Για την σοσιαλδημοκρατία πολλά έχουν γραφτεί και πολλά έχουν λεχθεί και αναλυθεί, γιατί σ” αυτήν ακόμη αναφέρονται πολλοί πολίτες της χώρας μας αλλά και της Ευρώπης. Ένα ακόμη κείμενο με αναφορά σε αυτό το μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Εντούτοις, υπάρχει πάντα η ανάγκη να εκφραστούν σκέψεις και διαθέσεις, χωρίς κανένα ίχνος καθοδήγησης ή μηδενισμού της ιστορικής διαδρομής.

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, τα τελευταία 4 χρόνια η Ευρώπη μας απασχόλησε όσο ποτέ άλλοτε. Με αφορμή την κρίση και την είσοδο της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης με την παρουσία του ΔΝΤ, η Ευρώπη και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές στάθηκαν αιτία μεγάλων συζητήσεων για το μέλλον. Τις περισσότερες φορές βέβαια κυριαρχούσε ο ρηχός λόγος του ανορθολογισμού και της εύκολης καταγγελίας διανθισμένος με νότες “αϊσχιτιρισμού” και συνωμοσιολογίας. Φαίνεται όμως ότι αυτά τα χρόνια ήταν και χρόνια αυτογνωσίας γιατί μας έδωσαν να καταλάβουμε ποιοί είμαστε και ποιό είναι το μέγεθός μας στην παγκόσμια σκηνή.

Έχει 3 ½ χρόνια που ιδρύσαμε την ΔΗΜΑΡ. Στόχος της δημιουργίας του κόμματος ήταν μια αριστερή, ρεαλιστική, υπεύθυνη, δημοκρατική απάντηση στην πολύμορφη κρίση. Μακριά από οχλαγωγίες, μηδενισμούς και ανορθολογισμούς που υπερέβαιναν κατά πολύ τις ιστορικές παρακαταθήκες του Διαφωτισμού και της νεωτερικότητας. Με το βλέμμα πάντα στους αδύναμους αυτής της κοινωνίας, την Ευρώπη, την κοινωνική δικαιοσύνη. Αναγνωρίζοντας τις υπαρκτές κοινωνικές συγκρούσεις, την διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς αλλά και τις πολλαπλές ταυτότητες του ατόμου και τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας. Απευθυνθήκαμε σε κάθε Έλληνα και σε κάθε Ελληνίδα.

Κάθε φορά που ο μικρός μου γιος με παίρνει τηλέφωνο ο διάλογος είναι συγκεκριμένος:
«Μπαμπά, μπαμπά….»
«Τι είναι αγόρι μου;»
«Μπαμπά, ιιιιιιιιιιιιιιιιι!»
Μόνο εγώ μπορώ να μεταφράσω αυτή την φρασούλα. Ξέρω ότι μου λέει ένα υπέροχο σ’ αγαπώ. Ξέρω επίσης ότι οι πολλοί αδυνατούν να καταλάβουν το μήνυμα του παιδιού. Έτσι ακριβώς όπως και στην κοινωνία. Πολλά μηνύματα εκπέμπονται, λίγα είναι αυτά που καταρχάς μπορούν να μεταφραστούν και κατόπιν να κατανοηθούν. Ζούμε στην εποχή της κρίσης σαν χαμένοι στη μετάφραση.

Η 28η Οκτωβρίου 2011 θα μείνει στην ιστορική μνήμη για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι φυσικά η ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και ο δεύτερος η χωρίς όρια, κρίση και σκέψη, συμμετοχή πολλών από το πλήθος που πήγαν να παρακολουθήσουν την παρέλαση, στις αποδοκιμασίες απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και συλλήβδην στο πολιτικό σύστημα. Μια σοβαρή ανάλυση είναι αναγκαίο να αξιολογήσει τα γεγονότα και να δει τις επιπτώσεις, λαμβάνοντας υπόψη της όλα τα δεδομένα. Αυτό θα προσπαθήσουμε να πράξουμε παρακάτω.

Στην περίοδο της κρίσης οι μαζικές περικοπές προσωπικού θεωρούνται ως ένα βασικό εργαλείο αντιμετώπισης των κοστολογικών πιέσεων που δέχεται μια επιχείρηση. Θεωρείται ότι με την μείωση του μισθολογικού κόστους θα επέλθει ανάσα στην ανταγωνιστικότητα των παραγομένων προϊόντων αλλά και ότι θα βελτιωθεί η απόδοση της επένδυσης (ROI). Η εμπειρία όμως του κόσμου των επιχειρήσεων έχει δείξει τα προβλήματα που δημιουργούνται από την μαζική περικοπή προσωπικού.

Αναμφισβήτητα η τραγικότητα της στιγμής δεν αναιρεί με κανένα τρόπο το ίδιο το γεγονός ή τις παράπλευρες συνέπειές του. Ούτε φυσικά αναιρείται η όποια ένσταση υπάρχει για τους «ηθικούς αυτουργούς». Αυτό όμως που θα πρέπει να μας οδηγήσει σε έναν αναστοχασμό του τρόπου επίτευξης του επιθυμητού είναι το όριο. Όριο για το μέχρι που μπορεί κανείς να φτάσει για να πετύχει το δικό του, για να εφαρμόσει τις απόψεις του ή ακόμη για να πείσει συμπολίτες με διαφορετικούς αξιακούς κώδικες.

Είναι σαφές πλέον ότι το εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών δεν ήταν καλό για το ΣΥΝ και το συμμαχικό του σχήμα το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή για τα εκλογικά δεδομένα της Ελλάδος αποχή, όχι μονάχα στα στρώματα της νεολαίας αλλά και στα ευρέως γνωστά ως δυναμικά μεσαία στρώματα. Αυτό δηλώνει σαφέστατα ότι ο ΣΥΝ δεν κεφαλαιοποίησε την δυναμική της δημοσκοπικής ανόδου αλλά ούτε και την όποια επιρροή μπορεί να είχε στη νεολαία.

Στις επικείμενες ευρωεκλογές οι ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις είναι πολλές. Ξεκινώντας από την «αγωνία» για την ύπαρξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το σημείο της αναζήτησης ευρωπαϊκών πολιτικών για να χαράξουμε τις αντίστοιχες εθνικές. Δηλαδή ουσιαστικά για ποια Ευρώπη μιλάμε, για ποια άσκηση πολιτικής, για ποια νομιμοποίηση και φυσικά για το περίφημο δημοκρατικό έλλειμμα.

Τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου αλλά και οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, δημιούργησαν μια ιδιαίτερη ευφορία στα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ. Μια ευφορία που χαρακτηρίστηκε από εκλάμψεις αυτοεπιβεβαίωσης κάποιων αλλά και προβληματισμού από κάποιους άλλους.