41 χρόνια συμπληρώνονται από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Με τον κυπριακό ελληνισμό να ξυπνά από τις σειρήνες και την Κερύνεια να δέχεται την επίθεση του «Αττίλα», ξεκίνησε ένα από τα πιο μακρόχρονα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, ύστερα από την τουρκική εισβολή που οδήγησε στην παράνομη κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Βασικές αιτίες της σημερινής ανεργίας είναι η έλλειψη διαχρονικών πολιτικών σεθέματα ανάπτυξης, η σταδιακή συρρίκνωση τηςπαραγωγικής βάσης (βιομηχανία - γεωργία) της χώρας που ποτέ δεν εκσυγχρονίστηκε, ούτε συνδέθηκε με την κοινωνία της γνώσης και προφανώς η «ευκολία» στην εργασιακή αποκατάσταση που πολλές φορές ελεγχόταναπό τους κομματικούς μηχανισμούς.

Η αναπτυξιακή πορεία της χώρας συνοδεύτηκεεπί δεκαετίεςαπό ερασιτεχνισμούς που ενσωμάτωναν και ωφελούσαν τις παραδοσιακές επαγγελματικές συντεχνίες. Κατά βάση όμως έδιναν ένα εύλογο χρονικό περιθώριο σε «εκλεκτούς» του διαχρονικού συστήματος εξουσίας να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο,τις κακώς σχεδιασμένες επενδυτικές διατάξεις και προγράμματα.

Το μέλλον της γενιάς μου, προφανώς και δεν εξαντλείται στις λέξεις μνημόνιο-αντιμνημόνιο , ΔΝΤ και τρόικα.
Σήμερα, πολλοί Έλληνες πολίτες κι ειδικότερα οι νέοι, βιώνουν έντονα οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και αναπόφευκτα δικαιολογημένα, οδηγούνται στην «λύση -σωτηρία» της μετανάστευσης.
Αναμφίβολα, οι εκλογές ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες αλλά και η τελευταία μας ελπίδα να επιβιώσουμε οικονομικά και να αναγεννηθούμε πολιτικά. Δυστυχώς, όμως, με τις εκλογές γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου μεταπολιτευτικού φαινομένου, δηλαδή της κοινοβουλευτικής εμφάνισης του κόμματος της άκρας δεξιάς, της Χρυσής Αυγής.

Στην Ελλάδα του 2012, με την οικονομική κρίση στο ζενίθ, με τις έντονες κοινωνικές αντιθέσεις και με το μεταναστευτικό πρόβλημα σε «άνθιση», αυξήθηκε δραματικά η συγκέντρωση των αστέγων κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, καταδεικνύοντας μια διαχεόμενη παρακμή μέσα στη κοινωνία. Όλο και συχνότερα αντικρίζουμε συμπολίτες μας, οι οποίοι διαβιούν στο δρόμο, σε ανεπαρκείς ή ακατάλληλες συνθήκες στέγασης, βιώνοντας την πιο ακραία μορφή φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Με καταρρακωμένη την αξιοπρέπειά τους, προκαλούν άλλοτε τον οίκτο κι άλλοτε το θυμό των περαστικών καθώς και ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γιατί ;

Ευρώ, Δραχμή, Χρεωκοπία, PSI, Κούρεμα, Ομόλογα… Μακρύς ο κατάλογος των λέξεων που μονοπωλούν τις σκέψεις και τα ακούσματά μας. Ακούσματα που χτίζουν μέρα με τη μέρα το «κάστρο» της θλίψης μας, του πνευματικού μας αδιεξόδου. Ο αναστεναγμός αντικατέστησε το χαμόγελο και «ένας σύγχρονος Μεσαίωνας έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην καθημερινότητά μας».

Ο κ. Παπαδήμος έχασε ήδη το «momento» του και τώρα είναι πολιτικός όμηρος των προσωπικών και στρατηγικών φιλοδοξιών των τριών αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των δελφίνων της εξουσίας.

Ευρώ… ένα δυνατό, ένα σκληρό νόμισμα. Πόσο σκληρό όμως, αλήθεια είναι; Πολύ σκληρό απέναντι στις αγορές, ή μήπως πολύ σκληρό απέναντι στους λαούς που το στηρίζουν;
Έχει γίνει πολύς λόγος για τη χώρα μας και για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για να μπει στη ζώνη του ευρώ. Η συντριπτική πλειοψηφία τραπεζιτών και ηγετών της Ευρώπης είναι υποστηρικτές και διακινητές της άποψης του πόσο εσφαλμένη και καταστροφική για την ΟΝΕ ήταν η είσοδός μας στο ευρώ. Η ηγετική ευρωπαϊκή αντίληψη σήμερα για την Ελλάδα, είναι πως αποτελούμε οικονομικό καρκίνωμα και μάλιστα επιθετικής μορφής.

