Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα, και για δικούς της λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και εξωτερικής εικόνας, η Τουρκία όντως καταφεύγει σε μια έξαρση της προκλητικότητας. Μια προκλητικότητα, όμως, με την οποία, ύστερα από την εμπειρία τόσων χρόνων, λογικά θα έπρεπε να είχαμε εξοικειωθεί, και να μην της επιτρέπαμε να αγγίζει τόσο καίρια την εθνική μας συνείδηση. Δείχνει έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης και μικρό πολιτικό ανάστημα η νευρικότητα με την οποία η πολιτικo-στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας αντιμετωπίζει την κάθε δήλωση του Τούρκου προέδρου και των φερέφωνων.

Αν και όπως είναι ιστορικά διαπιστωμένο οι περισσότεροι πρόξενοι, υποκινητές και υποστηρικτές των πολέμων μπορεί να μη διακρίνονταν για τις ηθικές αρετές τους, όντες επιρρεπείς κατεξοχήν στη ματαιοδοξία, τον καιροσκοπισμό και τη ραδιουργία, τουλάχιστον όμως διέθεταν και κάποια στρατηγική αντίληψη καθώς και τη στρατιωτική ικανότητα ώστε να πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Ανεξάρτητα από την οπτική γωνία που ο καθένας επιλέγει να κρίνει την παρούσα κρίση και ανεξάρτητα από το ποιους παράγοντες επιλέγει να φωτίζει και ποιους να σκιάζει, ένας παράγοντας τον οποίο κανείς δεν μπορεί να μη θεωρεί κυρίαρχο είναι το εθνικό συμφέρον. Είναι ένας παράγοντας «ομπρέλα», που δεν νοείται να μην καθορίζει όλες τις αποφάσεις και ενέργειες στο πολιτικό, στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο.

Μπορεί η πενταετής στρατιωτική συμφωνία Βόρειας Μακεδονίας - Τουρκίας να πέρασε στα ψιλά των περισσότερων ελληνικών ΜΜΕ, εντούτοις είναι, για τη χώρα μας, μια αρνητική γεωπολιτική κίνηση, η προοπτική της οποίας αναμφίβολα δεν θα είναι προς όφελός μας. Πέραν αυτού, η συμφωνία αυτή καταδεικνύει τόσο τις πάγιες ελλείψεις της εξωτερικής πολιτικής μας όσο και την ιστορική ανικανότητά μας να παίξουμε κάποιον γενικότερα ουσιαστικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

Παρά την παταγώδη αποτυχία όλων των μέχρι σήμερα «διερευνητικών» επαφών με την Τουρκία και χωρίς να έχει μεσολαβήσει κάποια έστω μικρή προοπτική, η κυβέρνηση, εμφανώς απροετοίμαστη, αποφασίζει να παραβλέψει τις συνεχιζόμενες και θεωρούμενες ως σοβαρές τουρκικές προκλήσεις, λεκτικές και μη, αποδεχόμενη πρόσκληση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών προς τον Ελληνα ομόλογό του.

Βρισκόμαστε και πάλι μπροστά στην προοπτική των επαναληπτικών «διερευνητικών επαφών». Η Τουρκία άφησε τα προσχήματα και αποφάσισε να συζητήσει, ενώ η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσε να δείξει καλή διάθεση και επιζητούσε τη διεξαγωγή τους. Και ήταν περίεργη αυτή η εμμονή, δεδομένης και της πάγιας στάσης της Τουρκίας, αλλά και κυρίως διότι ούτε εμείς έχουμε την παραμικρή πρόθεση συμβιβασμού. Εξάλλου γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλες οι μέχρι σήμερα ελληνοτουρκικές επαφές ποτέ δεν υπήρξαν τίποτε περισσότερο από μια διελκυστίνδα αδιαλλαξίας και μια υποκριτική επίδειξη, προς τη διεθνή κοινότητα, μιας δήθεν καλοπροαίρετης διάθεσης για διάλογο.