Διαγενομένου του μεγάλου Σαββάτου των συλλήψεων προέκυψαν ουκ ολίγοι άπιστοι Θωμάδες. «Την έχουν δέσει την υπόθεση;». Μετά τις μη προφυλακίσεις ενέσκηψαν οι Επιμηθείς και, ακόμη περισσότεροι. Οι ζηλωτές. «Show το ‘κανε ο Σαμαράς για να κερδίσει ψήφους, βιάστηκε και τώρα θα σπάσει τα μούτρα του» λένε, οι εξ ευωνύμων χωρίς να κρύβουν ότι από την αμηχανία έπεσαν στη χαιρεκακία.

O Orwa Nyrabia, διευθυντής του πρωτοποριακού φεστιβάλ ντοκιμαντέρ DOCBOX στη Δαμασκό, έλαβε τον Ιούνιο του 2011 μια λακωνική επιστολή από την Κρατική Επιτροπή για τον κινηματογράφο. «Δεν θα χρηματοδοτηθεί το Φεστιβάλ διότι δε συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμά του ταινίες, οι οποίες αναδεικνύουν την εθνική ταυτότητα και τον πολιτισμό της Συρίας». Μου εξήγησε τι είδους ταινίες «αναδεικνύουν… κ.λπ., κ.λπ., κατά την άποψη του καθεστώτος Άσαντ.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ, αλλά να αλλάξει εν λειτουργία. Δεκάδες λόγοι. Ο τελευταίος από αυτούς, αλλά, καθόλου ασήμαντος, ήταν η μετάδοση και στην Ελλάδα του μεγαλύτερου διεθνούς τηλεοπτικού-πολιτιστικού κατορθώματος: 24 ώρες ελληνικό πρόγραμμα σε παγκόσμια μετάδοση από το πολιτιστικό παιδί του Κολ και του Μιτεράν, το ARTE.

Ας αρχίσουμε από τα πρόσφατα λάθη ως προς την επιλογή να γίνουν ή να μη γίνουν πρόωρες εκλογές. Ήταν λάθος του Γιώργου Παπανδρέου να μη κάνει πρόωρες εκλογές τον Οκτώβριο 2010, ταυτόχρονα με τις δημοτικές -περιφερειακές. Είχε την προφανή δημοκρατική νομιμοποίηση να κάνει εκλογές διότι με άλλη πολιτική εξελέγη πρωθυπουργός κι άλλη αναγκάστηκε να εφαρμόσει. Οι Περιφερειακές εκλογές απέδειξαν ότι θα τις κέρδιζε και το πολιτικό τοπίο θα είχε αλλάξει ριζικά. Κυριολεκτικά στο παρά πέντε ο ΓΑΠ απέρριψε τη σχετική εισήγηση.

1965, καλοκαίρι, τέτοιες μέρες περίπου. Μετά τα Ιουλιανά και ενώ οι κυβερνήσεις των αποστατών παραιτούνται την επομένη της ορκωμοσίας -κάποτε και πριν την ορκωμοσία- ένα προπύργιο του Γεωργίου Παπανδρέου παραμένει αλώβητο. Το ΕΙΡ, η κρατική ραδιοφωνία. Ο Σάκης Πεπονής αρνείται να παραιτηθεί. Ο αρχηγός της ΕΡΕ και ο φίλα προσκείμενος τύπος απαιτούν την απόλυση του Πεπονή και χαρακτηρίζουν το ΕΙΡ "Πεπονόφωνον"! Ο Σάκης, απτόητος, αρνείται να παραιτηθεί και στο παρασκήνιο μαίνεται μάχη για τον αντικαταστάτη του. Η εφημερίδα Ελευθερία, του Κόκκα, κυκλοφόρησε με «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα: Διωγμός εναντίον των νέων. Το ρεπορτάζ για τον διωγμό ήταν το εξής:

Οι εμφύλιοι, σε αντίθεση με τους άλλους πολέμους, πρώτα γίνονται, κατόπιν κηρύσσονται και αργότερα, πολύ αργότερα, αναγνωρίζονται ως εμφύλιοι. Για το ΚΚΕ οι ένοπλες συγκρούσεις 46-49 ήταν στην αρχή «αυτοάμυνα», κατόπιν το «δεύτερο αντάρτικο» και, τέλος, «αντιιμπεριαλιστικός αντιμοναρχικός αγώνας.». Για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν «συμμοριτοπόλεμος». Οι κληρονόμοι των δύο παρατάξεων συμπίπτουν στην ονοματολογία «εμφύλιος», μόνο μετά το 1981. Προηγήθηκαν οι κομμουνιστές, αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε η καθαίρεση του Ζαχαριάδη και, 20 χρόνια αργότερα, το ΚΚΕ εσωτερικού να αποκηρύξει τον εμφύλιο πόλεμο

