Η χειρόγραφη ανακοίνωση “NO SPEAK ENGLISH” έξω από το εκδοτήριο του μετρό για το δρομολόγιο Σύνταγμα – Αεροδρόμιο, δηλαδή της πιο τουριστικής διαδρομής.

Η μεταστροφή στο δρόμο προς το έδρανο της βουλευτού κα. Μάρκου, η οποία εισήγηθηκε στην ολομέλεια το ΟΧΙ ως προς την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια εκ μέρους της ΝΔ, αλλά στη συνέχεια ψήφισε ΝΑΙ.

Η φωτογραφία του συνδικαλιστή με το κομπολόι, από το πρόσφατο συλλαλητήριο της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ όπου χρησιμοποιεί το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη ως πεζούλι.

Μετά από 10 χρόνια κρίσης, 7 χρόνια μνημονίων είναι φανερό ότι το πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη της παραγωγικής δύναμης. Μέσα σε αυτά τα χρόνια αλλά και πολύ περισσότερα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, οι Έλληνες απώλεσαν την παραγωγική τους ικανότητα. Τα αίτια πλέον είναι γνωστά και φανερά: Η επιδοματική πολιτική και ο πελατειασμός που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες. Οι επιδοτήσεις αντί για εργαλεία έγιναν εισόδημα και η εσωστρέφεια της δουλειάς πίσω από ένα γραφείο αυτοσκοπός. Έτσι, το ταλέντο των ανθρώπων και του τόπου έμεινε αναξιοποίητο.

Η διακοπή του διαλόγου για την ανασυγκρότηση του χώρου της Δημοκρατικής Παράταξης γέμισε πολλούς ενεργούς πολίτες με απογοήτευση. Είναι μάλιστα σημαντικό ότι αυτοί διατάσσονται οριζόντια σε κάθε συλλογικότητα και συνυπάρχουν με όσους έβλεπαν επιφυλακτικά ή καχύποπτα τον διάλογο.

Θεωρώ ότι πρόκειται για αναβολή κι όχι οριστική ματαίωση του εγχειρήματος, γι’ αυτό οι προωθητικές δυνάμεις μέσα στις συλλογικότητες πρέπει να ενεργοποιηθούν, όχι σαν ένα συνονθύλευμα με μόνο σύνθημα την ενοποίηση του χώρου, αλλά με ουσιώδη και ειλικρινή λόγο.

Το συνέδριο της ΝΔ και ειδικά η ομιλία του K. Μητσοτάκη, αναδεικνύει σημαντικά ερωτήματα για απάντηση και προς το πολιτικό προσωπικό του μεσαίου χώρου αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες.
Κατά την ομιλία του ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε θαυμαστής του έργου όλων των προκατόχων του που διετέλεσαν Πρωθυπουργοί. Κι αν η επίκληση στο έργου τού πατέρα του και σ’ αυτό του “εθνάρχη” είναι εύλογη, ποιος ο συνδετικός κρίκος κυβερνήσεως Καραμανλή και Σαμαρά;
Ακόμα, ήπιε νερό στο όνομα προέδρων όπως ο Ράλλης και ο Αβέρωφ και όλα αυτά σε ένα συνέδριο που υποτίθεται σηματοδοτεί το “fresh start” και το “οξυγόνο” στην πολιτική ζωή της χώρας.

Τη Δευτέρα (7/3) πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, η Σύνοδος Κορυφής μεταξύ ΕΕ – Τουρκίας και σίγουρα αποτελεί τη σημαντικότερη εξέλιξη σε επίπεδο αποφάσεων για το προσφυγικό. Με αφορμή, λοιπόν, το υλικό που μας προσέφερε το παραπάνω γεγονός ως προς τους συσχετισμούς και τις συμμαχίες που διαμορφώθηκαν κι όχι ως προς τις αποφάσεις που ελήφθησαν, εντοπίζεται ένα σπουδαίο εύρημα.

Από το ξέσπασμα της κρίσης έως και σήμερα, πολλοί κομματικοί μηχανισμοί και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης διαμόρφωσε τη θεωρία ότι η μάχη που πρέπει να διεξαχθεί στον ευρωπαϊκό χώρο είναι αυτή κατά της λιτότητας.

Αυτή την περίοδο διανύουμε τη δεύτερη φάση διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου μετά την υπογραφή της συμφωνίας, του αχρείαστου 3ου Μνημονίου και την οικονομική κατάρρευση, έχουμε μεταβεί πλέον στο στάδιο της σήψης της χώρας. Βιώνουμε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και έπειτα μια αργή αλλά μεθοδική αποσύνθεση των θεσμών – των πυλώνων δηλαδή της Δημοκρατίας- μέσω ωμών παρεμβάσεων της κυβέρνησης, τις οποίες σπεύδει να δικαιολογήσει με την επαναφορά στο δημόσιο λόγο των πιο αντιαισθητικών συνθημάτων της μεταπολίτευσης και ενός υπόκωφου ρεβανσισμού.

Διάβασα κι εγώ τις προάλλες το κείμενο του Ν. Ρωμανού και του Π. Αργυρού. Μετά την ανάγνωσή του είχα δύο επιλογές: να το προσπεράσω αβασάνιστα ή να προβληματιστώ. Επέλεξα το δεύτερο, παραμερίζοντας το γεγονός ότι η σημερινή αναρχία που επικαλείται το κείμενο είναι απο-ιδεολογικοποιημένη και συμβαδίζει με το κοινό έγκλημα. Επικεντρώθηκα στο γεγονός ότι η αναρχία βρίσκει ευήκοα ώτα σε μεγάλο μέρος των νέων –σαν κι εμένα- αλλά και ότι στην Ελλάδα δε συζητάμε και επί της ουσίας για θέματα όπως αυτό, η τρομοκρατία, o φασισμός κα με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η Δημοκρατία ως αδύναμη.

Για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση το θέμα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Δε συμμερίζομαι ωστόσο ούτε τον όρο ανασυγκρότηση με την έννοια της παλινόρθωσης, ούτε την αοριστία της κεντροαριστεράς, για λόγους που θα αναφέρω στη συνέχεια. Στο άρθρο αυτό, λοιπόν, θα αναφερθώ στη θεμελίωση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι τα εξής:

1.Υπάρχει ανάγκη για την ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου;

2.Τί πρέπει να κάνουμε τώρα;

3.Ποιά θα πρέπει να είναι η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα;