Το σημερινό φαινόμενο της σοσιαλδημοκρατικής υποχώρησης δεν είναι μόνον ελληνικό, αφορά σχεδόν το σύνολο της Ευρώπης, σε κάθε περίπτωση της Νότιας Ευρώπης. Ορισμένοι το χρεώνουν στην ήττα των πολιτικών του μπλερισμού, στη μία ή την άλλη εκδοχή του. Η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας Λιονέλ Ζοσπέν, το 1999, σύμφωνα με την οποία «το κράτος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα», απευθυνόμενος σε εργαζομένους που έχαναν τις θέσεις εργασίας τους, θα μπορούσε να είναι μια συμβολική αφετηρία έναρξης της σοσιαλδημοκρατικής κρίσης

Υπάρχει μια βαθιά υποκριτική αντίληψη για την πολιτική, που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ερντογανική». Συνίσταται στη σχετικοποίηση του πολιτικού κινδύνου που αντιπροσωπεύει, για παράδειγμα, η ισλαμιστική (και όχι ισλαμική) τρομοκρατία, η στάση της συγκατάβασης, του καλοπιάσματος, η αναγωγή του «προβλήματος» σε κοινωνικο-οικονομικά αίτια, σε ζητήματα ενσωμάτωσης των μεταναστών, κ.λπ.

Μεγάλο θόρυβο ξεσήκωσε προ ολίγων ημερών δήλωση του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ στο γαλλικό ραδιόφωνο, σύμφωνα με την οποία πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι οι επιλογές του λαού, όταν για παράδειγμα αυτός ψηφίζει ένα ναζιστικό κόμμα ή αποφασίζει την έξοδο της χώρας του από την Ευρωπαϊκή Ένωση (περίπτωση Brexit), είναι υπεράνω κριτικής.

«Συντηρητισμός και επαναστατικότητα συνυπάρχουν στα ίδια πρόσωπα» επεσήμαινε στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής ο Αντώνης Καρακούσης παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας τα αποτελέσματα μιας ενδιαφέρουσας έρευνας γνώμης που φιλοξένησε η εφημερίδα. Η άνοδος ακραίων συναισθημάτων και αντιφατικών επιλογών εκφραζόμενων από το ίδιο πρόσωπο εκπλήσσει, και φαντάζει ακατανόητη.

Η απειλή εξόδου της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό, όπως αυτή καταγράφηκε στο συνέδριο του κόμματος την περασμένη εβδομάδα, πραγματικά σημαίνει ένα ορισμένο τέλος εποχής για τον συγκεκριμένο χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς».

Είναι άκρως παρακινδυνευμένη οποιαδήποτε πρόβλεψη για τις επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα από τις εξελίξεις στην οικονομία και την εμπλοκή του ΔΝΤ. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, από την έκρηξη του «συστήματος», λόγω σοβαρών κοινωνικών εντάσεων, μέχρι την παράδοξη, από μια πρώτη προσέγγιση, διαιώνιση, με οριακές διαφοροποιήσεις, του γνωστού συσχετισμού μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, έστω αποδυναμωμένων.

Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, η εσωκομματική αναμέτρηση στη Ν.Δ. διεξάγεται με όρους «προόδου» / «συντήρησης». Κυρίως οι οπαδοί-στελέχη της πρώτης, που θέλουν να αναγνωρίζονται στο διάβημα της Ντόρας Μπακογιάννη, θεωρούν ότι μια σαφής εκσυγχρονιστική προοπτική για το κόμμα είναι κάτι περισσότερο από επιβεβλημένη

Η λεγόμενη χαλάρωση των κομματικών ταυτίσεων έχει καταστεί ένα κεντρικό μοτίβο για την προσέγγιση της εκλογικής συμπεριφοράς μερίδας πολιτών. Και αναμφισβήτητα περιγράφει μια πραγματικότητα.

Μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει η αποδοχή μιας εργαλειακής χρήσης του λεγόμενου δικαιώματος στη διαφορά;

Οι δυτικές δημοκρατικές και εκκοσμικευμένες κοινωνίες, στο όνομα μιας τέτοιας χρήσης του εν λόγω δικαιώματος, θα πρέπει να ανεχθούν μια θρησκευτικού τύπου αμφίεση για τις γυναίκες;

Η συντριπτική ήττα που υπέστη η Σοσιαλδημοκρατία στις ευρωεκλογές θέτει σύμφωνα με τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις το ακόλουθο ερώτημα: Μήπως βρισκόμαστε στην απαρχή της παρακμής και του μαρασμού του μεταπολεμικού σοσιαλδημοκρατικού δένδρου;

Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι σημερινό και απ΄ ό,τι φαίνεται ούτε πρόσκαιρο φαινόμενο. Συναρτάται με την αποεθνικοποίηση των λεγομένων κοινωνικών λειτουργιών του κράτους, διαδικασία που και η ίδια η σοσιαλδημοκρατία προώθησε με τη μετάβαση από την προστασία του παραδοσιακού κοινωνικού κράτους προς μια ρευστοποιημένη δια-κοινωνική αλληλεγγύη

Τι λέει η Ρουαγιάλ για την κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και όλης της Αριστεράς, των «αριστερών», όπως ονομάζει το σύνολο των αριστερών δυνάμεων που επιζητούν με τον τρόπο τους τη ρήξη με την αδηφάγο νεο-φιλελεύθερη μορφή καπιταλισμού;