Ακόμη και σήμερα ένα παιδί φανατικό για γράμματα, ασφυκτιώντας μέσα στην αποπνικτική πολιτική, ηθική, κοινωνική συνθήκη διεθνώς, βρίσκει, αν καθοδηγηθεί από φωτισμένους δασκάλους και οικείους, καταφύγιο στα μεγάλα κείμενα, κυρίως της ποίησής μας

Αυτές τις εποχές του εγκλεισμού επιστρέφει κανείς στις μεγάλες αγάπες της νιότης, τότε που η αγωνία για την ύπαρξη, τη διαδρομή του βίου που ανοιγόταν ως μια σκοτεινή στοά που έπρεπε να διασχίσεις, ήταν οι καθημερινές έγνοιες και οι μόνιμες απορίες σχετικά με το πώς και πού και γιατί έπρεπε να επιλέξεις τούτο ή το άλλο, σκοτεινό πάντα, διάσελο ή τούνελ.

...Οταν η Μίλητος αλώθηκε ο ποιητής Φρύνιχος ζήτησε Χορό και δίδαξε την τραγωδία «Μιλήτου άλωσις». Οι Αθηναίοι που γέμισαν το αμφιθέατρο κάτω από την Ακρόπολη νιώθοντας τύψεις για την εγκατάλειψη της μεγάλης μικρασιατικής πόλης, έβαλαν τα κλάματα («το θέατρον έπεσεν με δάκρυα»). Και τότε, χάνοντας την ψυχραιμία του ο επώνυμος Αρχων απαγόρευσε τη συνέχιση των παραστάσεων. Ηταν η πρώτη λογοκρισία στον κόσμο..

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε αρχαιόθεν λαός προσφύγων, εξορίστων και μεταναστών. Για «χαμένες πατρίδες» δεν έγραψαν μόνο οι πρόσφυγες συγγραφείς του ’22, αλλά επίσης ο Φρύνιχος και ο Αισχύλος!

Ενώ η σχέση ανάμεσα στα ιστορικά συμβάντα και στη Λογοτεχνία, σχέση άλλοτε έλξης άλλοτε άπωσης, ανάγεται ήδη γύρω στο 500 π.X. κι ενώ σήμερα θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη η αλληλοπεριχώρησή τους, συχνά-πυκνά, όπως τις προάλλες με την κυκλοφορία του «μυθιστορηματικού χρονικού» της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα, βαθιά νερά» ακούγονται αντιρρήσεις, υπαγορεύονται όρια, υψώνονται στεγανά...