Πήρα μια ιδέα από τη μετά-Μουμπάρακ Αίγυπτο τον Δεκέμβρη του 2011. Προσκεκλημένος, μαζί με τη Μαριλένα Σημίτη από το Goethe Αθηνών και Καΐρου, πήρα μέρος στο Forum Culture & Politcs μαζί με σαράντα ακτιβιστές-καλλιτέχνες και διανοουμένους από όλο το Arab Spring και την Ευρώπη. Φυσικά, αυτό δε με κάνει ειδικό. Από τον Μάρτιο 2011 κρατώ μια τακτική επικοινωνία με ένα δίκτυο κινηματογραφιστών-ακτιβιστών στην Αίγυπτο. Ήταν όλοι τους στην πλατεία Ταχρίρ. Τότε και τώρα. Τότε ζητούσαν δημοκρατία. Αυτοί δεν ήθελαν το Ισλάμ. Τώρα ζητούσαν πάλι δημοκρατία.

Η αναγνώριση από τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι το καθεστώς Άσαντ στη Συρία έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα εναντίον των αντικαθεστωτικών δημιουργεί νέα δεδομένα. Οι δυνάμεις του Άσαντ πέρασαν την «κόκκινη γραμμή» όπως το έθεσε ο Μπαράκ Ομπάμα.

Στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Βήμα της Κυριακής αναδεικνύεται μια ακόμη φορά η σταθερή αύξηση των ποσοστών της Δημ. Αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα από 2.3% (εκτίμηση της χωρίς ανάγωγη της Κάπα Research) τον προηγούμενο μήνα το ποσοστό της Δημ. Αριστεράς κυμαίνεται στο 4.2% (χωρίς ανάγωγη). Με αναγωγή το εκλογικό ποσοστό ανεβαίνει στο 5.7% . Αναλυτικά τα αποτελέσματα με αναγωγή είναι : ΝΔ 30% , Πασοκ 20% , ΚΚΕ 12,4% , Λαος 8,5% Συριζα 7% , Δημ. Αριστερά 5,7% , Οικ. Πράσινοι 4,6% , Δημ. Συμμαχία 3,5% , Άρμα 2,4% , λοιπά 5,6%.

Τέλος στην ερώτηση για το πιο δημοφιλή πολίτικο πρόσωπο ο Φ. Κουβέλης αναδεικνύεται πρώτος με 56 % θετικές γνώμες.

Ομότιμος καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών στο Πάντειο και βαθύς γνώστης των τεκταινομένων στον αραβικό κόσμο, ο Αλέκος Κούτσης σχολίασε, λίγες μόλις ώρες από την επιβεβαίωση της είδησης του θανάτου του Μουαμάρ Καντάφι, τις επιπτώσεις στην κατάσταση στη Λιβύη. Η οικοδόμηση κρατικού μηχανισμού θα συναντήσει τεράστιες δυσκολίες...

Για την αρχή όταν ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρίς και προσπάθησε να ενώσει τις φυλές σε κράτος. Και για το φρικτό τέλος που του έδωσαν οι «αντικαθεστωτικοί» της τελευταίας στιγμής, που πριν ένα χρόνο τον αποθέωναν. Που τον βασάνισαν πριν τον εκτελέσουν εν ψυχρώ κραυγάζοντας «Αλλάχ ακμπάρ» ( Πόσο μεγάλος δολοφόνος είναι αυτός ο Θεός του Ισλάμ και όχι μόνο).

