Το αποστομωτικό επικοινωνιακό τέχνασμα κάθε κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση είναι αυτό που κάποτε αποκαλέσαμε «η άδικη “προτασιολογογία”» (9.3.2025), η αντίκρουση δηλαδή των αντιρρήσεων στα κυβερνητικά μέτρα με το «κι εσύ τι προτείνεις;». Αυτό μεταφράζεται από τους αφιονισμένους του εκάστοτε κυβερνητικού στρατοπέδου με ένα άλλο σόφισμα: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προτείνει καμιά λύση, βρε αδελφέ…».

Πάνω από 8.300 λέξεις είχαν οι διατάξεις του πρώτου νόμου αυτής της κυβέρνησης (4777/2021) για την «ασφάλεια και προστασία των ΑΕΙ». Ηταν μια υπέροχη έκθεση φαντασίας και ο νόμος εμπεριείχε, εκτός από τη μακαρίτισσα πανεπιστημιακή αστυνομία, πολλά ηλεκτρονικά παραφερνάλια.

Θεσμοί υπάρχουν», που θα ‘λεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου, «αρκεί εμείς να τους προσέξουμε και αυτοί να τους εφαρμόζουν». Δυστυχώς, οι θεσμοί διαφάνειας στην Ελλάδα είναι σαν τα χωριά Ποτέμκιν. Στήνονται σαν σκηνικό για βαρύγδουπες συνεντεύξεις Τύπου με δηλώσεις όπως «βάζουμε τέλος σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας…». Και μετά σιωπή…

...Στο σύνθετο πρόβληµα της παραβατικότητας των ανηλίκων, η κυβέρνηση ανακοίνωσε µέτρα καταστολής που φτάνουν µέχρι και την κάθειρξη γονέων, όταν η παραµέληση των τέκνων έχει ως αποτέλεσµα τη συµµετοχή τους σε βίαια επεισόδια· ας ελπίσουµε πως ισχύει η προ δέκα µηνών δέσµευση του υπουργού ∆ικαιοσύνης κ. Γιώργου Φλωρίδη, ότι «τα νέα καταστήµατα θα γίνουν µέσα σε ένα χρόνο,...

Εμείς οι παλιότεροι, ως εραστές της γραμμικής αφήγησης και των πειθαρχημένων συνόλων χορού και γυμναστικής, «φάγαμε μια φρίκη» (κατά πως λένε οι νεότεροι) παρακολουθώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Ισως να καταλάβαμε πώς ένιωθαν οι γονείς μας, όταν μας έβλεπαν να λικνιζόμαστε ατέχνως κρατώντας μια φανταστική ηλεκτρική κιθάρα. Ισως πάλι να απεχθανόμαστε τον νέο ρυθμικό ήχο, λιγότερο απ’ όσο ενοχλούσε τους πατεράδες μας ο «θόρυβος» της ροκ. Μήπως να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μπας και γίναμε οι γονείς μας, τους οποίους κάποτε περιφρονούσαμε διότι απαξίωναν τις νέες τάσεις;

Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι κλίμα οδύνης και οργής θα επικρατούσε στη χώρα εάν οι 26 απανθρακωμένοι του Εβρου ήταν Ελληνες. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα βρισκόταν υπουργός να δηλώσει πως «η τραγωδία αυτή επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, τους κινδύνους που έχει η ορειβασία σε παρθένα δάση». Και αν το έλεγε δεν θα έμενε ούτε μία ημέρα στη θέση του. Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και στην Ελλάδα όλες οι ζωές δεν μετράνε το ίδιο.

Το 1968, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο των ΗΠΑ, η τοπική αστυνομία απάντησε με εξαιρετικώς βίαιο τρόπο εναντίον όσων –πρωτίστως νέων– διαδήλωναν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Τότε πρωτοακούστηκε, ως σύνθημα, το «The whole world is watching»· «όλος ο κόσμος παρακολουθεί». Αυτό που δεν κατάλαβαν οι μεσήλικοι αρμόδιοι του δήμου ήταν πως η έλευση της τηλεόρασης και οι ζωντανές μεταδόσεις είχαν αλλάξει το επικοινωνιακό τοπίο. Η συμπεριφορά της αστυνομίας του Σικάγου ενίσχυσε το μήνυμα των διαδηλωτών. Οι κάμερες των τριών μεγάλων καναλιών έφυγαν από το συνέδριο και βγήκαν στους δρόμους, κι έτσι «όλος ο κόσμος παρακολουθούσε».

Δεν γνωρίζουμε πώς έπιασαν οι βελγικές αρχές τον μίτο του «Καταρ-γκέιτ» με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί το ΠΑΣΟΚ στο… 50% της ευρωβουλευτικής του δύναμης. Οι πληροφορίες είναι λίγες και ανεπίσημες, ενώ τα βελγικά ΜΜΕ δεν προσφέρουν τις αναγκαίες… αποδείξεις, σύμφωνα με τον τελευταίο καημό στην Ελλάδα.

Πρέπει να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός επειδή, διά του λογισμικού Predator, παρακολουθείτο η κ. Ευγενία Μανωλίδου; Φυσικά, αν αποδειχθεί ότι έδωσε την εντολή παρακολούθησης αντιπάλων και υπουργών μετά των συζύγων τους· ή έστω αν η παρακολούθηση έγινε από κάποιο μηχανισμό που είχε τις ευλογίες του. Στη φάση, πάντως, που βρισκόμαστε, δεν είμαστε σίγουροι αν παρακολουθούνταν οι 33 της λίστας που δημοσιεύτηκε. Πώς αποδεικνύεται η ευθύνη ενός εικαζόμενου εντολέα;

Ακούγαμε και ακούμε κατά καιρούς διάφορες σοφιστείες που περνούν στο ντούκου, ίσως επειδή επαναλαμβάνονται τόσο συχνά ώστε έχουν γίνει σκληρά, ασχολίαστα, δόγματα. Για παράδειγμα, ο φερετζές των ομοφοβικών είναι η φράση «εγώ δεν έχω τίποτε κατά των ομοφυλοφίλων, αρκεί να μην προκαλούν».

Ήταν πολλά τα ερωτήματα για το ασύλληπτο ναυτικό ατύχημα στον Αργοσαρωνικό, που στοίχισε στους φορολογουμένους ένα πανάκριβο ναρκοθηρευτικό: «Ποιος είχε προτεραιότητα;», «Μπορούσε ο Πολωνός καπετάνιος να δει το μικρό πολεμικό πλοίο;», «Μήπως είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα;», «Τι είπαν και τι δεν είπαν στο κανάλι 16 VHS;», «Oλα τα είχαμε, αυτό μας έλειπε τώρα;»

Χύθηκε πολλή μελάνη για την αφίσα περί εκτρώσεων στο μετρό. Εκτοξεύθηκαν πολλές κατηγορίες περί λογοκρισίας και γι’ αυτό ίσως πρέπει να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα, με πρώτο τη «λογοκρισία». Η έννοια αυτή κάποτε σήμαινε «απαγόρευση δημοσίευσης παντού» και όχι μόνο στους τοίχους του μετρό. Κάηκαν βιβλία και άνθρωποι επειδή έγραψαν ή είπαν κάτι «αιρετικό» σε δικό τους χαρτί. Στη χώρα όμως της υπερβολής και αυτή η έννοια επεκτάθηκε σε σημείο που να θεωρείται «λογοκρισία» η μη δημοσίευση σε μια εφημερίδα της άποψης «ναι, αλλά και οι Εβραίοι δεν κάθονταν καλά...». Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια και η χώρα από τις υπερβολές. Η χρήση των όρων «γενοκτονία», «φασισμός» κ.λπ. το πιστοποιεί.