Όσο προφανές είναι ότι η στήριξη που παρέχει προσωπικά ο Σαμαράς στον Βενιζέλο έχει μεγάλο κόστος τόσο είναι φανερό ότι αυτό που τους ένωνε μέχρι τώρα, ο αυτοσκοπός της εξουσίας, πλέον δεν αρκεί. Οι δύο πολιτικοί αρχηγοί δεν πείθουν όλο και περισσότερο, στην πραγματικότητα διευρύνουν το έλλειμμα της αξιοπιστίας τους υπονομεύοντας τόσο την κοινωνική συνοχή, όσο και τις δυνατότητες της χώρας.
Πράγματι, ενώ μέχρι πρόσφατα τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα λογίζονταν ως σχετικά πιο φερέγγυα, εσχάτως αυτή η αντίληψη αλλάζει εντός και εκτός Ελλάδας.

Όταν κυκλοφόρησε η διακήρυξη των 58, κάποιοι χειροκρότησαν, κάποιοι απογοητεύτηκαν και κάποιοι έμειναν με την απορία. Το κείμενο ήρθε να προσθέσει προβληματισμούς που εμπλουτίζουν τη δημόσια συζήτηση και υπογράφεται από αξιόλογους ανθρώπους, ορισμένοι δε διαθέτουν αυτόφωτες πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Δεν λείπουν βέβαια και εκείνοι που έλκονται από την προοπτική της εξουσίας και ποιούν την προσωπική τους ανάγκη σε πολιτική φιλοτιμία. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι το ενδιαφέρον εστιάστηκε περισσότερο στο «ποιοι» και όχι στο «τι και πώς» αναδεικνύει και τις εγγενείς αδυναμίες του κειμένου που μειώνουν τη δυναμική του.