Η αναγκαιότητα ενός μάχραμ, του άνδρα κηδεμόνα που οφείλει να συνοδεύει κάθε γυναίκα όταν βγαίνει από το σπίτι της, συμπυκνώνει την εξουσία των Ταλιμπάν. Αυτό καταργήθηκε από τo ΝΑΤΟ το 2001. Τώρα, η αναγνώριση της νέας γεωστρατηγικής πραγματικότητας από τον πρόεδρο Μπάιντεν («δεν μπορούμε να πολεμάμε τους εμφυλίους άλλων λαών») επαναφέρει τον μάχραμ. Εκθέτει σε κίνδυνο όσες πίστεψαν στην ισότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η έκθεση Πισσαρίδη δεν είναι άλλη μια έκθεση-φωτοβολίδα. Διαφέρει διότι βλέπει την ανάπτυξη αλλιώς. Οχι σαν ανάπτυξη-ασανσέρ, άκοπη μεγέθυνση, ούτε και σαν επιβράβευση πράξεων ηρωικών επενδυτών. Αντιθέτως, η ανάπτυξη προκύπτει από αλλαγές στη συμπεριφορά και στις επιλογές. Ανάπτυξη-ξεβόλεμα.

Για το Προσφυγικό υπάρχουν λύσεις και «λύσεις». Λύσεις που δίνουν προοπτική και «λύσεις» που δημιουργούν χάος, λιγότερες ελπίδες και κλείνουν τους ορίζοντες.

Συμφωνούμε όλοι ότι οι διαδικασίες ασύλου είναι χρονοβόρες και συχνά ατελέσφορες. Ο τελευταίος νόμος θεωρεί ότι τις βελτιώνει. Oμως, αν δούμε τα συστατικά του με ψυχραιμία θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τρεις ισχυρισμούς – τρεις μύθους.

Μερικές φορές κάποιες λύσεις εμφανίζονται μόνες τους. Οι μειώσεις στις γεννήσεις είχαν επί σειράν ετών στείλει τη Γερμανία στη χειρότερη θέση στην ΕΕ ως προς την πίεση της πληθυσμιακής γήρανσης. Την καθόλου ζηλευτή αυτή θέση εφέτος κατέλαβε η Ιταλία ακολουθούμενη από την Ελλάδα. Τι άλλαξε και βελτιώθηκε η θέση της Γερμανίας;

Η Γερμανία υποδέχτηκε από το 2015 ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες.