Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος μιλώντας στο ΜEGA για το θέμα των συνεργασιών είπε μεταξύ άλλων: «Η πλειοψηφία των πολιτών λέει “βρείτε τα” για να έχουμε μiα λύση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μία πρωτοβουλία και είπαμε ότι είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε. Από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά υπήρξε άρνηση ή καθυστέρηση προκειμένου να διαμορφωθεί προοδευτική απάντηση. Αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων».

…Ας σκεφτούμε και την προοπτική για την πρόοδο της χώρας, αν μετά τα αδιέξοδα των πρώτων εκλογών ο Κυρ. Μητσοτάκης προκηρύξει και δεύτερες και απειλεί και…τρίτες, έως ότου κατακτήσει την αυτοδυναμία.

Οι προοδευτικές δυνάμεις θα συνεχίσουν τους σημερινούς δισταγμούς, τις αρνήσεις συμπόρευσης και …τις περίεργες αριθμητικές πράξεις;

Θα μένουν αδιάφορες;

Να επιλέξει ο κόσμος της παράταξης την ηγεσία του κόμματος για την απαλλαγή από την ΝΔ και τις πολιτικές της - Το αίμα νερό δεν γίνεται με τη Νέα Αριστερά - Η Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει μετατραπεί σε σύγχρονο Δον Κιχώτη που για λογαριασμό του κ. Μητσοτάκη περιπολεί σε υπαρκτά και ανύπαρκτα λαγούμια και υπονόμους κυνηγώντας τους δικούς της ανεμόμυλους.

«Η συνεργασία στο Δήμο, όντως είναι το πιο πετυχημένο παράδειγμα νίκης και διοίκησης από τον προοδευτικό χώρο τα τελευταία χρόνια», δηλώνει στο Dnews ο Κώστας Ζαχαριάδης, που τάσσεται υπέρ ενιαίου ψηφοδελτίου των προοδευτικών δυνάμεων στις προσεχείς εκλογές.

Η ΝΔ φθίνει πολιτικά και εκλογικά. Και η ισχυρή πρωθυπουργική εικόνα του κ. Μητσοτάκη, αποσυντίθεται.

Το θεμελιακό υπόβαθρο, αυτής της καθίζησης, είναι η αναξιοπιστία και η απονομιμοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Παράλληλα όμως δημιουργείται, μια ευρύτερη και διάχυτη κοινωνική και πολιτική δυσπιστία, που φέρνει στην επιφάνεια σταδιακά, μια «νέα πολιτική σκηνή», με ασύμμετρες εκλογικές συμπεριφορές και επιλογές των πολιτών.

...Η παραδοσιακή «πολυσυλλεκτικότητα» πέθανε μαζί με την «οικογενειακή ηγεμονία». Σήμερα το διακύβευμα είναι ένα ενιαίο κομματικό ή εκλογικό σχήμα, σχετικά ομοιογενές και αξίοπιστο με ένα πρόγραμμα Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης. Ριζοσπαστικό εκ των πραγμάτων. Πέρα από το παραδοσιακούς διαχωρισμούς. Με δυνάμεις από όλα τα κόμματα. Και με δυνάμεις που θα μείνουν στο περιθώριο. Ή θα το τολμήσουν, με υπερβάσεις, οι κομματικές ηγεσίες και ηγεμονικές ομάδες στο Κέντρο και την Αριστερά ή θα συνεχίσουν την πολιτικά αδιάφορη, εν συνόλω, πορεία τους. Και κυρίως δεν θα αποτελέσουν το κατεπείγον του «φραγμού κατά της Ακροδεξιάς» και της επίθεσης «στη δημοκρατία και τους θεσμούς» της.

Δεδομένων του κατακερματισμού, της απώλειας επιρροής και της απαξίωσης των συριζογενών κομμάτων, η Αριστερά δεν θα είναι κόμμα εξουσίας για απροσδιόριστο διάστημα. Τι θα μπορούσαν, όμως, να κάνουν για να επιβιώσει ο αριστερός πολιτικός χώρος;

Προϋπόθεση είναι να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη. Να αφήσουν πίσω τους τη μνησικακία όλες οι πλευρές. Γιατί, τελικά, όλοι ανεξαιρέτως μοιράζονται κοινές ευθύνες, αλλά και κάποιους κοινούς στόχους. Σε αυτούς πρέπει να επικεντρωθούν, δημιουργώντας πρωτοβουλίες στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή.

