...Η παραδοσιακή «πολυσυλλεκτικότητα» πέθανε μαζί με την «οικογενειακή ηγεμονία». Σήμερα το διακύβευμα είναι ένα ενιαίο κομματικό ή εκλογικό σχήμα, σχετικά ομοιογενές και αξίοπιστο με ένα πρόγραμμα Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης. Ριζοσπαστικό εκ των πραγμάτων. Πέρα από το παραδοσιακούς διαχωρισμούς. Με δυνάμεις από όλα τα κόμματα. Και με δυνάμεις που θα μείνουν στο περιθώριο. Ή θα το τολμήσουν, με υπερβάσεις, οι κομματικές ηγεσίες και ηγεμονικές ομάδες στο Κέντρο και την Αριστερά ή θα συνεχίσουν την πολιτικά αδιάφορη, εν συνόλω, πορεία τους. Και κυρίως δεν θα αποτελέσουν το κατεπείγον του «φραγμού κατά της Ακροδεξιάς» και της επίθεσης «στη δημοκρατία και τους θεσμούς» της.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει δυο ορόσημα. Πρώτον τη μεταρρύθμιση Παπανδρέου (Παπανούτσου) το 1964. Αυτή καθιέρωσε το ενιαίο καθολικό σχολείο, την εννεαετή υποχρεωτική εκπαίδευση, τη δημοτική γλώσσα, τη δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, τις εισαγωγικές/ πανελλαδικές εξετάσεις ως αδιάβλητο σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, την αναβάθμιση των παιδαγωγικών σπουδών και την ίδρυση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Η μεταρρύθμιση πολεμήθηκε τότε από την Εκκλησία και την ΕΡΕ της εποχής και ανεστάλη επί δικτατορίας, αλλά πρακτικά καθιερώθηκε, και με ανάλογες συνταγματικές ρυθμίσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα.

Η συζήτηση περί ιδιωτικών πανεπιστημίων έχει πολύ ποταπά κίνητρα. Συνδέεται κατά κύριο λόγο με ένα και μοναδικό θέμα: τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Αυτές είναι το μεγάλο εμπόδιο για να σπουδάσει κάποιος στην Ιατρική, τη Νομική και το Πολυτεχνείο. Οι Ιατρικές οι Νομικές και τα Πολυτεχνεία στην Ελλάδα είναι φυσικά εξαιρετικά Πανεπιστήμια και σε όλες τις διεθνείς κατατάξεις ανήκουν στα 500 καλύτερα. Σε σύνολο 20.000 πανεπιστημίων παγκοσμίως αυτό σημαίνει ότι είναι στο 2-3% των κορυφαίων πανεπιστημίων.

H στροφή στο «αναπτυξιακό κράτος» αποτελεί τη βασικότερη και καθοριστική επιλογή για το αύριο της ελληνικής.

Το «αναπτυξιακό κράτος» στις αναπτυσσόμενες χώρες

Το «αναπτυξιακό κράτος» αποτελεί έννοια που ταυτίστηκε με την εκβιομηχάνιση των αναπτυσσόμενων οικονομιών. Εντούτοις, ξεκίνησε από την Ιαπωνία. Αυτή, μεταπολεμικά, επεδίωξε να μετατραπεί σε εξαγωγική δύναμη, κάτι που πέτυχε με τη σχεδιασμένη από το κράτος ανάπτυξη και τη σύμπραξη με λίγες μεγάλες εταιρείες. Το ίδιο μοντέλο με μικρές παραλλαγές εφαρμόστηκε από τη Νότια Κορέα, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια οι χώρες της Ν.Α. Ασίας και πρόσφατα η Κίνα.

Μία φορά και ένα καιρό υπήρχε η Μεγάλη Βρετανία. Αποικιοκρατική δύναμη όπου τον 190 αιώνα «δεν έδυε ο ήλιος». Σταδιακά είχε κυριαρχήσει απόλυτα απέναντι στις άλλες αποικιοκρατικές δυνάμεις του 17ου και 18ου αιώνα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Γαλλία). Την περίοδο του «επίσημου ιμπεριαλισμού», 1880-1910, νέες βιομηχανικές δυνάμεις διεκδίκησαν μέρος της ισχύς της Βρετανίας. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, το Βέλγιο. Το διακύβευμα ήταν ο διαμελισμός της Αφρικής, οι υπό διάλυση αυτοκρατορίες, η Οθωμανική και η Αυστρο-Ουγγρική και οι ευρύτερες αναδιατάξεις στην Κεντρική και Ανατολική Ασία, μαζί και την Κίνα.