Ο Μουαμάρ Αλ Καντάφι θα συμπλήρωνε την περασμένη Πέμπτη 42 χρόνια στην εξουσία. Η επέτειος δεν γιορτάστηκε, ο Καντάφι κάπου κρύβεται εδώ και ένα μήνα στέλνοντας το μήνυμα ότι «δεν θα παραδοθεί ποτέ», όμως είναι πλέον προφανές ότι έχει χάσει την εξουσία.
Την ίδια μέρα στο Παρίσι ένας λαμπερός Νικολά Σαρκοζί υποδεχόταν πρώτα το εθνικό μεταβατικό συμβούλιο της Λιβύης -τον πρόεδρό του Μουσταφά Αμπντούλ Τζαλίλ και τον πρόεδρο της μεταβατικής κυβέρνησης Μαχμούντ Τζιμπρίλ- και στη συνέχεια τους ηγέτες 31 κρατών, μια πλειάδα υπουργών Εξωτερικών από άλλες 30 χώρες, με κορυφαία την Αμερικανίδα Χίλαρι Κλίντον, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης για να συζητήσουν το μέλλον της Λιβύης μετά τον Καντάφι.

O Καντάφι απειλούσε με ματοκύλισμα τη Βεγγάζη και ο άμαχος πληθυσμός αντιμετώπιζε άμεσο κίνδυνο. Ήταν σαφές πως στο «συμβούλιο ασφαλείας» είχε διαμορφωθεί μια πλειοψηφία υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης, που υποστηριζόταν επίσης από τον «αραβικό σύνδεσμο» και την «ισλαμική διάσκεψη». Τι άλλο χρειαζόταν η γερμανική κυβέρνηση για να συμφωνήσει;

Ενώ το δικτατορικό καθεστώς του συνταγματάρχη Καντάφι, πολύ σύντομα μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης στη Λιβύη, δέχτηκε οξύτατη κριτική από δυτικές και αραβικές χώρες και η Αραβική Λίγκα υπερψήφισε την απόφαση του ΟΗΕ που οδήγησε στη νατοϊκή επέμβαση, γιατί άραγε τα πράγματα εξελίσσονται πολύ πιο αργά για το συριακό καθεστώς, παρόλο που ασκεί ανάλογη, αν όχι μεγαλύτερη, αιματηρή καταστολή στο εσωτερικό της χώρας;

Μερικές φορές η ζωή (και η πολιτική) βάζουν δύσκολα ερωτήματα, κι ακόμα δυσκολότερα διλήμματα.

Ένα τέτοιο δίλημμα -θα το θυμάστε- ήταν, πριν από μερικά χρόνια, αυτό που παρουσιάστηκε στην Αλγερία. Μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο, στον οποίο οι φονταμενταλιστές έκαναν επίδειξη της αγριάδας τους, μερικές φορές αφανίζοντας ολόκληρα χωριά και σκοτώνοντας με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους μόνους εναπομείναντες σε αυτά, τις γυναίκες και τα παιδιά, προκηρύσσονται εκλογές.

Βαθύς γνώστης της αραβικής πραγματικότητας (ένας από τους λίγους πανεπιστημιακούς που γνωρίζουν άπταιστα αραβικά) ο Αλέκος Κούτσης, ομότιμος καθηγητής μεσανατολικών σπουδών στο Πάντειο, "αποκρυπτογραφεί" στην "Αυγή" της Κυριακής το πώς φθάσαμε σήμερα στην εμπόλεμη κατάσταση στη Λιβύη και πώς εξηγείται η στάση της Δύσης.

Η Μανσουριά Μοκεφί, ερευνήτρια, υπεύθυνη προγράμματος για τη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ στο γαλλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, περιγράφει τα διακυβεύματα της διεθνούς επέμβασης στη Λιβύη.

Οι πρώτες ηµέρες της επίθεσης κατά του Καντάφι µεβρήκαν µεταξύ Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και Βερολίνου να συζητώ όλη µέρα, σε ψυχρά, γυάλινα κτίρια, µε τραπεζίτες και οικονοµικούς αναλυτές σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και το βράδυ να κάνω ζάπινγκ ανάµεσα στα ενθουσιώδη αγγλόφωνα δίκτυα που πάσχιζαν να στήσουν µια υπερπαραγωγή Βαγδάτης στο φτωχό σκηνικό της Τρίπολης