Τελευταία στην πολιτική συζήτηση τίθεται το θέμα της συγκρότησης προοδευτικού πόλου απέναντι στην νεοφιλελεύθερη δεξιά.
Ο Πρόεδρος της Βουλής με ολοσέλιδο άρθρο του μιλάει για ανασύνθεση του γενικότερου τοπίου της κεντροαριστεράς, και ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στο Συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ. μίλησε για έναν αστερισμό δυνάμεων, μια μεγάλη παράταξη με πολλά και διάφορα πολιτικά υποκείμενα.
Εδώ επισημαίνω, ότι υπάρχουν και ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές που ισχυρίζονται ότι η στάση που τήρησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015 μοιραία τον οδηγεί σε αναζήτηση πλέον σοσιαλδημοκρατικής ταυτότητας.

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για την ανάγκη συμπόρευσης της Κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά. Παλιότερα με τον Πιτέλα, πρόσφατα με τον Ούντο Μπούλμαν. Eπίσης υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το τέλος της πρωθυπουργικής «αυταπάτης». Τα αυτονόητα, δυστυχώς για τη δική μας χώρα, είναι ζητούμενα. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα.

Η Φώφη Γεννηματά, που μαζί ξεκινήσαμε αυτή την πορεία, έχει την πολιτική μπέσα. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες που είχαμε σε αυτή την κοινή μας διαδρομή, ό, τι συμφωνήσαμε ίσχυσε.
Αυτή άνοιξε την διαδικασία με την επιλογή Αλιβιζάτου που ξεκλείδωσε τις εξελίξεις.
Αυτά τα δύο χρόνια έδειξε ότι γνωρίζει πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και αγνοεί αφαίρεση και διαίρεση.
Το πιο σημαντικό προσόν των ηγετών πλέον είναι να μπορούν να συνθέτουν απόψεις και να λειτουργούν με δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες.

Η Φώφη Γεννηματά, που μαζί ξεκινήσαμε αυτή την πορεία, έχει την πολιτική μπέσα. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες που είχαμε σε αυτή την κοινή μας διαδρομή, ό,τι συμφωνήσαμε ίσχυσε.
Αυτή άνοιξε την διαδικασία με την επιλογή Αλιβιζάτου που ξεκλείδωσε τις εξελίξεις.
Αυτά τα δύο χρόνια έδειξε ότι γνωρίζει πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και αγνοεί αφαίρεση και διαίρεση.
Το πιο σημαντικό προσόν των ηγετών πλέον είναι να μπορούν να συνθέτουν απόψεις και να λειτουργούν με δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες.
Θα συνεχίσουμε κατά συνέπεια να χτίζουμε το νέο σοσιαλδημοκρατικό φορέα με συνέπεια, αποτελεσματικότητα, τόλμη και πίστη στο εγχείρημα που ξεκινήσαμε το 2015.

Είναι κοινή παραδοχή ότι στη μεταπολιτευτική περίοδο της Ελληνικής Δημοκρατία -και όχι μόνο- το εκλογικό σύστημα υπηρέτησε πολιτικές σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Κατά συνέπεια δε χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για την προφανή σκοπιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ για την ουσία του νομοθετήματος και το χρόνο κατάθεσής του.

Σημασία έχει να δούμε αν η πολιτική συγκυρία και το διακύβευμα της πολιτικής σταθερότητας εξυπηρετούνται καλύτερα από το υπάρχον εκλογικό σύστημα ή με την απλή αναλογική που προτείνεται. Έτσι και αλλιώς δε βλέπω να προτείνεται σταθερό εκλογικό σύστημα συνταγματικά κατοχυρωμένο, που ενδεχομένως θα θεράπευε παθογένειες και στρεβλώσεις της πολιτικής ζωής του τόπου.

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, για την ανάγκη συμπόρευσης της εγχώριας κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά.
Με σειρά δηλώσεων αλλά και κινήσεων πιέζουν για πράγματα που στις χώρες τους φαντάζουν αυτονόητα.
Όχι όμως για τη δική μας χώρα. Θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την Ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα. Φυσικά μετά τη ρήξη της σοσιαλδημοκρατίας με την Κομμουνιστική Αριστερά, που μας πάει πίσω στην εποχή του Λένιν και του Μπερνστάιν, η σύγχρονη Αριστερά της Ευρώπης δομήθηκε με τις αξίες που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα στην αλληλεγγύη, στο κοινωνικό κράτος, στην υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών ,σε πανανθρώπινες αξίες, που σε πολλά σημεία εφάπτονται με αξίες, που μια σειρά κινημάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπερασπίζει.

Το ανανεωτικό ρεύμα της Ελληνικής Αριστεράς, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αυτό το ρεύμα, που στην ιστορική του διαδρομή μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τις αξίες της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα και με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.

Οι αιτίες που η ΔΗΜΑΡ, κύριος εκφραστής αυτού του ρεύματος, έφτασε ώς εδώ είναι αρκετές. Πολλές κατορθώσαμε να τις προσεγγίσουμε στις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των οργάνων, άλλες μας διαφεύγουν, άλλες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

Η ΔΗΜΑΡ στο ιδρυτικό της συνέδριο, έλεγε ότι η δημοκρατική ανασυγκρότηση της χώρας χρειάζεται συμπαράταξη δυνάμεων της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας.

Γιατί κάποιοι που ανακάλυψαν πρόσφατα, αυτή την αναγκαιότητα

θέτουν χρονικό ορίζοντα δημιουργίας αυτής της συμπαράταξης τις ευρωεκλογές;

Είναι πανθομολογούμενο οτι η χώρα αντιμετωπίζει μια απο τις μεγαλύτερες κρίσεις στην μακραίωνη ιστορία της. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πώς διαμορφώνεται η πολιτική κατάσταση και τι πρεσβεύουν τα πολιτικά υποκείμενα που εκ των πραγμάτων έχουν αναδειχτεί πρωταγωνιστές για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.

Η Νεα Δημοκρατία έχοντας στο οπλοστάσιο της τη μεγάλη εθνική επιλογή της συμμετοχής της χώρας στην Ε.Ε., δεν θέλει να ομολογήσει ότι είναι συνιδιοκτήτης του πελατειακού κράτους και ό,τι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο της πολιτικής μας ζωής από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Οδεύουμε για δεύτερες εκλογές στις 17 Ιουνίου -με ότι συνεπάγεται για τη χώρα η παρατεταμένη αυτή ακυβερνησία- και ας δούμε το καινούριο πολιτικό πεδίο που έχουμε μπροστά μας.
Οι πολίτες, απορημένοι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε την ιστορική ευκαιρία για συγκρότηση κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο, καλούνται για δεύτερη φορά στις κάλπες με έκδηλη την ανησυχία και ένα ερώτημα μεγάλο:
Θα έχουμε στις 18 Ιουνίου κυβέρνηση και ποια;
Η πολιτική ατζέντα που κυριαρχεί, είναι το πώς η χώρα θα αποδεσμευτεί από τα μνημόνια με ταυτόχρονη δέσμευση στο Ευρώ και την Ευρωζώνη.