Δεκατέσσερις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα είναι σίγουρο. Το μόνο που γνωρίζουν εξαιρετικά, είναι τα επικοινωνιακά παιγνίδια. Ακόμα και αυτά που συχνά καταλήγουν σε αυτογκόλ Τα επικοινωνιακά παιγνίδια δεν έχουν πάντα το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα αλλά στην τέχνη της παραπλάνησης και δημιουργίας αντιπερισπασμών έχουν δημιουργήσει σχολή. Αντιπαρέρχομαι τα όσα περί σανού λένε όσοι εγκαλούν καθημερινά την κυβέρνηση για τις ατέλειωτες κυβιστήσεις στην πολιτική της καθώς υπάρχουν προσωπικές στρατηγικές, ιδεολογικές εξαρτήσεις και μια ισχυρή δόση βολονταρισμού όπως στην περίπτωση του κ. Δρίτσα Ένα όμως είναι σίγουρο από κάθε άποψη.

Σε αντίθεση με όσα πολλοί θεωρούν περί σκληρής διαπραγμάτευσης και δήθεν κόκκινων γραμμών για τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες, η κυβέρνηση φαίνεται να εφαρμόζει πιστά το δόγμα του Χότζα με μόνο στόχο την παραμονή στην γλυκιά καρέκλα της εξουσίας.

Όσο πιο πολλά ακούγονται στα ΜΜΕ για άγριες περικοπές, επώδυνες μειώσεις εισοδημάτων και υπέρογκες αυξήσεις φόρων τόσο πιο πολύ εξυπηρετούν τώρα την επικοινωνιακή στρατηγική της θολούρας και της αδιαφορίας για τα πάντα που σκεπάζει όλα τα λάθη και τις αδυναμίες των κυβερνητικών επιλογών σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων της καθημερινότητας

Ήταν περίπου αναμενόμενο μετά από πέντε και πλέον χρόνια επιθετικής ρητορείας από το σύνολο σχεδόν του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ κατά των δημοσιογράφων και των τηλεοπτικών καναλιών ότι θα έφτανε η ώρα όπου τα «κανάλια της διαπλοκής» θα χρησιμοποιούνταν ως επικοινωνιακός αντιπερισπασμός και «σωσίβιο» στη θάλασσα των λαικών αντιδράσεων.

Η κοινωνική αναταραχή από το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου που μοιράζει φτώχεια σε νυν και επερχόμενους συνταξιούχους αλλά και η δημευτική λογική του φορολογικού έχουν οδηγήσει στα πρόθυρα έκρηξης εκτός από τους αγρότες σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων στη χώρα.

Σε λίγα εικοσιτετράωρα συμπληρώνονται 365 μέρες της πρώτης φοράς αριστερά στην εξουσία. Ένας χρόνος που σημαδεύτηκε από την ατελείωτη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη με τους δανειστές και κατέληξε στην πλήρη διάψευση των προσδοκιών για πολιτική λύση με τη μέθοδο του εκβιασμού των αγορών προς την ευρωζώνη. Τα επιτόκια δανεισμού τελικά δεν ανέβηκαν παρά το «ηρωικό» δημοψήφισμα και τα τσάμικα στην πλατεία Συντάγματος ενώ ο κίνδυνος του Grexit οδήγησε στο ταπεινωτικό όσο και επώδυνο τρίτο μνημόνιο.

H εκλογή-ανατροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ήρθε περίπου ως βότσαλο στη λίμνη του πολιτικού συστήματος. Ξαφνικά άλλαξαν όλα. Η πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού που του χάρισε τρείς άνετες νίκες μέσα σε λιγότερο από δώδεκα μήνες άρχισε να αμφισβητείται. Πλέον υπάρχει νέος αντίπαλος στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που αναγκάζει όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να βελτιωθούν. Όσοι υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα κόμπαζαν για εύκολο και άνετο διεμβολισμό των όμορων κομμάτων, -όταν και αν εμφανιζόταν τα δύσκολα στη βουλή-, τώρα ρίχνουν τους τόνους και προβλέπουν νέες πολιτικές ισορροπίες.

Είναι άκρως εντυπωσιακό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ υπό τον πανικό της συνεχόμενης πτώσης των εσόδων λόγω της ύφεσης που έφεραν τα capital controls στην Ελληνική οικονομία αύξησε τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Τώρα. Φέτος. Μόλις πριν 20 ημέρες. Προχθές ο αρμόδιος υπουργός επί των εσόδων Τρύφων Αλεξιάδης προανήγγειλε φόρο κατανάλωσης στην βενζίνη ώστε να μειωθούν τα τέλη κυκλοφορίας και να εξισορροπηθούν οι αδικίες με όσους πληρώνουν υπέρμετρα τέλη για παλιά αυτοκίνητα ή χρησιμοποιούν το όχημα τους ελάχιστα.
Με μια γρήγορη σκέψη όλα μοιάζουν σωστά και προς την κατεύθυνση της απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι όμως έτσι ή υποκρύπτονται με τον επικοινωνιακό αυτό τρόπο, νέες αυξήσεις για όλους που δεν θα γίνουν αντιληπτές;

Δεν πέρασαν ούτε 70 ημέρες από το ραντεβού με την κάλπη και είναι διάχυτη η «πικρή» γεύση στην κοινωνία όσο και το πολιτικό σύστημα πως πολύ σύντομα θα βρεθούμε και πάλι μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξέχασε πολύ γρήγορα τις αντιμνημονιακές ρητορείες και τα λαμπερά, δήθεν φιλολαικά συνθήματα, διαπιστώνοντας στην πράξη πόσο δύσκολη είναι η εφαρμογή ενός μνημονίου σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς καλά προετοιμασμένο σχέδιο. Το γεγονός ότι τα κυβερνητικά στελέχη διακατέχονται από ένα απίστευτο μίγμα αναποτελεσματικότητας και ιδεοληψιών, ικανό από μόνο του να ρίξει την χώρα στα βράχια είναι ένας επιπλέον παράγοντας που συντείνει στην επερχόμενη πολιτική χρεοκοπία.

Eνα μόλις μήνα μετά την εκλογική αναβάπτιση της κυβέρνησης όλα δείχνουν ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας καλά, πόσο γρήγορα θα εξατμιστεί ο μήνας του μέλιτος με την κοινωνία, ανοίγει ως ντόμινο όλα τα καυτά θέματα της οικονομίας με το βαρύ πολιτικό κόστος επιχειρώντας να λειτουργήσει ως «μαξιλάρι» στις κοινωνικές αναταράξεις ο περίφημος κοινωνικός αυτοματισμός.
Κόκκινα δάνεια και πλειστηριασμοί με χαμηλές εμπορικές αξίες , ΕΝΦΙΑ με αντικειμενικές αξίες του 2007 που θυμίζουν λίγο την τακτική παλιού μπακάλη, αύξηση τελών κυκλοφορίας είτε κάποιος κατέχει παλιό ή νέο αυτοκίνητο. Κορωνίδα στην φοροεπιδρομή και τις οριζόντιες μειώσεις το ασφαλιστικό.