Τούτο το κείμενο μπορεί να παρερμηνευτεί από τους συνήθεις καχύποπτους ότι γράφτηκε για να προωθήσει την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη. Την εν λόγω ούτε τη γνωρίζω, ούτε ανήκω στη ΝΔ, ώστε να περιμένω κάτι. Απλά, υπάρχουν πολιτικοί που η σκέψη ότι μπορεί να με κυβερνήσουν με φοβίζει. Ένας είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να ρίξει το κόμμα του από την κυβέρνηση και να το διασπάσει.

Ο ΣΥΝ στις αρχές της δεκαετίας προχώρησε σε μια σημαντική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της γενικής μας κατεύθυνσης για τη συνεργασία των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και της Οικολογίας.
Πρωτοστάτησε στη συγκρότηση του Χώρου Διαλόγου και κοινής Δράσης της Αριστεράς. Συγγενείς πολιτικές δυνάμεις προς το ΣΥΝ όπως η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές ήταν οι πρώτοι και βασικοί εταίροι αυτού του χώρου συνεργασίας.

Η μετάβαση από τους «Αθανάσιους Διάκους» του Αλ. Αλαβάνου στην (έστω και ημιαυτόνομη) «Λωρίδα της Γάζας» του Α. Τσίπρα εκφράζει, αν μη τι άλλο, τη συνέπεια με την οποία η –εκτός ΚΚΕ– Αριστερά στην Ελλάδα βαδίζει μακριά από κάθε σύγχρονη αριστερή αντίληψη.

Διάβασα στα κυριακάτικα φύλλα πολλά άρθρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Ο τέως υπουργός κ. Χατζηδάκης, σε ένα από αυτά, καταλήγει στο συμπέρασμα πως για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δραματική κατάσταση χρειάζεται «Τιθάσευση των ελλειμμάτων, περιορισμός του χρέους, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών». Χαίρω πολύ Χαιρόπουλος.

Όταν οι πολιτικές του ΣΥΝ καθορίζονται όχι με βάση τη σκληρή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά την απήχηση τους (!) στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάζοντας την πρόσφατη πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ (25/10/2009), προσπάθησα να καταλάβω ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι νέες πολιτικές επεξεργασίες της δημοκρατικής αριστεράς, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.

Το πρόβλημά μας στην περίοδο πριν τις εκλογές ήταν η διαμάχη για την καρέκλα εντός της πλειοψηφίας, που απαξίωνε το χώρο. Η Ανανεωτική Πτέρυγα για λόγους αρχής, κρατήθηκε μακρυά από μια τέτοια διαμάχη, προστατεύοντας το ήθος αυτής της Αριστεράς. Είναι το ζήτημα που επέμενα στις προηγούμενες συνεδριάσεις της ΚΠΕ: Μάχες για τις ιδέες και την πολιτική και μακρυά από τις μάχες για καρέκλα.

Με δεδομένο ότι η πολιτική συνεννόηση αποδεικνύεται ως μέθοδος επαρκέστατη και επειδή οι εμφανίσεις στελεχών στα ΜΜΕ και η λειτουργία των τάσεων ουδεμία σχέση είχαν με το χάος και τη δημοσκοπική καταβαράθρωση στο μετά τις ευρωεκλογές διάστημα, όπου οι ευθύνες εντοπίζονται στο ηγετικό επίπεδο, η επαναφορά τέτοιου τύπου προτάσεων δημιουργεί την υπόνοια άλλου είδους στοχεύσεων.

Η κοινωνία που ονειρευόμαστε θα έχει αστυνομία; Στρατό; ΕΥΠ θα έχει; Ακόμη κι αν προεκτείνω στο πολύ μακρινό μέλλον τη φαντασία μου και φτάσω σε μια πολύ ειδυλλιακή κατάσταση, όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι απολύτως συνειδητοποιημένοι και θα σέβονται τους κανόνες της κοινωνικής συνύπαρξης, κάτι από αυτά θα μείνει. Ή μάλλον, να το πω διαφορετικά, πρώτα φαντάζομαι να καταργείται ο στρατός, μετά η όποια ΚΥΠ και στο τέλος η αστυνομία και πάλι όχι εντελώς.

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ αυτή την περίοδο, κρατάω την ανάσα μου, περιμένοντας να δω πως θα τα πάει η νέα κυβέρνηση. Πως θα τα πάει η χώρα για την ακρίβεια.

Ο φόβος μου, πρίν τις εκλογές, αλλά ταυτόχρονα και η «πρόκληση» , διέβλεπαν ότι θα καλούμασταν να πάρουμε θέση στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που περνάει η χώρα.

Η γνώμη μου ήταν να είμαστε –σε μια τέτοια περίπτωση- μέρος του σχεδίου και περίμενα, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι, ότι τα αποτελέσματα των εκλογών, θα πίεζαν σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Και με τη βούλα της Eurostat πλέον, η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας το 2008 ήταν η κρισιμότερη της Ευρώπης. Αυτή συνδέεται όμως με την ακόμα πιο ανησυχητική κατάσταση στο παραγωγικό σύστημα της χώρας, όπως αναλύεται και στην πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος. Χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, οι νέοι υπουργοί για την ώρα ψάχνουν να αντιμετωπίσουν το ένα πιεστικό πρόβλημα μετά το άλλο, αποκομμένα μεταξύ τους.

Τελικά θα τηρηθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης; Ή θα βουλιάξει στην αναξιοπιστία σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως προέβλεψε ο ηττηθείς πρωθυπουργός και πολλοί από τα αριστερά προσδοκούν;
Το ερώτημα είναι πραγματικό και δεν είναι απλώς (παλαιο) κομματική αντιπαράθεση. Δεν αναφερόμαστε στους τομείς πολιτικής που κυριαρχούνται από τη σχεδιασμένη, ηθελημένη, παραδοσιακή διγλωσσία. Έχουμε άλλο φαινόμενο.

Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα. Αμέσως μετά το τελευταίο, για τον Τσιατούρα τουλάχιστον, «ντου» στα Εξάρχεια, τους προπηλακισμούς και τις συλλήψεις ανήλικων μαθητών αλλά και ενήλικων αριστερών, τις σφοδρές αντιδράσεις από την αριστερά και όχι μόνο, να βλέπουμε μάλλον αιφνιδιασμένοι τον αρμόδιο υπουργό του ΠΑΣΟΚ: