Στις δηλώσεις που έκανε προχθές μετά το πέρας της συνάντησής του με τον έλληνα Πρωθυπουργό και τον κύπριο πρόεδρο στην Ιερουσαλήμ, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου αναφέρθηκε σε έναν «εχθρό». Τόνισε, για την ακρίβεια, ότι «οι χώρες συνεργάζονται και στον τομέα της άμυνας, καθώς ο εχθρός είναι υπαρκτός». Περισσότερες πληροφορίες για την ταυτότητα του εχθρού δεν δόθηκαν, αλλά το μυαλό όλων πήγε όπως είναι φυσικό στην Τουρκία. Πριν από τη συνάντηση, άλλωστε, ισραηλινές πηγές ανέφεραν στον ισραηλινό ιστότοπο ynetnews ότι οι τρεις χώρες εργάζονται για τη δημιουργία ενός στρατηγικού τείχους ασφαλείας που θα λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι στην Τουρκία, προσθέτοντας ότι η χώρα αυτή αντιμετωπίζεται ως «περιφερειακός ανταγωνιστής και όχι ακόμη ως εχθρός».

Η μία λέγεται Κάθριν Λιούσι, έχει είκοσι χρόνια εμπειρία στη δημοσιογραφία και σήμερα είναι ανταποκρίτρια του Bloomberg στον Λευκό Οίκο. Οταν ρώτησε την περασμένη Παρασκευή τον πρόεδρο Τραμπ στο Air Force One γιατί δεν παίρνει μια πρωτοβουλία για τα αρχεία Έπστιν αν δεν περιλαμβάνουν τίποτα ενοχοποιητικό γι’ αυτόν, εκείνος της κούνησε το δάχτυλο και της είπε: «Quiet, quiet piggy» (Ησυχα, ήσυχα, γουρουνίτσα).

Oι νέοι στρέφονται προς την Ακροδεξιά. Ακόμη κι αν δεν ψηφίζουν σήμερα ακροδεξιά κόμματα, σκέφτονται πολύ σοβαρά να το κάνουν. Ενας από τους βασικούς λόγους αυτής της μετατόπισης είναι η μετανάστευση. Τα κυβερνώντα κόμματα το βλέπουν και, για να προσελκύσουν τους νέους, λαμβάνουν μέτρα κατά της μετανάστευσης.

Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά.

ΟΙ «FINANCIAL TIMES», που δεν τους λες ακριβώς όργανο των Παλαιστινίων, δημοσίευσαν χθες ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν πουθενά να πάνε μετά την επανάληψη των ισραηλινών βομβαρδισμών». Οι ισραηλινές δυνάμεις επελαύνουν από τον Βορρά. Τα νότια σύνορα με την Αίγυπτο είναι κλειστά. Και στη θάλασσα περιπολούν κανονιοφόροι.

Υπάρχουν τρεις δυνατές αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης στον εξαναγκασμό του εκτελεστικού διευθυντή της Frontex σε παραίτηση. Η πρώτη είναι αυτό που έκανε τα τελευταία χρόνια: να καταγγείλει τη νέα ανθελληνική συνωμοσία, στην οποία συμμετέχουν διεθνείς οργανισμοί, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ξένοι και έλληνες δημοσιογράφοι. Μια συνωμοσία που εκπορεύεται, φυσικά, από την Τουρκία.

Όταν ο αυστριακός καγκελάριος Αλεξάντερ Σάλενμπεργκ ανακοίνωσε τις προάλλες την επιβολή ενός νέου, καθολικού λοκντάουν για δέκα μέρες, προέβαλε δύο λόγους. Ο ένας ήταν προφανής: η σωτηρία του συστήματος υγείας. Ο άλλος ήταν κάπως ιδιαίτερος: να παρακινηθούν οι Αυστριακοί - το ένα τρίτο των οποίων εξακολουθεί να αρνείται να εμβολιαστεί - να καθίσουν και να σκεφτούν τις επιλογές τους.

Η τελευταία γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη στο Protagon δείχνει έναν ιερέα στην είσοδο της εκκλησίας να λέει σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων: «Ο Μητσοτάκης δεν επιτρέπει να μπείτε χωρίς τεστ». Κι εκείνοι απαντούν: «Ο Μητσοτάκης δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να ανάψει ένα κερί».

Ένας τρόπος να προσεγγίσουμε το απογοητευτικό αποτέλεσμα αυτής της συνόδου είναι το μαύρο χιούμορ, στο οποίο άλλωστε ανέκαθεν διέπρεπε η Γλασκώβη. Οταν λέμε ότι υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, αναφερόμαστε σε ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη κατάσταση για την οποία οι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλήσουν. Ε, τα πράγματα στην COP26 ήταν ακόμη πιο δύσκολα, γιατί ο ελέφαντας ΔΕΝ ήταν στο δωμάτιο: ο πρόεδρος της Κίνας δεν έκανε τον κόπο να ταξιδέψει στη Σκωτία.

Δύο εξηγήσεις έχουν διατυπωθεί για την ήττα των Δημοκρατικών αυτή την εβδομάδα στη Βιρτζίνια. Η μία έχει να κάνει με την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν: ξεκινώντας από την εξωτερική πολιτική, οι ψηφοφόροι τιμώρησαν τον πρόεδρο Μπάιντεν για την οικονομία, τους φόρους, τη μετανάστευση, ακόμη και τη διαχείριση της πανδημίας. Αν είναι έτσι τα πράγματα, ο Μπάιντεν έχει καιρό να ανακάμψει.

Πριν από τέσσερα χρόνια, κάτω από το σοκ του Brexit και της εκλογής Τραμπ, μια ομάδα του Polarization Lab υπό τον καθηγητή κοινωνιολογίας Κρίστοφερ Μπέιλ έκανε ένα πείραμα. Δεδομένου ότι όλοι μιλούσαν για τα κακά της «προσωποποίησης» του Internet, του γεγονότος δηλαδή ότι ο καθένας είναι παγιδευμένος στη «φούσκα» του και διαβάζει μόνο απόψεις με τις οποίες συμφωνεί με αποτέλεσμα να τις ενισχύει ακόμη περισσότερο, οι επιστήμονες έβαλαν 1.220 χρήστες του Twitter - δηλωμένους Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικανούς - να παρακολουθούν επί έναν μήνα λογαριασμούς που δημοσίευαν τις αντίθετες απόψεις από αυτές που είχαν. Ηθελαν να δουν με τον τρόπο αυτό αν οι συμμετέχοντες θα αναθεωρούσαν κάποιες από τις απόψεις τους.

Είναι ομολογουμένως σπάνιο να εξυμνούν έναν ηγέτη και την ίδια στιγμή να ανυπομονούν να λάβει τέλος η ιδεολογία του, ο «-ισμός» του. Ο Βίλι Μπραντ δοξάστηκε μαζί με την Οστπολιτικ, ο Χέλμουτ Κολ μαζί με τη Ρεάλπολιτικ. Τον τελευταίο καιρό, όμως, οι έπαινοι για την Ανγκελα Μέρκελ συνοδεύονται από επικήδειους για τον «μερκελισμό».