Πήρα μια ιδέα από τη μετά-Μουμπάρακ Αίγυπτο τον Δεκέμβρη του 2011. Προσκεκλημένος, μαζί με τη Μαριλένα Σημίτη από το Goethe Αθηνών και Καΐρου, πήρα μέρος στο Forum Culture & Politcs μαζί με σαράντα ακτιβιστές-καλλιτέχνες και διανοουμένους από όλο το Arab Spring και την Ευρώπη. Φυσικά, αυτό δε με κάνει ειδικό. Από τον Μάρτιο 2011 κρατώ μια τακτική επικοινωνία με ένα δίκτυο κινηματογραφιστών-ακτιβιστών στην Αίγυπτο. Ήταν όλοι τους στην πλατεία Ταχρίρ. Τότε και τώρα. Τότε ζητούσαν δημοκρατία. Αυτοί δεν ήθελαν το Ισλάμ. Τώρα ζητούσαν πάλι δημοκρατία.

Aπευθύνομαι σε σας διότι μας ενώνουν τέσσερα πάθη: Τα νούμερα, οι μεταρρυθμίσεις, μια τηλεόραση και μια γυναίκα. Μην τρομάζετε. Θα εξηγηθώ. Είμαι βέβαιος ότι οι υπηρεσίες press clipping, τις οποίες χρησιμοποιείτε στην Αθήνα, θα σας έχουν στείλει και το ακόλουθο απόκομμα - αντιγράφω από το ΒΗΜΑ: «Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με πληροφορίες, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Χ. Σταϊκούρας απελευθέρωσε από τα αποθεματικά του προϋπολογισμού στην Τράπεζα της Ελλάδας 250 εκατ. ευρώ για τις αποζημιώσεις στην ΕΡΤ.».

Διάβαζα την καταγγελία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μεταλλείων-Λιγνιτορυχείων-Λατομείων Ελλάδας κατά του Αλέξη Τσίπρα και έτριβα τα μάτια μου.Με έπιασαν οι αμφιβολίες και τα φαντάσματα του παρελθόντος. «Λές να ‘χουμε να κάνουμε με συνδικαλιστές τύπου Τακου Μακρή ; Μην είναι τίποτα βαλτοί;» Εψαξα και κατάλαβα ότι είναι εργάτες από κείνους, που «δένουνε τ΄ατσάλι». Πιο εργάτες στη σημερινή αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα δε γίνεται.

Πολιτικό ρεπορτάζ χωρίς ίντριγκα, ονόματα και διαλόγους, δεν είναι ρεπορτάζ, είναι εγγαστριμυθία - έλεγαν οι παλιοί. Έχουμε και λέμε, λοιπόν, για το αντι-ρατσιστικό νομοσχέδιο. Ο Κώστας Καραγκούνης, υφυπουργός Δικαιοσύνης, ενημερώνει -πριν από το Πάσχα- τον, προϊστάμενό του κατά τα άλλα, υπουργό Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη ότι «το Μαξίμου επείγεται για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Έχουν διατυπωθεί παράπονα από τις Βρυξέλλες ότι καθυστερούμε, επίκειται και η επίσκεψη επιτρόπου για τους δικαιούμενους ασύλου…».

Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε και θα δείτε.

Ώστε εξεπλάγημεν από το εύρημα της δημοσκόπησης «30% πιστεύουν ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στη δικτατορία». Όμως, δεν είχαμε απορίες για το απεχθές σύνθημα «η χούντα δεν έπεσε το ΄73». Έλα, όμως, που και τα δυο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Όχι, δεν εννοώ ότι οι μεν «δεν θυμούνται καλά» και οι δε ότι «κάνουν λάθος στην ημερομηνία» μόνο και μόνο για να ταιριάξουν τη ρίμα με το επόμενο στιχάκι «εμείς θα την γκρεμίσουμε σε τούτη την πλατεία» (εβδομήντα -τρία/πλα-τεία).