Υπάρχουν τρία έργα που είναι συνώνυμα μιας σχεδόν ξεδιάντροπης αδιαφορίας του ελληνικού κράτους για τους κατοίκους της πρωτεύουσάς του: το πρώτο είναι η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου του Φαληρικού Ορμου, το δεύτερο η κατασκευή ενός σύγχρονου τερματικού σταθμού ΚΤΕΛ στον Ελαιώνα και το τρίτο η αναβάθμιση του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της χώρας, του περίφημου «σταθμού Λαρίσης»· θα αρκούσε η επίσκεψη οποιουδήποτε Ελληνα πρωθυπουργού τα τελευταία 40 χρόνια στη σιδηροδρομική «βιτρίνα» της Αθήνας για να κοκκινίσει από ντροπή. Ή, για να σκεφτεί ότι τα Τέμπη ήταν απλά θέμα χρόνου. Οταν μια πρωτεύουσα χώρας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 1981 συμβιβάζεται με αυτήν την εικόνα του κεντρικού της σταθμού όλα είναι πιθανά. Ακόμα και τα πλέον απίθανα.

Στους πρωθυπουργούς αρέσει να μιλούν για τα «μεγάλα». Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αποτελεί εξαίρεση. Στις προγραμματικές δηλώσεις δεν μπορούσε να μην αναφερθεί στο μετρό της Θεσσαλονίκης, «το οποίο επιτέλους ολοκληρώνεται», αλλά –με μια μικρή λεπτομέρεια– μόνο… 18 χρόνια μετά την έναρξη των έργων. Προφανώς δεν έλειψαν οι εξίσου πανηγυρικές αναφορές στο μετρό της Αθήνας «το οποίο εξαπλώνεται», στους «μεγάλους δρόμους», στο αεροδρόμιο στο Καστέλλι, στη διπλή ανάπλαση του Βοτανικού. Κανείς δεν είναι αντίθετος με τα «μεγάλα έργα».