Οι εκλογές του 2019 ξανάβαλαν το κομματικό σύστημα σε ράγες δικομματισμού έπειτα από μερικά χρόνια έντονης ρευστότητας και κατακερματισμού. Βεβαίως, το άθροισμα της δύναμης των δύο μεγάλων κομμάτων (71,38%) υπολείπεται του δικομματισμού του ’80 ή του ’90, όμως πλησιάζει αυτό των εκλογών του 2009 (77,39%).

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του στα ΝΕΑ στις 5/7/2020 με τίτλο «Τίνος παιδί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» ο Γιάννης Βούλγαρης αποπειράται να αποκωδικοποιήσει το DNA του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναδεικνύει πλευρές της πολιτικής του εσφαλμένες, κάποιες πρωτεύουσες- δικαιοσύνη , θεσμοί, αντισυστημικότητα – άλλες δευτερεύουσες που δύσκολα κάποιος θα τις αμφισβητούσε. Όμως εκεί που αποτυγχάνει επαναλαμβάνοντας μια παρωχημένη προσέγγιση είναι στον πυρήνα του άρθρου. Κατά τον αρθρογράφο ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει σχέση ούτε με την παραδοσιακή Αριστερά ούτε με την υπό διαμόρφωση σύγχρονη αλλά ‘’ανήκει στον ιστορικό κύκλο της ανόδου των λαϊκισμών στις δυτικές κοινωνίες, φαινόμενο παράλληλο με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, τον Τράμπ, το Brexit, αλλά και τον αριστερόστροφο λαϊκισμό τύπου Podemos’’.

Στην παρούσα φάση δεν έχει καμιά σημασία ποιος είναι μπλεγμένος σε σκάνδαλα. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος οργάνωσε παρακράτος. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος με πράξεις και παραλείψεις του ευνόησε οικονομικά συμφέροντα. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος έστησε μαγαζάκια και μαγαζιά διαφθοράς. Αυτό που έχει σημασία είναι τι λένε τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης για όλα αυτά.

...Διαφωνώ με τη λογική μετώπων που φέρουν το πρόθεμα “αντί”. Υποστηρίζω πολιτικές με θετικό πρόσημο. Από εκεί και πέρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου έχουν συγκροτηθεί προοδευτικά μέτωπα, κορμός αυτής της συμμαχίας είναι τα υπεύθυνα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το εγχείρημα ανασυγκρότησης της ελληνικής κεντροαριστεράς, βασικός διακυρηκτικός στόχος είναι η ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών και η πολιτική ηγεμονία στο ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

H σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes με συνταγματική αναθεώρηση αποτελεί πάγια εθνική θέση και είναι το θετικό στοιχείο, ενώ προβληματικά στοιχεία είναι η ιθαγένεια και η γλώσσα. Εφόσον σε ένα κρίσιμο εθνικό θέμα δεν θα υπάρχει πραγματική κυβερνητική πλειοψηφία, πρέπει να υπάρξει ρητή δέσμευση ότι αμέσως μετά τη ψήφιση της συμφωνίας θα προκηρυχθούν εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, όταν και εάν έρθει η συμφωνία στη Βουλή, θα συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ και, σταθμίζοντας όλα τα δεδομένα, θα αποφασίσουμε την τελική στάση.

Ή όπως αρέσει σε κάποιους «περί της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ». Οι δύο αναφορές επανήλθαν στην τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση με αφορμή το Μακεδονικό.

Να διευκρινίσω ότι δεν συμφωνώ με αυτές τις απλουστευτικές γενικεύσεις και κατηγοριοποιήσεις, όμως ορισμένοι εντός των τειχών επιμένουν να τις χρησιμοποιούν. Νομίζουν έτσι ότι δικαιολογούν την απόφαση τους να αγνοήσουν η και να αντιπαρατεθούν με την απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής για την ουσία του Μακεδονικού και για τα συλλαλητήρια. Η απόφαση αυτή είναι ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια της ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη παραμένει σταθερή στην θέση της ότι θα συμβάλλει θετικά στην συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, ώστε να υπάρξει σωστή ρύθμιση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Τα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν την ανεξάρτητη αρχή – και ιδιαίτερα αυτό του Προέδρου – επιβάλλεται να πληρούν αυστηρές προϋποθέσεις ώστε και συμβολικά και ουσιαστικά να μπορούν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ευθύνες αλά και να συγκεντρώνουν την ευρύτερη αποδοχή. Αυτό εξάλλου είναι και το πνεύμα του Συνταγματικού νομοθέτη όπως αποτυπώθηκε ρητά στις διατάξεις του Συντάγματος ,που προβλέπουν την αποδοχή των 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής.

