Η ετυμολογία της λέξης «δυστύχημα» μας δίνει τον ορισμό της: είναι το κακό που μας συμβαίνει κατά τύχη. Αν όμως υιοθετήσουμε αυτή την κυριολεκτική σημασία, τα δυστυχήματα θα περιορίζονταν στο ελάχιστο.
Γιατί με εξαίρεση να μας έρθει στο κεφάλι μετεωρίτης ή κάτι άλλο εξίσου απίθανο και απρόβλεπτο, τα κακά που μας πλήττουν δεν είναι ποτέ εντελώς τυχαία. Πάντα έχει προηγηθεί το λάθος, η απροσεξία, η ιδιοτέλεια. Και πάντα πρέπει να έπεται ο καταλογισμός της ευθύνης.
Η φωτιά στο Γκρένφελ του Λονδίνου με την εκατόμβη των νεκρών δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δυστύχημα επειδή ήταν η προβλέψιμη συνέπεια του εξής τρόπου σκέψης που εδώ και δεκαετίες έχει αποκτήσει το κύρος του αυτονόητου: ό,τι είναι να πουληθεί από το Δημόσιο περνάει στα χέρια των ιδιωτών, και ό,τι δεν πουλιέται υποβαθμίζεται.

Την επομένη των βρετανικών εκλογών, οι προσκείμενες στην κυβέρνηση εφημερίδες, ακόμα και οι ακροδεξιές φυλλάδες που με τον συνήθη εκλεπτυσμένο λόγο τους προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η Τερέζα Μέι είναι το τελευταίο ανάχωμα στον κατήφορο προς την κόλαση όπου μας οδηγεί ο Εωσφόρος Τζέρεμι Κόρμπιν, έκαναν επιτόπου στροφή.

Και από ενσάρκωση της κοινής λογικής, η Τερέζα Μέι έγινε άκαμπτη και απόμακρη, ψυχρή, αλαζών και συγκεντρωτική, περιστοιχισμένη από πρόσωπα που αποθάρρυναν οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα, ενώ η αγοραφοβία της δεν της επέτρεψε να επικοινωνήσει με τον απλό λαό και να πιάσει τον σφυγμό της κοινωνίας.