Υπάρχουν τρεις δυνατές αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης στον εξαναγκασμό του εκτελεστικού διευθυντή της Frontex σε παραίτηση. Η πρώτη είναι αυτό που έκανε τα τελευταία χρόνια: να καταγγείλει τη νέα ανθελληνική συνωμοσία, στην οποία συμμετέχουν διεθνείς οργανισμοί, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ξένοι και έλληνες δημοσιογράφοι. Μια συνωμοσία που εκπορεύεται, φυσικά, από την Τουρκία.

Όταν ο αυστριακός καγκελάριος Αλεξάντερ Σάλενμπεργκ ανακοίνωσε τις προάλλες την επιβολή ενός νέου, καθολικού λοκντάουν για δέκα μέρες, προέβαλε δύο λόγους. Ο ένας ήταν προφανής: η σωτηρία του συστήματος υγείας. Ο άλλος ήταν κάπως ιδιαίτερος: να παρακινηθούν οι Αυστριακοί - το ένα τρίτο των οποίων εξακολουθεί να αρνείται να εμβολιαστεί - να καθίσουν και να σκεφτούν τις επιλογές τους.

Η τελευταία γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη στο Protagon δείχνει έναν ιερέα στην είσοδο της εκκλησίας να λέει σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων: «Ο Μητσοτάκης δεν επιτρέπει να μπείτε χωρίς τεστ». Κι εκείνοι απαντούν: «Ο Μητσοτάκης δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να ανάψει ένα κερί».

Ένας τρόπος να προσεγγίσουμε το απογοητευτικό αποτέλεσμα αυτής της συνόδου είναι το μαύρο χιούμορ, στο οποίο άλλωστε ανέκαθεν διέπρεπε η Γλασκώβη. Οταν λέμε ότι υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, αναφερόμαστε σε ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη κατάσταση για την οποία οι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλήσουν. Ε, τα πράγματα στην COP26 ήταν ακόμη πιο δύσκολα, γιατί ο ελέφαντας ΔΕΝ ήταν στο δωμάτιο: ο πρόεδρος της Κίνας δεν έκανε τον κόπο να ταξιδέψει στη Σκωτία.

Δύο εξηγήσεις έχουν διατυπωθεί για την ήττα των Δημοκρατικών αυτή την εβδομάδα στη Βιρτζίνια. Η μία έχει να κάνει με την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν: ξεκινώντας από την εξωτερική πολιτική, οι ψηφοφόροι τιμώρησαν τον πρόεδρο Μπάιντεν για την οικονομία, τους φόρους, τη μετανάστευση, ακόμη και τη διαχείριση της πανδημίας. Αν είναι έτσι τα πράγματα, ο Μπάιντεν έχει καιρό να ανακάμψει.

Πριν από τέσσερα χρόνια, κάτω από το σοκ του Brexit και της εκλογής Τραμπ, μια ομάδα του Polarization Lab υπό τον καθηγητή κοινωνιολογίας Κρίστοφερ Μπέιλ έκανε ένα πείραμα. Δεδομένου ότι όλοι μιλούσαν για τα κακά της «προσωποποίησης» του Internet, του γεγονότος δηλαδή ότι ο καθένας είναι παγιδευμένος στη «φούσκα» του και διαβάζει μόνο απόψεις με τις οποίες συμφωνεί με αποτέλεσμα να τις ενισχύει ακόμη περισσότερο, οι επιστήμονες έβαλαν 1.220 χρήστες του Twitter - δηλωμένους Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικανούς - να παρακολουθούν επί έναν μήνα λογαριασμούς που δημοσίευαν τις αντίθετες απόψεις από αυτές που είχαν. Ηθελαν να δουν με τον τρόπο αυτό αν οι συμμετέχοντες θα αναθεωρούσαν κάποιες από τις απόψεις τους.

