Τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας έχουν ξεκάθαρα δομικό χαρακτήρα. Εκπορεύονται σε μεγάλο βαθμό από το καθεστώς ατιμωρησίας που τα ακολουθεί, αφού σχεδόν ποτέ οι αστυνομικοί δεν λογοδοτούν στη Dικαιοσύνη με τους όρους που κάθε πολίτης θα λογοδοτούσε. Σχετίζονται με την ελάχιστη εκπαίδευση που λαμβάνουν τα αστυνομικά όργανα αλλά και με την καλλιέργεια μιας κουλτούρας «τιμωρών υπεράνω οποιουδήποτε ελέγχου».

Στην ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για τον βαρύτατο τραυματισμό του δεκαεξάχρονου Κώστα Φραγκούλη από σφαίρα αστυνομικού της μονάδας ΔΙ.ΑΣ. περισσεύουν ψεύδη, διαστρεβλώσεις και θολά σημεία. Αν ο συντάκτης της έδρασε αυτοβούλως, συνεχίζοντας την αυτοαθωωτική αστυνομική παράδοση, ή έγραψε ό,τι έγραψε καθ’ υπαγόρευση του υπουργού ΠΡΟΠΟ κ. Τ. Θεοδωρικάκου, δεν θα το μάθουμε. Είτε ένστολος είναι ο νους που πληκτρολόγησε το δελτίο Τύπου είτε πολιτικός, πιθανόν οδηγήθηκε στην απαλλακτική ανάμειξη ελάχιστων ιχνών αλήθειας με πολλά και ποικίλα ψεύδη επειδή συνυπολόγισε τις εξής δύο παραμέτρους, πέραν της παράδοσης που έχει τον μάγκικο τίτλο «Σιγά τώρα μη δώσουμε λογαριασμό»:

Τον Απρίλιο του 2014 η Καναδή τουρίστρια Εμιλι Σπάντον γνώρισε σε ένα μπαρ στο Παρίσι μια ομάδα αστυνομικών. Μετά από λίγη ώρα την προσκάλεσαν να την ξεναγήσουν στο αστυνομικό μέγαρο. 80 λεπτά αργότερα, η Σπάντον βγήκε από το κτίριο κλαμένη, ταραγμένη και καταρρακωμένη. Στον φρουρό ψέλλισε μόνο μια φράση «με βίασαν».

Η ΕΛ.ΑΣ. έχει πέσει σε βαθιά ανυποληψία, προκαλεί ανασφάλεια και έχει μετατραπεί σε παράγοντα κοινωνικής έντασης

Όποιος θέλει αστυνομία τύπου Αμερικής να την πάρει σπίτι του. Να είμαστε ξεκάθαροι. Όποιος φαντασιώνεται αστυνομικούς που βγάζουν το κουμπούρι και πυροβολούν για ψύλλου πήδημα δικαίωμά του, αλλά μια τέτοια αστυνομία σε ευνομούμενες πολιτείες δεν έχει καμία θέση.

Τρία περιστατικά που δείχνουν πώς κινείται η Αστυνομία. Η εξέλιξη των συγκεκριμένων υποθέσεων πρέπει να μας προβληματίσει για την ποιότητα των ερευνών που κάνει, οφείλει όμως να απασχολήσει και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου και τη Δικαιοσύνη που καλείται να αποφασίζει με βάση τα στοιχεία που της προσκομίζουν οι διωκτικές αρχές.

Ο ανηλεής ξυλοδαρμός του νέου στη Νέα Σμύρνη και το δολοφονικό λιντσάρισμα του επίσης νεαρού αστυνομικού δυστυχώς δεν αφορούν μόνο τους δράστες. Είναι ενέργειες που δείχνουν πως σαν κράτος και κοινωνία έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας. Οχι όμως αυτό που επικαλούνται οι «Γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη». Αυτοί δεν υποστηρίζουν ένα αίτημα ενός κρατούμενου, αλλά την ιδεολογία ενός απίστευτου δολοφόνου. Εχουμε πρόβλημα δημοκρατίας, όχι γιατί έχουμε χούντα, αλλά γιατί ακριβώς έχουμε δημοκρατία.

Δεν είναι καθόλου απορίας άξιον ότι στην κόντρα κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, το κύριο σημείο τριβής έχει να κάνει με θέματα νόμου και τάξης. Από το πανεπιστημιακό άσυλο και την αστυνομία στα ΑΕΙ μέχρι τον Κουφοντίνα. Και δεν είναι απορίας άξιον για τον εξής απλούστατο λόγο: αμφότεροι οι αντίδικοι κρίνουν ότι από την όλη υπόθεση θα βγουν κερδισμένοι.

Η κυβέρνηση με μοναδική μέχρι στιγμής παραγωγική καινοτομία, το πρόγραμμα "Ελλάς Ελλήνων Αστυνομικών και Ειδικών Φρουρών", φαίνεται ότι διευρύνει την απασχόληση των νέων στον στρατηγικό για την οικονομία τομέα του "Νόμου και της Τάξης"
Στο διάλογο για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία έχουν ήδη κατατεθεί πολλά επιχειρήματα που εξηγούν την αντίθεση όλης της δημοκρατικής- προοδευτικής μερίδας της πανεπιστημιακής κοινότητας. απέναντι σε ένα μέτρο ακροδεξιάς κοπής και έμπνευσης.

Από τις 4 Μαΐου έως τις 6 Νοεμβρίου είναι κλεισμένο εξάμηνο. Πολύς χρόνος ακόμη και για τη φημισμένη γραφειοκρατία μας. Ωστε λοιπόν στη διάρκειά του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα μπορούσε να έχει καταθέσει στη Βουλή και δύο και πέντε φορές το πόρισμα της επιτροπής Αλιβιζάτου, ανταποκρινόμενος και στις αξιώσεις-εκκλήσεις της αντιπολίτευσης. Εδέησε τελικά, έξι μήνες αφότου το παρέλαβε, ο κ. Χρυσοχοΐδης. Θα ξέρει, βέβαια, ότι το πρώτο μνημόσυνο μετά τα σαράντα είναι του εξαμήνου.

Με το σωφρονιστικό νομοσχέδιο η κυβέρνηση μεταφέρει το δόγμα «Νόμος και τάξη» στις φυλακές και, ταυτόχρονα, δίνει ένα «εξαίρετο» δείγμα ποινικού λαϊκισμού. Μάλιστα εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση απεργάζεται σχέδια μεγαλύτερης συμφόρησης των φυλακών. Κάνει δηλαδή ένα δώρο στον Covid-19!