Λησμονήσαμε τα λόγια του Henry de Jouvenel ότι : «Μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων».

Την ώρα που η Ελλάδα ζει στον αστερισμό των σκληρών πολιτικών πιέσεων, στο πλαίσιο της πολιτικής μας εξέλιξης και αυτοκριτικής, διερωτώμαι αν η σημερινή κοινωνία, χρειάζεται μια δυναμική πολιτική παράταξη νέων και αν ναι με ποια μορφή. Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί διαχρονικά ώστε να συμπορευτούμε, να οργανώσουμε και να συντονίζουμε τις σκέψεις μας, και τις δράσεις με κάθε νέο και νέα ανεξάρτητου πολιτικής απόχρωσης.

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο , μεγαλύτερο ακόμη και αυτού του οικονομικού αδιέξοδου. Η κομματική συνοχή της βάσης του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική ενότητα της κυβέρνησης έχει υποστεί σοβαρά και ανεπανόρθωτα ρήγματα. Μια άτολμη κυβέρνηση που με λανθασμένο οικονομικό σχεδιασμό εξαθλίωσε τον έλληνα πολίτη και διέσυρε διεθνώς τη χώρα. Τώρα προγραμματίζει να εφαρμόσει επι πλέον δυσβάστακτα «μνημονιακά μέτρα», τα οποία ταλανίζουν τους βουλευτές της για να τα ψηφίσουν, φοβούμενοι την πολιτική απαξίωση.

Εντύπωση προκάλεσε τη νύχτα της Τρίτης, τότε που η νέα κυβέρνηση λάμβανε εντός του κοινοβουλίου ψήφο εμπιστοσύνης, η στοχευόμενη «αμνησία» του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, αναφερόμενος στην περίοδο εφαρμογής της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το 1981. Ήταν μια αναφορά, μια ελλειμματική ιστορική αναδρομή, που αποσκοπούσε να ερεθίσει την μείζονα αντιπολίτευση και να την αποπροσανατολίσει. Χαλκεύοντας τον σημαντικότερο κοινοβουλευτικό διάλογο. Αντιδρώντας η αξιωματική αντιπολίτευση, με κίνηση «νηπιακής» συμπεριφοράς, αποχώρησε από το Κοινοβούλιο

Ο ανασχηματισμός ήταν η επόμενη πράξη, στο θέατρο του παραλόγου που «διαδραματίζει» η κυβέρνηση. Η απορριπτική στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για συναίνεση, εξανάγκασε το «πανικόβλητο Μαξίμου» σε μετακινήσεις - απομακρύνσεις υπουργών ώστε να συντεθεί το νέο κυβερνητικό σχήμα. Πρωθυπουργός και συμβουλάτορες ζουν σε ένα πεδίο εικονικής πραγματικότητας.

Αναμφίβολα, μπροστά μας έχουμε μια ιδιότυπη «δικτατορία δανειστών». Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, μετά την μεταπολίτευση «συνομολογούσαν» αλόγιστα δάνεια και επιδίδονταν στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, με αποτέλεσμα σήμερα ο έλληνας πολίτης να υποχρεούται να «πληρώσει το μάρμαρο».
Η σημερινή κυβέρνηση ακολούθησε λάθος οικονομική πορεία. Στηρίχτηκε σε εισπρακτικά μέτρα για να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα, με αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν οι ασθενέστερες οικονομικές τάξεις, να δημιουργηθεί ανεργία, αλλά κυρίως χωρίς να γίνουν επενδύσεις που θα επέφεραν οικονομικό πλεόνασμα, με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Αναμφισβήτητα βιώνουμε μια ιδιαίτερα σύνθετη, πολιτική και κοινωνική περίοδο. Η χώρα έχει υποστεί πρωτοφανή πολυκερματισμό των πολιτικών δυνάμεων και επαγωγικά πολύπλευρη διάσπαση της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση τα τελευταία εικοσιτετράωρα, αναμφίβολα συμπεριφέρεται σαν μια λέσχη φιλελλήνων παρατηρητών και όχι όπως πρέπει να λειτουργεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Γιατί εγκληματικά, η κυβέρνηση χρονοτριβεί σε μια τόσο περίεργη και δύσκολη οικονομική και πολιτική συγκυρία;