Την ώρα που ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με την «Τρόικα» οδηγούν τους εργαζομένους και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα στην πτώχευση, τη χώρα στο χάος και στην εκποίηση έναντι πινακίου φακής, την ώρα που το παρόν και το μέλλον για τη νεολαία είναι ζοφερό και αδιέξοδο, την ώρα που η ντόπια και η αλλοδαπή οικονομική ολιγαρχία ετοιμάζονται να μοιράσουν τα τελευταία ιμάτια της διαλυόμενης κοινωνίας, αυτήν την ώρα προβάλλονται από χώρους της - οργανωμένης και μη - Αριστεράς όλο και πιο συστηματικά, όλο και πιο αποκαλυπτικά και επίμονα, ορισμένες απόψεις που σε κάνουν να διερωτάσαι αν το να είσαι ‘υπεύθυνος’ και ‘σύγχρονος’ αριστερός σημαίνει να έχεις πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική

Πώς είναι δυνατόν μια ομάδα ανθρώπων να εισβάλλει με την ησυχία της στον αυστηρά φυλασσόμενο χώρο της Ακρόπολης για να κρεμάσει ανενόχλητη δύο τεράστια πανό από τα τείχη; Αραγε οι φύλακες τους ρώτησαν πού πάνε, τους ζήτησαν ενδεχομένως να πληρώσουν εισιτήριο, ή μήπως, κρίνοντας πως το θέμα είναι πολιτικό, επικοινώνησαν με την ηγεσία του υπουργείου και από εκεί τους ζητήθηκε να παρακολουθήσουν διακριτικά το επεισόδιο; Οντως, η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό απορρίπτεται ως αφελής.

Με αγωνία παρακολουθήσαμε τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες για την εξασφάλιση της 5ης δόσης και το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Ως γνωστόν, σε μια διαπραγμάτευση τα μέρη προσέρχονται με στόχους, ισχυρά χαρτιά και αδυναμίες. Ο διαπραγματευόμενος έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει τη διαδικασία σε ευνοϊκή κατάληξη όσο περισσότερο έχει συνείδηση της δικής του θέσης και των στόχων των απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι οι εταίροι μας είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων, δηλαδή να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει ισότιμο μέλος σε μια Ευρώπη μιας ταχύτητας, οι αυταπάτες τους έχουν διαλυθεί από τη διαχείριση της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση.

Σε τελική ευθεία η ψήφιση της νέας συμφωνίας με την Ευρωπαική Ένωση και το ΔΝΤ εν μέσω πιέσεων, αντιδράσεων και μεγαλης, πάρα πολύ μεγάλης έντασης στη χώρα και στις σχέσεις της με την Ένωση. Συνθήκες που τροφοδοτούν συνθήκες εξαιρετικής αστάθειας και κάνουν πιθανές επικίνδυνες εξελίξεις.
Η ψυχραιμία υποχωρεί, η ρητορεία συγκαλύπτει και δεν αποκαλύπτει, πολίτες και πολιτικοί συμπεριφέρονται σα να είναι σε αδιέξοδο, κολλημένοι στο τοίχο. Ο αναγκαστικός δεσμός του μεσοπρόθεσμου με τη 5η δόση (και τις επόμενες δόσεις) δανεισμού είναι πασιφανής. Οφελείται η χώρα όταν προσπαθούμε να τον αποκρύψουμε; Οφελείται η ανάλυση και επιλογή στόχων, ανεξάρτητα της τελικής πολιτικής επιδίωξης, όταν αρνείται να δεχθεί αυτή την πραγματικότητα;

Όπως ακριβώς αναμενόταν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν προχθές επίσημα την πρόθεσή τους να ανταποκριθούν στις ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας για τα επόμενα τρία χρόνια, υπό τον όρο, βέβαια, να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα. Όμως η αγωνία για την οικονομική επιβίωση της χώρας κάθε άλλο παρά αίρεται. Όχι μόνο γιατί ουδείς μπορεί να προδικάσει την έκβαση των ψηφοφοριών που πρέπει να διεξαχθούν στη Βουλή μέχρι την Πέμπτη 30 Ιουνίου. Και να πάρουν την απαιτούμενη πλειοψηφία Μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικός νόμος, θα εκκρεμεί να αποσαφηνισθεί το ύψος του επόμενου δανείου ΕΕ/ΔΝΤ και η συμμετοχή των τραπεζών

Από ορισμένα σήματα που εκπέμπει το σύστημα εξουσίας καταλαβαίνεις πότε αισθάνεται απειλούμενο.
Η χρήση παραδειγμάτων από το παρελθόν, η βολική ερμηνεία τους και η προσπάθεια να προσαρμοστούν στη συγκυρία είναι ένα κλασικό κόλπο.