Η «Αυγή», πάλι δια της «γραφίδος» του Θανάση Καρτερού, αφού τελείωσε με τις σεξουαλικές εκκρεμότητες που είχε με το Χάρβαρντ του κυρίου Κυριάκου Μητσοτάκη (σας γ@@ω το Χάρβαρντ – 01/07/2016), πιάστηκε με το να αποδομήσει (θα μπορούσα να γράψω τη λέξη του κ. Καρτερού, αλλά δεν μου βγαίνει) τον Πύρρο Δήμα. Έγκλημα του τελευταίου; Πήγε στο ΠΑΣΟΚ και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Προτίμησε «να στρατευθεί» γράφει ο Καρτερός «στην παρακμή του ΠΑΣΟΚ, να θέσει το όνομά του στη διάθεση των αυτουργών της αμπάρας, εύλογο είναι ότι θα γίνει και στόχος κριτικής. Ενίοτε και πολεμικής».

Στις 29/6/2013, σε μια γνωστή πολιτική εκπομπή της ιταλικής τηλεόρασης, ο αριστερός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι  απευθύνθηκε στον τότε γραμματέα του PD Μάσιμο ντ’ Αλέμα με μια φράση που έμεινε χαραγμένη στον ματαιωμένο κόσμο της ιταλικής Αριστεράς: «Σύντροφε Ντ’ Αλέμα, πες κάτι αριστερό ή τουλάχιστον πες κάτι».

Επειτα από δεκαοκτώ μήνες διακυβέρνησης πρώτη φορά Αριστεράς και προερχόμενος από τις τάξεις της Ανανεωτικής Αριστεράς θέλω να διατυπώσω τρεις βασικές απορίες γι’ αυτή τη σύντομη αλλά ιστορική εμπειρία στη χώρα μας.
Είναι απορίες που δεν αποτιμούν το σύνολο της διακυβέρνησης αλλά θέτουν σχηματικά ορισμένα θέματα που συνδέονται με την ιστορική κουλτούρα της Αριστεράς.

Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς που θα διαφωνούσαν με την εκτίμηση ότι τα τελευταία χρόνια πλανάται πάνω από την Ευρώπη ένα μαύρο σύννεφο ανασφάλειας, απαισιοδοξίας και πρωτεϊκής, ανεπεξέργαστης οργής που εκφράζεται μέσα από την ιδεολογία του λαϊκισμού.

Και επιπλέον ότι αυτό ευνοεί κυρίως την άκρα Δεξιά.

Στην Ελλάδα τα πράγματα διαφέρουν κάπως. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να παραμένει τρίτο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το 2021 έχει ήδη σηματοδοτηθεί ως έτος-σταθμός στην πορεία της χώρας, καθώς τότε συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης για την ανεξαρτησία και τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους. Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας παρουσιάζοντας τις προτάσεις του για τη συνταγματική αναθεώρηση μίλησε για την «Ελλάδα του 2021»

Πριν από μερικές εβδομάδες επέστρεφα με τα πόδια από το κέντρο της Αθήνας στο σπίτι μου, κοντά στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, ακολουθώντας τη συνήθη διαδρομή: Βασιλίσσης Σοφίας, δεξιά στην Ηρώδου του Αττικού και αριστερά στη Βασιλέως Γεωργίου, τον δρόμο που χωρίζει το Μαξίμου από το προεδρικό.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, αυτό μπορεί να το κάνουν σήμερα μόνον οι πεζοί επειδή η Ηρώδου του Αττικού είναι κλειστή στα αυτοκίνητα ολόκληρο το εικοσιτετράωρο και όχι μόνο το βράδυ, όπως παλιά.