Είναι ομολογουμένως σπάνιο να εξυμνούν έναν ηγέτη και την ίδια στιγμή να ανυπομονούν να λάβει τέλος η ιδεολογία του, ο «-ισμός» του. Ο Βίλι Μπραντ δοξάστηκε μαζί με την Οστπολιτικ, ο Χέλμουτ Κολ μαζί με τη Ρεάλπολιτικ. Τον τελευταίο καιρό, όμως, οι έπαινοι για την Ανγκελα Μέρκελ συνοδεύονται από επικήδειους για τον «μερκελισμό».

Τo 2015, ο διάσημος εκδοτικός οίκος της Γερμανίας Langenscheidt δυσκολεύτηκε πολύ να ανακηρύξει τη νεανική λέξη της χρονιάς. Κατέληξε τελικά στο «Smombie», που σημαίνει κάποιον τόσο απορροφημένο από το κινητό του που μοιάζει με ζόμπι. Κι έχασε έτσι την πρωτιά ένας νεολογισμός που σημάδεψε μια θητεία 16 ετών: «Merkeln», στα ελληνικά «μερκελίζω», δηλαδή διστάζω, κωλυσιεργώ, αποφεύγω να πάρω αποφάσεις.

Τo 2019 κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα βιβλίο με τίτλο «Ο χαμένος Παράδεισος». To έγραψε ο Μπενζαμέν Χαντάντ, ένας ερευνητής του Atlantic Council στην Ουάσιγκτον. Και προειδοποιούσε ότι «ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ούτε ένα ατύχημα της Ιστορίας ούτε ένα παροδικό φαινόμενο. Είναι το σύμπτωμα μιας βαθιάς μεταμόρφωσης της αμερικανικής ισχύος που βρίσκεται σε κρίση.

Αγαπητέ κύριε δήμαρχε,

Είναι ωραία τα Μετέωρα, επιβλητικά και υποβλητικά, είστε τυχεροί που ζείτε εκεί. Ούτε καύσωνες καταλαβαίνετε ούτε τίποτα. Δικαίως έχετε τόσο μεγάλο τουρισμό, αν και δεν θα τον χαρακτήριζα θρησκευτικό, δεν είστε δα και η Λούρδη της Θεσσαλίας. Πολλοί έρχονται μόνο για να θαυμάσουν τα βράχια και να περπατήσουν στα μονοπάτια, το ξέρετε καλά, διαβάζω άλλωστε ότι σας αρέσει η πεζοπορία και λειτούργησε ως πηγή έμπνευσης για την ενασχόλησή σας με τα κοινά.

Στις 15 του τρέχοντος μηνός, δύο θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης έλαβαν δύο σημαντικές αποφάσεις. Η πρώτη ήταν της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αφορούσε τον νόμο που ψήφισε η Ουγγαρία και απαγορεύει την προώθηση ή τη θετική παρουσίαση ομοφυλοφιλικών σχέσεων στα σχολεία. Δεδομένου ότι η Κομισιόν δεν μπορεί να παρέμβει στην εκπαιδευτική πολιτική μιας χώρας, κατηγόρησε την κυβέρνηση Ορμπαν ότι παραβιάζει την Οδηγία για τις Οπτικοακουστικές Υπηρεσίες. Τίποτα το πρωτοφανές, σχολιάζει ο Economist: και ο Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή συνελήφθη, όχι για εκβιασμούς ή δολοφονίες.

Ούτε μία ούτε δύο. Οκτώ φορές είχαν τον τελευταίο μισό αιώνα οι Ελληνοκύπριοι την ευκαιρία να επιστρέψουν στην Αμμόχωστο, υπενθύμιζε τις προάλλες στον τοίχο του ο εκλεκτός φίλος και συνεργάτης των «ΝΕΩΝ» Φίλιππος Σαββίδης. Και οκτώ φορές είπαν όχι.

Η πρώτη ήταν τον Ιούλιο του 1978, όταν ο Σπύρος Κυπριανού απέρριψε σχετική πρόταση του Ραούφ Ντενκτάς γιατί τη συνέδεσε με την άρση του αμερικανικού εμπάργκο για προμήθεια όπλων στην Τουρκία. Και η τελευταία ήταν στο Κραν Μοντανά.