Τον Ιούλιο έγιναν στην Αγγλία τρεις bi-elections όπως προβλέπει το εκλογικό σύστημα της χώρας, το οποίο διαφέρει από το δικό μας. Στην Ελλάδα όταν μία βουλευτική έδρα χηρεύσει λόγω παραίτησης ή θανάτου τη θέση του απελθόντος παίρνει ο πρώτος επιλαχών του ίδιου κόμματος.

Στην Αγγλία όμως οι εκλογικές περιφέρειες είναι μονοεδρικές και δεν υπάρχουν επιλαχόντες, συνεπώς η μόνη λύση είναι να επαναληφθεί η αρχική διαδικασία. Με λίγα λόγια οι bi-elections, κάτι σαν μίνι εκλογές, αποτυπώνουν την ισχύουσα σήμερα λαϊκή βούληση και υπό αυτή την έννοια, ως ανεμογράφοι, μας δίνουν τη δυνατότητα να προβλέψουμε το αποτέλεσμα των επόμενων γενικών εκλογών.

Μία φορά και ένα καιρό υπήρχε η Μεγάλη Βρετανία. Αποικιοκρατική δύναμη όπου τον 190 αιώνα «δεν έδυε ο ήλιος». Σταδιακά είχε κυριαρχήσει απόλυτα απέναντι στις άλλες αποικιοκρατικές δυνάμεις του 17ου και 18ου αιώνα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Γαλλία). Την περίοδο του «επίσημου ιμπεριαλισμού», 1880-1910, νέες βιομηχανικές δυνάμεις διεκδίκησαν μέρος της ισχύς της Βρετανίας. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, το Βέλγιο. Το διακύβευμα ήταν ο διαμελισμός της Αφρικής, οι υπό διάλυση αυτοκρατορίες, η Οθωμανική και η Αυστρο-Ουγγρική και οι ευρύτερες αναδιατάξεις στην Κεντρική και Ανατολική Ασία, μαζί και την Κίνα.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου σημειώθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο βίαιες κοινωνικές διαμαρτυρίες για την ακρίβεια, με κύριο χαρακτηριστικό τον αχειραγώγητο από κόμματα και συνδικάτα χαρακτήρα τους.

Το θέμα σκιάστηκε από τον μιντιακό κουρνιαχτό του θανάτου και της κηδείας της βασίλισσας Ελισάβετ.

Ακολούθησε μια δεύτερη μετά τις διαμαρτυρίες μομφή στην Τρας, αυτή των αγορών, οι οποίες προφανώς προεξοφλούν ότι η οικονομική της πολιτική οδηγεί τη χώρα σε αχαρτογράφητη περιοχή.

Η Βρετανία μετά την έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το γνωστό Brexit, βρίσκεται σε μια περιδίνηση. Η οικονομία της έχει υποστεί υποχώρηση, καθώς η χώρα δεν θεωρείται πλέον το ίδιο ασφαλής για επενδύσεις και χρηματο-οικονομικές δραστηριότητες. Το εμπόριο πλήττεται διότι πλέον επιβαρύνονται με μεγάλες γραφειοκρατικές διαδικασίες και καθυστερήσεις οι συναλλαγές της με τις χώρες - μέλη της Ε.Ε. λόγω επαναφοράς τελωνειακών ελέγχων.

Αφού η κ. Ελίζαμπεθ Μαίρη Τρας «διαθέτει το σωστό σχέδιο για τη Μεγάλη Βρετανία», έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν οι κάτοικοι της χώρας, που, αφότου διολίσθησε στη μετριοπάθεια και έπαψε να φέρεται σαν να είναι ο πλανήτης όλος, φέρεται σαν να είναι ολόκληρη αυτάρκης ήπειρος. Γιατί να ανησυχούν ενώ επαινείται η νέα πρωθυπουργός τους; Μα επειδή τον έπαινό της έπλεξε ο προκάτοχός της κ. Μπόρις Τζόνσον, πολιτικός σπάνιας ευθυκρισίας, σοφός, φιλαλήθης και επιπλέον φιλέλλην – ή, τέλος πάντων, φίλος των ελληνικών ακρογιαλιών.

Ο Μπόρις Τζόνσον έχει πει ότι θα φύγει από την Ντάουνινγκ Στριτ με το κεφάλι ψηλά, για να εισπράξει την απάντηση με μορφή ερώτησης «ποιος θα το κρατάει;».

Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι ότι θα πάει άκλαυτος και ταυτόχρονα θα μείνει στην Ιστορία. Ακλαυτος επειδή αποδείχτηκε ψεύτης, εγωκεντρικός με έντονο αίσθημα ατιμωρησίας και ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αξιώματός του. Και θα παραμείνει στην Ιστορία γιατί έχοντας εξασφαλίσει μια πλειοψηφία ογδόντα βουλευτών –πράγμα σπάνιο– κατάφερε να ενοχλήσει όχι την αντιπολίτευση, αλλά τους δικούς του μέσα και έξω από τη Βουλή των Κοινοτήτων

Αν ο σκοπός μιας επιχείρησης είναι να παράγει αξία, τι εννοούμε ως αξία; Τη διανομή κερδών για τους μετόχους της ή την παραγωγή οφέλους για τους συμμέτοχους της – κοινωνία, περιβάλλον, πελάτες, προμηθευτές, μισθωτούς; Ο αρχισυντάκτης των Financial Times (F.T.) L. Barber, άρχιζε την ομιλία του γι’ αυτό το θέμα στη Βρετανική Ακαδημία, στις 26 Νοεμβρίου, προσφεύγοντας στα ακόλουθα λόγια ενός σπουδαίου κοινωνιολόγου: Η επιχείρηση που κερδίζει επειδή πληρώνει την εργασία με λιγότερα από όσα απαιτούνται προς το ζην, δεν είναι καν επιχείρηση, γιατί το μέρισμά της το αντλεί εις βάρος του ζωτικού κεφαλαίου της, εις βάρος της ζωής, της υγείας και της ευτυχίας των μισθωτών της.

Τα νεοσύστατα σωματεία αποτελούν αντανάκλαση ισχυρών τάσεων που διαμορφώνονται σε σύγχρονες οικονομίες. Όσο οι επισφαλείς και προσωρινές δουλειές κερδίζουν έδαφος, ιδίως ανάμεσα στους μετανάστες και τους νέους, προκύπτουν νέες ομάδες για να αντιμετωπίσουν τη ζήτηση για εργασιακούς χώρους με λιγότερα μέτρα προστασίας. Και αναγκάζουν τα καθιερωμένα συνδικάτα να αγωνίζονται να προστατεύσουν την επικράτειά τους.