Όλες οι δημοσκοπήσεις στο τέλος Ιανουαρίου καταγράφουν με αδρά χρώματα τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές της κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη. Την ίδια όμως στιγμή, εξακολουθούν να εμφανίζουν ποσοστιαία διαφορά των 20 μονάδων, από το 2ο κόμμα!

Δεν έχει σημασία μεγάλη, εάν είναι μια μονάδα πάνω ή κάτω το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ή -κατά τους κακεντρεχείς- το αν και ποιός θα «διαγκωνίζεται τελικά για την τρίτη ή τέταρτη θέση». Το μείζον είναι ότι αν απέναντι στη συνεχιζόμενη πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα μπορέσει σήμερα, στην Ελλάδα του 2024, να αντιπαρατεθεί, ΠΕΙΣΤΙΚΑ μια αξιόπιστη -όχι γιατί θα το δηλώνει η ίδια- αντιπολίτευση.

Στο πλευρό της ακαδημαϊκής κοινότητας που αγωνίζεται ενάντια στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία διά στόματος του τομεάρχη Παιδείας του κόμματος Διονύση Καλαματιανού. Ο βουλευτής Ηλείας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλά στην ΑΥΓΗ της Κυριακής για τον αγώνα φοιτητών, μαθητών και εκπαιδευτικών υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου. Υπογραμμίζει ότι «η δημόσια δωρεάν Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι μια κατάκτηση της ελληνικής κοινωνίας», ενώ κατηγορεί την κυβέρνηση για ακραίο κυνισμό και αυταρχισμό, τονίζοντας ότι ναρκοθετεί «το δημόσιο πανεπιστήμιο και την κοινωνική δικαιοσύνη».

Το Συνέδριο περισσότερο θα πρέπει να αποκαταστήσει τη διαρρηγμένη συναισθηματική ενότητα, παρά θα μπορέσει να δώσει μεγάλες απαντήσεις. Εξάλλου ο χώρος πάσχει από ιδεολογικές ασυνέχειες και αντιφάσεις, στοιχείο που δύσκολα λύνεται στην παρούσα ανασφαλή φάση. Οι μεγάλες απαντήσεις, άλλωστε, δεν δίδονται σε φόρα επικρατειών και εσωκομματικού ανταγωνισμού, όπως είναι τα συνέδρια, αλλά μάλλον στοιχειοθετούνται σε «γιάφκες» σκέψης, στα ινστιτούτα, σε ανοιχτά (για πολλούς, ίσως βαρετά ή περιττά) διανοητικά εργαστήρια.

Το δίδυμο της αποτυχίας: Μια προβληματική πολιτική συνδυασμένη με μια προβληματική διαχείριση.

Εν αρχή, μια προβληματική πράσινη Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ). Πολύ σωστά, εντάχθηκε στη γενικότερη προσπάθεια της Ευρώπης να μειώσει τουλάχιστον 55% τις εκπομπές ρύπων έως το 2030 και να τις μηδενίσει έως το 2050. Πώς θα το πετύχει, είναι άλλο, διαφορετικό θέμα. Αν η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι μονόδρομος, υπάρχουν περισσότερες εναλλακτικές όσον αφορά τις πολιτικές με τις οποίες θα επιδιωχθεί ο ίδιος στόχος. Υπάρχουν, μάλιστα, και πολιτικές οι οποίες τελικά αντιστρατεύονται τον στόχο τον οποίο θέλουν να υπηρετήσουν.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει δυο ορόσημα. Πρώτον τη μεταρρύθμιση Παπανδρέου (Παπανούτσου) το 1964. Αυτή καθιέρωσε το ενιαίο καθολικό σχολείο, την εννεαετή υποχρεωτική εκπαίδευση, τη δημοτική γλώσσα, τη δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, τις εισαγωγικές/ πανελλαδικές εξετάσεις ως αδιάβλητο σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, την αναβάθμιση των παιδαγωγικών σπουδών και την ίδρυση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Η μεταρρύθμιση πολεμήθηκε τότε από την Εκκλησία και την ΕΡΕ της εποχής και ανεστάλη επί δικτατορίας, αλλά πρακτικά καθιερώθηκε, και με ανάλογες συνταγματικές ρυθμίσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα.

Η απόφαση του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ το περασμένο Σάββατο, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ, μπορεί να αποτελέσει ΤΟΜΗ στη χειμαζόμενη πορεία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια!

Μετά από πολλά- πολλά χρόνια η ημέρα της ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ δεν θα αποτελεί το άπαν! Είναι προφανώς η κορύφωση. Όμως, μαζί με τα αιτήματα αιχμής του συνόλου των εργαζομένων- το σταμάτημα της ακρίβειας, την ουσιαστική αύξηση μισθών, την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ-, σύμφωνα με την απόφαση, αποκτά κυρίαρχη θέση το ΠΩΣ θα φτάσουν εκεί! Η πορεία προς την επιτυχημένη πραγμάτωση της γενικής απεργίας!