Η προγραμματισμένη συζήτηση της Έφης Αχτσιόγλου, του Διονύση Τεμπονέρα και του Μανώλη Χριστοδουλάκη περισσότερο απ’ όλους, ακόμη και από τον στενό κομματικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ανησύχησε τους «μη δεξιούς» υποστηρικτές του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν και έγραψαν πως τους ανησυχεί τ’ ότι αυτή η συζήτηση οδηγεί στο να μην υπάρχει αντίπαλος στον κ. Μητσοτάκη, στην ουσία ανησύχησαν μήπως τέτοιες συναντήσεις οδηγήσουν στη δημιουργία τέτοιου αντιπάλου. Τελικά θέλουν να μην ανοίξει ένας διάλογος, για τον μετασχηματισμό των τριών χώρων από τους οποίους προέρχονται οι τρεις ομιλητές. Θέλουν να μη ξεκινήσει η συζήτηση για το πολυπόθητο big bang στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς. Γιατί;

Το βράδυ των εκλογών του 1981- αφηγείται ο Μίμης Ανδρουλάκης στο «Κάτω από τις στάχτες»- ο Χαρίλαος Φλωράκης τηλεφώνησε στον Ανδρέα Παπανδρέου για να τον συγχαρεί για τον εκλογικό του θρίαμβο και να προσφέρει «ανιδιοτελή υποστήριξη» σε όποια θετικά μέτρα θα έπαιρνε η κυβέρνησή του. Έκπληκτος, τον άκουσε να λέει «θέλω ενεργό συμμετοχή, όχι απλή στήριξη». Και να του δίνει ραντεβού την επομένη, «να συζητήσουμε την σύνθεση και το πρόγραμμα της κυβέρνησης».

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 68 χρόνια από τις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956, τις πιο κρίσιμες και πιο πολωτικές της δεκαετίας του 1950. Η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Κ. Καραμανλή τον Οκτώβριο του 1955 και το εκτρωματικό εκλογικό σύστημα -το διαβόητο «τριφασικό»- προκάλεσαν μεγάλη πολιτική οξύτητα, η οποία καθόρισε το πολιτικό πλαίσιο των εκλογών. Το εκλογικό σύστημα στόχευε στη συσπείρωση της Δεξιάς σε ενιαίο εκλογικό σχηματισμό υπό τον Κ. Καραμανλή και στον αποκλεισμό της ΕΔΑ από τη Βουλή για δεύτερη συνεχόμενη κοινοβουλευτική περίοδο.

Μετά τις εκλογές έχει διαμορφωθεί ένα πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό. Πρώτη φορά μία κυβέρνηση εμφανίζεται σε τέτοιον βαθμό ανέλεγκτη από κρατικά όργανα και πολιτικές δυνάμεις που οφείλουν να λειτουργούν ως θεσμικά αντίβαρα. Το κρισιμότερο έλλειμμα θεσμικών αντισταθμισμάτων απέναντι στο υφιστάμενο κέντρο διακυβέρνησης αποτελεί η ισχνή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία που η αξιωματική αντιπολίτευση να έχει εκλογική δύναμη μικρότερη του 20% και ταυτόχρονα η απόστασή της από την κυβερνητική πλειοψηφία να υπερβαίνει το 20%.

Η εκλογική, κοινοβουλευτική και δημοσκοπική αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνοδεύεται από δύο ακόμη πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά:

Και τώρα τι; Το πολιτικό σκηνικό αυτό που περιλαμβάνει τα κόμματα και τις οργανώσεις της Κεντροαριστεράς και της ευρύτερης Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) πώς θα διαμορφωθεί τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές; Οι διεργασίες πυκνές, τα σχέδια υπό επεξεργασία, οι προσδοκίες πολλές. Θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, που βγαίνει τραυματισμένος από την εσωκομματική σύγκρουση, να κρατήσει τη δεύτερη θέση; Ο πρόεδρός του είναι αισιόδοξος. Το κόμμα του όμως είναι αυτό που θα δεχτεί τις περισσότερες πιέσεις από διπλανούς χώρους. Οι δημοσκοπήσεις που έγιναν πριν από τις τελευταίες εξελίξεις έδειξαν ότι χάνει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του προς την κατηγορία των αναποφάσιστων. Χάνει και προς γειτονικά κόμματα, αλλά σε μικρότερο μέγεθος.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η ολοκλήρωση των συνεδριακών διαδικασιών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης διαμόρφωσε ένα νέο τοπίο στην πολιτική μας ζωή. Τα δύο Συνέδρια επισφράγισαν πρώτον την ευρεία πολιτική νομιμοποίηση των δύο αρχηγών στο εσωτερικό των κομμάτων τους και δεύτερον την ανανέωση και την αναδιάταξη του στελεχιακού δυναμικού τους