωστικών στοιχείων στο βάθος όχι μόνο της εξαετίας της κρίσης, αλλά όλης της μακρινής προηγούμενης περιόδου που δένεται μαζί της ο χρόνιος μαρασμός της χώρας. Ήδη ο στεναγμός της κοινωνίας μόνο από βαρήκοους δεν ακούγεται.

Η δημοκρατική σύμπνοια και υπέρβαση που χρειάζονται για να βγούμε από τον σκοτεινό λάκκο στον οποίο έχουμε πέσει μπορούν να πραγματωθούν αν στηριχτεί η κεντροαριστερά, ο μεσαίος ή κεντρώος προς τα αριστερά αποκαλούμενος χώρος, ο χώρος της προοδευτικής, ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας.

«Πρώτη φορά αριστερά». Ένα ευφάνταστο σχόλιο, που ήταν γενικότερα στην αρχή αποδεκτό, μάλλον και ευχάριστο, δυστυχώς μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε παρωδία. Κι όχι άδικα εν πολλοίς. Κάθε αρθρογράφος, μπρος στο πρόβλημα να προσφέρει στο μεγάλο κοινό ένα μίτο πορείας μέσα στο πυκνό δάσος των ετερόκλητων κυβερνητικών αποφάσεων και ενεργειών, πρέπει να βάλει αρκετό νερό στο κρασί των αξιώσεών του. Πρέπει να βρει τρόπο να αξιοποιήσει την εμπειρία και την ενημερότητά του, έτσι που να βοηθηθεί στην πορεία του ο μη έμπειρος, ο μη ενημερωμένος, αλλά όχι απαραίτητα και μη ευαίσθητος, μη επιδεκτικός αποδοχής κάποιων αληθειών μέσος άνθρωπος, και να εφοδιαστεί με στοιχειώδη κριτήρια αναγνώρισης και στάθμισης των πολιτικών πραγμάτων.

Πριν από τέσσερις μήνες, η Δημοκρατική Συμπαράταξη τόνιζε σε σχόλιό της: «Οι ραγδαίες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και το προσφυγικό, είναι κρίσιμα θέματα που αφορούν τα εθνικά μας συμφέροντα και σε αυτά επιβάλλεται να επιδιωχθεί η μέγιστη εθνική συνεννόηση», υπενθυμίζοντας ότι έχει έμπρακτα αποδείξει ότι είναι υπέρ του διαλόγου και της συνεννόησης.
Θα ήθελα ευθύς εξ αρχής να δηλώσω ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη, – και για να μείνω στον πολιτικό χώρο στον οποίο μετέχω, η ΔΗΜΑΡ – εκτιμά εξαιρετικά την εχέφρονα, τη νουνεχή, τη συνετή αρθρογραφία, αλλά και κάθε πράξη που τη χαρακτηρίζουν οι παραπάνω ιδιότητες, στα προβλήματα του μεταναστευτικού, του προσφυγικού και της τρομοκρατίας.

Ιδού ο πόλος της κεντροαριστεράς και ας ξυπνήσουν μερικοί που έχουν επιλέξει την « σιέστα της καρέκλας», ο πόλος μιας μεγάλης Συμπαράταξης, από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και άλλων κινήσεων πολιτών. Ο πόλος ενός ομοσπονδιακού πολιτικού φορέα, που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει, που δεν θα παίζει το παιχνίδι του δικομματισμού. Ένας πόλος που θα γνωρίζει πολύ καλά πως δεν διαθέτει άλλο κεφάλαιο παρά τη λαϊκή συναίνεση και εμπιστοσύνη που έ ήδη έχει, σε μεγάλο ποσοστό, απωλέσει η σημερινή κυβέρνηση. Αν οι διαπιστώσεις αυτές είναι κατά βάση σωστές, τότε χρειάζονται οι πράξεις – ο χρόνος δεν περιμένει.

Οι εσωτερικές εμπλοκές της χώρας, οι οποίες παράλληλα μετατρέπονται και σε εξωτερικές, όπως απελευθέρωση πράξεων αναγκαστικής κατάσχεσης ή δεσμεύσεις μισθών-συντάξεων, πλειστηριασμοί, εξώσεις, αλαλούμ για την καταβολή των οικογενειακών επιδομάτων, ΕΝΦΙΑ, εφιαλτικά σενάρια για τα τέλη κυκλοφορίας, και άλλα «ων ουκ έστι αριθμός», επισκιάζουν τον τελευταίο καιρό την βελτίωση της οικονομίας, της υγείας, της παιδείας, των επενδύσεων, του πρωτογενούς τομέα, του τουρισμού και όποιες άλλες διεργασίες στην καθημερινή μας ζωή.

Το πρόβλημα των προσφύγων και των μεταναστών είναι το θέμα που απασχολεί πολύ φέτος τη χώρα μας – και όχι μόνο. Στην Ελλάδα, που την έχουν ορίσει ως «χώρα υποδοχής», λειτουργούν εδώ και καιρό καταλύματα για τους πρόσφυγες, αλλά ένα μεγάλο μέρος εξακολουθεί να βρίσκεται στους δρόμους. Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν αντέχουν πια από το βάρος, το πλοίο πάει κι έρχεται φέρνοντας τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους στην Αττική, που κι αυτή πια δεν αντέχει – ύστερα όμως τι; μήπως ο εθισμός σε εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας;

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μέρες από τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη 2015.

Η αναγκαιότητα των βουλευτικών εκλογών, ως μια διαδικασία προβολής από τη βάση εκείνων των παρατάξεων, προσώπων και προγραμμάτων που θα υπηρετούσαν τη λύση των περισσότερων προβλημάτων που συνδέονται με την καθημερινότητα του πολίτη και την υπόσταση της χώρας, έχω την αίσθηση ότι βούλιαξε σ’ αυτές τις εκλογές. Φαίνεται μάλιστα σαν να συντρίφτηκε οριστικά μέσα από τις ακατάπαυστα λειτουργούσες συμπληγάδες που στήθηκαν.

Η ΔΗΜ.ΑΡ αντέχει στην τρομερή πίεση που ασκούν τα υπόλοιπα κόμματα .
Σταθεροποιεί τις θέσεις της, συσπειρώνει τους ανθρώπους της σ, έναν κόσμο που αλλάζει σε μια κοινωνία που συγκλονίζεται.
Ανοιχτή σε καινούργιες αναζητήσεις μέσα από την συνεισφορά της στις καθημερινές πολιτικές δραστηριότητες, διαμορφώνει ένα καινούργιο τρόπο σκέψης και πολιτικής συμπεριφοράς, μια νέα αντίληψη συλλογικότητας που συμβάλει στην αποτελεσματική οργάνωση της πολιτικής ζωής της χώρας.
Αντανακλώντας τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης συμμετέχει σε μια εκλογική και μετεκλογική Συμπαράταξη και μάχεται με την δική της δυναμική για μια κοινωνία των πολιτών και όχι των κομμάτων.