Πιστός στην αρχή πως ό,τι αρνητικό ακούγεται είναι εισαγόμενο, ενώ ό,τι μπορεί να επικοινωνηθεί ως θετικό είναι προσωπικό του επίτευγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε χθες στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως «εισαγόμενη» και τη διαμαρτυρία των αγροτών για την αύξηση του κόστους παραγωγής. Εντάξει, συνιστά μια μικρή μετατόπιση από τη θέση του αρμόδιου υπουργού του Λευτέρη Αυγενάκη για «κομματικά υποκινούμενες» κινητοποιήσεις, αλλά δεν αφίσταται ουσιαστικά από την καρδιά της βασικής του θέσης, πως προχωρά ακάθεκτος στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεών» του

Στις ΗΠΑ διεξάγονται τώρα οι εσωτερικές προκριματικές εκλογές που θα αναδείξουν ποιος είναι ο υποψήφιος του κάθε κόμματος, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, στις προεδρικές εκλογές. Το ισχυρό προβάδισμα του τέως προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, στις προκριματικές για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, αναμφίβολα συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας.

Πώς διαμορφώνονται οι συσχετισμοί

Αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά τα στοιχεία, θα δει ότι ο Τραμπ κερδίζει μόλις λίγο περισσότερα από τα μισά μέλη του κόμματος του. Ένα σημαντικό τμήμα των μελών που υποστηρίζουν τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, είναι αυτοί που αποκαλούνται «Never Trump» («Ποτέ Τραμπ»). Είναι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι, οι οποίοι στην προεδρική εκλογή του Νοεμβρίου θα διεκδικηθούν από τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Τζο Μπάϊντεν, ο οποίος αυτή τη στιγμή θεωρείται ατύπως ο υποψήφιος των Δημοκρατικών.

Πριν βιαστείτε να απαντήσετε καταφατικά, διαβάστε δύο σημαντικές ειδήσεις που (όπως συχνά συμβαίνει με τις σημαντικές ειδήσεις…) πέρασαν στα ψιλά, την περασμένη εβδομάδα.

Η μία είναι μια καλή είδηση: Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μείωσαν 8% τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την καύση ορυκτών καυσίμων το 2023 και τις περιόρισαν στα χαμηλότερα επίπεδα εδώ κα 60 χρόνια. Ενώ η ευρωπαϊκή οικονομία έχει τριπλασιαστεί από το 1960, οι εκπομπές από καύση ορυκτών καυσίμων είναι σήμερα όσες ήταν και τότε (εδώ). Η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν είναι ασύμβατη με την οικονομική μεγέθυνση.

Yπάρχει μία αμφισβητούμενη κυριαρχία της Ν. Δ. Για όσους, φυσικά, θέλουν να τη δουν και δεν παγιδεύονται στον προκατασκευασμένο βομβαρδισμό του επικοινωνιακού μηχανισμού της. Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να κουκουλώσει τα δύο μεγάλα πολιτικά ρήγματα, που αυτή τη στιγμή αποδυναμώνουν την κυριαρχία της.

Το πρώτο ρήγμα είναι κοινωνικό.

«Η επιλογή για την ευρωομάδα που θα συμμετέχουμε, σε καμία περίπτωση δεν είναι επιλογή για το ποιοι είμαστε και τι πιστεύουμε. Δεν είναι ταυτοτική επιλογή»

Για την πρόταση που κατέθεσαν από κοινού με τους Θανάση Θεοχαρόπουλο και Κώστα Ζαχαριάδη, η οποία προκρίνει την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, μιλά στην ΑΥΓΗ της Κυριακής ο Γιάννης Ραγκούσης. Το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας υποστηρίζει πως η στροφή προς την Κεντροαριστερά «σημαίνει -με όπλο τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς- να ξανασυστηθούμε πολιτικά και προγραμματικά στις δυνάμεις της εργασίας, στη μεσαία τάξη, στους Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν, στην καινοτόμο και εξωστρεφή επιχειρηματικότητα, στη νέα γενιά».

Υπάρχει πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης; Αναμφισβήτητα. Αλλά είναι ψιλοανάπηρη. Γιατί, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, δεν στηρίζεται στη θετική αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής από μια ευρεία λαϊκή πλειοψηφία, όσο στον φόβο της ακυβερνησίας και της πολιτικής αστάθειας. Τραγικά ποσοστά, της τάξης του 70% (που δεν συναντώνται διεθνώς παρά μόνο σε περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι σε αποδρομή, κι όχι όταν έχει θριαμβικά υπερψηφιστεί με 41% προ εξαμήνου…) αποδοκιμάζουν το κυβερνητικό έργο στη διαφθορά, την ακρίβεια, την εξάπλωση της βίας σε κάθε μορφή, την προστασία των υποδομών από φυσικές καταστροφές. Η κυβέρνηση κυριαρχεί, επειδή οι άλλοι φοβίζουν. Δύναμή της, η αδυναμία των αντιπάλων της.