Να προσευχηθούµε γιατην ελληνική οικονοµία προτείνουν άγιοι πατέρες από την τηλεόραση. Στην ανάγκη, µήπως να κάνουµε και κάνα τάµα;
Το είδαµε κι αυτό. Να διαβάζει από την εκποµπή τού Αυτιάο Ανθιµος Θεσσαλονίκης δέηση για την ελληνική οικονοµία. Κάλεσε δετο ποίµνιο να προσευχηθεί για νασωθεί η πατρίς.
Να µην έχουµε κανένα παράπονο από την Εκκλησία, λοιπόν. Και εκείνη την εκκλησιαστική περιουσία που λέγεται ότι αν αξιοποιηθεί αυτές τις δύσκολες ώρες θα είναι µια σηµαντική συνεισφορά στον τόποούτε να την ξανασκεφτούµε.

Πρόσφατα η ΔΗΜΑΡ διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία εκδήλωση όπου αξιόλογοι οικονομολόγοι παρουσίασαν τις απόψεις-προτάσεις τους σχετικά με την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Η εκδήλωση δανείστηκε, από μια γνωστή μπροσούρα του Λένιν, τον εύγλωττο τίτλο «Τι να κάνουμε;», όχι φυσικά για να παραπέμψει σε λενινιστικές λύσεις αλλά για να υπογραμμίσει την ανάγκη επείγουσας δράσης μπροστά στη σημερινή κατάσταση. Στο παρόν κείμενο επιλέγω έναν εξίσου γνωστό λενινιστικό τίτλο (Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω), για να δείξω τις παλινωδίες του επίσημου πολιτικού λόγου της ΔΗΜΑΡ οι οποίες μας καθηλώνουν σε μια ιδιότυπη αλλά και νοσηρή ουδετερότητα

«Θα κάνω ό,τι μπορώ για να προχωρήσουμε πιο ενεργά σε αυτό που περιγράφουμε ως Πράσινη Ανάπτυξη. Να δείξουμε ότι η Πράσινη Ανάπτυξη είναι πρώτα από όλα –και πάνω από όλα– ανάπτυξη. Με κεφαλαίο Α».

Τάδε έφη Γ.Παπακωνσταντίνου, νέος υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.
…Με κεφαλαίο Α και με μικρό «πι» – αυτό ακριβώς φοβόμαστε! Ουδόλως Πράσινη, δηλαδή! Γιατί κάτι τέτοιο προκύπτει από τις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις του τέως υπουργού Οικονομικών που μοιάζει να προσέρχεται στο καινούριο του υπουργείο με τις ίδιες εισπρακτικού χαρακτήρα και αδιέξοδες περιβαλλοντικά αντιλήψεις που τον χαρακτήριζαν ως «τσάρο» της Οικονομίας.

1.Η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας παρατεταμένης κρίσης, της βαθύτερης στη σύγχρονη ιστορία της, χωρίς να διαφαίνεται διέξοδος στο άμεσο μέλλον.
Στον πυρήνα της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλες τις πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, βρίσκεται το πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε από την μεταπολίτευση και μετά, με κύρια ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ένα πολιτικό σύστημα που στηρίχθηκε στην ανάπτυξη του πελατειακού κράτους, ανέχθηκε τη κρατικοδίαιτη ανάπτυξη ενός μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, κατασπατάλησε το δημόσιο πλούτο, οικειοποιήθηκε τη δημόσια διοίκηση και οδήγησε την χώρα στο τέλμα της διαφθοράς και της διαπλοκής....

Η Απόφαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ εγκρίθηκε με 11 λευκά 

Ο ανασχηματισμός ήταν η επόμενη πράξη, στο θέατρο του παραλόγου που «διαδραματίζει» η κυβέρνηση. Η απορριπτική στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για συναίνεση, εξανάγκασε το «πανικόβλητο Μαξίμου» σε μετακινήσεις - απομακρύνσεις υπουργών ώστε να συντεθεί το νέο κυβερνητικό σχήμα. Πρωθυπουργός και συμβουλάτορες ζουν σε ένα πεδίο εικονικής πραγματικότητας.

Στο πλαίσιο της υιοθέτησης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος προσαρμογής που αποτελεί όρο για τη διασφάλιση των μέσων εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους τα επόμενα δύο χρόνια, η «τρόικα» επιβάλλει στη χώρα μας ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δις ευρώ που θα πρέπει να υλοποιηθεί ως το 2015.