1. Από την πτώση του τείχους στην εισβολή στην Ουκρανία. Το τέλος του «εισιτηρίου της ειρήνης»

Η «πτώση του τείχους» συμβολίζει το τέλος του μεταπολεμικού κόσμου, της διαίρεσης της Ευρώπης σε δύο πόλους, των δύο πολιτικών στρατοπέδων, του καπιταλισμού και του κομμουνισμού και της ανταγωνιστικής τους σχέσης στο υπόλοιπο κόσμο.

Δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ανακούφιση νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Πλαφόν στη ΔΕΗ, παρέμβαση στη χονδρική και αξιοποίηση του λιγνίτη για να μένει χαμηλά και να μειώνεται το ειδικό βάρος του φυσικού αερίου και ρυθμιστική παρέμβαση στη ρήτρα αναπροσαρμογής ήταν τα αυτονόητα μέτρα που χρησιμοποίησαν χωρίς υπερβολή οι μισές ευρωπαϊκές χώρες για να αντιμετωπίσουν το κύμα ακρίβειας εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης και στην Ελλάδα δεν κάναμε απολύτως τίποτα, επισήμανε μιλώντας Στο Κόκκινο ο Γιώργος Σταθάκης οικονομολόγος και πρώην υπουργός Ενέργειας.

«Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται σε τρεις βασικές ιδέες. Πρώτον, στροφή της οικονομίας σε παραγωγική και τεχνολογική κατεύθυνση. (...) Δεύτερον, μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. (...) Τρίτον, ενίσχυση της δημοκρατίας και της λειτουργίας των θεσμών»

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015 - 2019 επικεντρώθηκε στη διατήρηση σταθερών τιμών στην ενέργεια με τάση μείωσης 12%

Η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. και ο τρόπος που διαμόρφωσε την αγορά ενέργειας βρίσκονται στην καρδιά του προβλήματος της ενεργειακής κρίσης σήμερα. Τέσσερα ήταν τα θέματα που διαμόρφωσαν το πλαίσιο που οδήγησε στην αδυναμία διαχείρισης της σημερινής κρίσης.

«Η στρατηγική και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον μια σαφής προγραμματική πρόταση που διευκολύνει την ενότητα στον προοδευτικό χώρο»

Μία εβδομάδα μετά την Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία το περασμένο σαββατοκύριακο αλλά και με ευρεία αποδοχή των προγραμματικών θέσεων από τους συνέδρους, μιλάει στην ΑΥΓΗ ο επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος.

Το αναπτυξιακό ζήτημα είναι το μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το εθνικό εισόδημα, οι μισθοί και τα εισοδήματα, έχουν μειωθεί σε προ εικοσαετίας επίπεδα. Η οικονομία παραμένει σχετικά «κλειστή», - με τις εισαγωγές και τις εξαγωγές (μαζί με τον τουρισμό και τη ναυτιλία) να βρίσκονται στο 33% του ΑΕΠ (με μέσο όρο το 47% στην ΕΕ), έχει μικρό ρυθμό επενδύσεων γύρω στο 15% του ΑΕΠ (με μέσο όρο το 23% στην ΕΕ ) και απαράδεκτα υψηλή μόνιμη ανεργία.

«Η πολιτική στήριξης της οικονομίας, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων πρέπει να συνεχιστεί και μετά την πανδημία»

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να είναι στο επίκεντρο της ανάπτυξης την επόμενη ημέρα της πανδημίας, αναφέρει στην «Α» ο πρώην υπουργός και συντονιστής της Επιτροπής Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Γιώργος Σταθάκης, παρατηρώντας πως η κυβέρνηση της Ν.Δ. προσβλέπει σε μια εκκαθάριση της οικονομίας χάριν μιας ανάπτυξης τύπου δεκαετίας του ʼ90.