Πάντα έτσι γινόταν. Τα κόμματα τα τελευταία τριάντα χρόνια είχαν αποφασίσει να ακολουθούν αυτήν την τακτική τού «don’t ask, don’t tell». Δεν ήταν σχολαστικά με τα βιογραφικά και τις απόψεις των μειονοτικών υποψηφίων τους. Κι αυτή η συγκατάβαση, λένε κάποιοι, δεν ήταν αθέμιτη. Βοηθούσε να αρθούν οι περιχαρακώσεις, ώστε να επικοινωνεί το πολιτικό σύστημα με όλες τις συνιστώσες της μειονότητας, οι οποίες δεν αφήνονταν έτσι να ολισθήσουν σε ακρότητες.

Η άλλη άποψη δεν συμβιβάζεται πια με τη στρατηγική σιωπή. Γιατί να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε όταν ο ίδιος ο εκλογικός χάρτης είναι πειστήριο παρεμβατισμού; Η κραυγαλέα αυτή περίπτωση δεν είναι άραγε μια ευκαιρία για να συζητήσουμε ξανά το επίπεδο και τις πολιτικές ένταξης της μειονότητας, αντί να τα αφήνουμε από φόβο να κακοφορμίζουν αθέατα;

Τα επιτυχημένα κόμματα δεν είναι απλώς δεξαμενές οργής ή θερμοκήπια ψευδαισθήσεων. Η επιτυχία τους δεν κρίνεται επειδή κάποτε εξαργύρωσαν ένα εύφλεκτο συναίσθημα σε μια κάλπη. Η επιτυχία τους κρίνεται από το αν θα φτάσουν στα επόμενα στάδια εξέλιξης, που υπερβαίνουν τον εκλογικό χρόνο. Από το αν θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική ταυτότητα.

Το κρεβάτι δεν κάνει την Εντατική. Το είπε (στον Παύλο Τσίμα, στον ΣΚΑΪ) με τόσο αφοπλιστική απλότητα η καθηγήτρια Πνευμονολογίας και εντατικολόγος Αναστασία Κοτανίδου. Το είπε σαν να ήθελε να βάλει, επιτέλους, μια κατακλείδα στη χύδην «διασωληνολογία».

Αν έβλεπε κανείς την Αθηνά Λινού να περιμένει να ψηφίσει για αρχηγό του ΚΙΝΑΛ, θα νόμιζε ότι έχει πειστήρια εισοδισμού. Θα είχε τάχα ως ζωντανή απόδειξη την καθηγήτρια Επιδημιολογίας που στην πανδημία συμπλέει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα έλεγε πως, ιδού, ήρθαν οι «μηχανισμοί».

Στην Ελλάδα, ακόμη και οι άθεοι είναι ορθόδοξοι άθεοι. Μπορεί να έχουν χειραφετηθεί από την πίστη, αλλά η κουλτούρα που η υπεραιωνόβια πίστη έχει διαμορφώσει τους έχει εμποτίσει, υποδόρια αλλά δραστικά.

Κάπως έτσι, διά της ασυνείδητης ενστάλαξης, δεν υπάρχει σήμερα κανείς που να μιλάει ελληνικά και να μην έχει επηρεαστεί από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Πώς είναι να ξυπνάς στον τόπο σου αλλά ο τόπος σου να μην είναι πια εκεί; Το σπίτι όπου μεγάλωσες ή όπου συνόδευσες το πρώτο βήμα του παιδιού σου. Το καταφύγιο των διακοπών σου. Η εκκλησία στην κορυφή όπου στηνόταν κάθε καλοκαίρι πανηγύρι. Ο κήπος που φρόντιζες με τα χέρια σου. Το δάσος που έμπαινε ώς τις αυλές – που έφθανε μέχρι τη θάλασσα. Πώς είναι όταν αυτά εξαϋλώνονται; Οταν γίνονται κυριολεκτικά καπνός;

Πώς μετριέται το ⅓ του χρόνου ενός παιδιού; Πώς μπορεί να κατανεμηθεί «εξ ίσου» η ζωή του; Αρκεί για την προστασία του τέκνου σκέτο το χρονόμετρο – 12 ώρες με τον έναν γονέα, 12 με τον άλλον; Πώς ζητάμε από τον δικαστή να υπολογίσει και να εφαρμόσει τόσο αυθαίρετα όρια;

Η καμπάνια αυτή δεν έμοιαζε με τις άλλες. Δεν ήταν, ας πούμε, διαφήμιση δημοσίων επιχειρήσεων· διαφήμιση που θα όφειλε να κατευθυνθεί σε μέσα ενημέρωσης ορισμένου προφίλ, έστω και αν στο παρελθόν το δημόσιο χρήμα πάχαινε τα μιντιακά προφίλ χωρίς να τα κοιτάζει.

Η χιλιοτραγουδισμένη καμπάνια «Μένουμε Σπίτι» όχι απλώς δεν είχε, αλλά δεν έπρεπε να έχει ποιοτικά κριτήρια ως προς τους φορείς δημοσίευσης. Θα έλεγε κανείς ότι έπρεπε πρωτίστως να διανεμηθεί όχι στα σοβαρά ενημερωτικά μέσα, αλλά σε εκείνα που απευθύνονται σε κοινό ευάλωτο στην παραπληροφόρηση – ή στη μη πληροφόρηση.

Τι γλύκα έχει το αυτονόητο; Ο Μάκης Βορίδης ξέρει. Είπε το αυτονόητο σοροπιαστά. Είπε ότι η επιβολή του νόμου δεν γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων· ότι εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας. Είπε ότι το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας και ότι η κυβέρνηση «θα συνεχίσει να κάνει αυτό».

... Το να ζητάει ο Παπαδημούλης να «κατέβουν οι τόνοι του φανατισμού» είναι σαν να απευθύνει έκκληση για σεμνότητα ο Γιάνης Βαρουφάκης. Παρκαρισμένος από το κόμμα του σε ένα ρόλο αδιάφορο για τα εγχώρια πράγματα, ο ευρωβουλευτής δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί, εκτός από το Twitter. Δεν έχει άλλο μέσο για να διεκδικήσει την ανέλκυσή του στον συριζαϊκό κουβά.

Αν ήταν κανείς σχολαστικός θα έλεγε ότι δεν ήταν θέμα της αρμοδιότητάς του. Η επιστολή των επιτρόπων για την ΕΛΣΤΑΤ απευθυνόταν στον υπουργό Οικονομικών - όχι στον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Απευθυνόταν στον υπουργό Οικονομικών επειδή το θέμα που απασχολεί την Κομισιόν, όπως δηλώνεται ρητά, δεν είναι η ποινική τύχη του Ανδρέα Γεωργίου.

Ο Ρόναλντ Ρίγκαν - που στα νιάτα του είχε υπάρξει μέλος των Δημοκρατικών - έλεγε ότι δεν άφησε αυτός τους Δημοκρατικούς. Οι Δημοκρατικοί τον άφησαν. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυριστεί και ο Θοδωρής Δρίτσας. Δεν έπαψε εκείνος να είναι νομιμόφρων συριζαίος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να είναι ΣΥΡΙΖΑ.